Άρθρο της Μίνας Καραμήτρου στο Cnn.gr:
Το 1993 ως νέα αστυνομική ρεπόρτερ θυμάμαι μια φωτιά, νύχτα, στο κέντρο της Αθήνας.
Στο διαμέρισμα είχαν εγκλωβιστεί παιδιά και όταν φτάσαμε στο σημείο με τον οπερατέρ μου, είδα μια γυναίκα να κλαίει και να παρακαλάει να σώσουν τα παιδιά της. Από τα ρούχα φάνηκε ότι και η ίδια μόλις είχε σωθεί από τις φλόγες. Ένας πυροσβέστης, μέσα στη μαυρίλα και τον ιδρώτα, της κράταγε τα χέρια και της φώναζε «θα σώσουμε τα παιδιά, σώπα θα τα σώσουμε. Άκουσέ με, θα τα σώσουμε».
Η κλίμακα της Πυροσβεστικής είχε φτάσει στο μπαλκόνι του διαμερίσματος, οι σειρήνες ηχούσαν ακόμα και ξαφνικά κατεβαίνει ένας πυροσβέστης κρατώντας δυο παιδιά στην αγκαλιά του, τρομαγμένα, ξυπόλητα και με μισοκαμένα ρούχα. Η γυναίκα έτρεξε για να κουρνιάσουν στην αγκαλιά της και αμέσως μετά άρχισε να φιλά τα χέρια του πυροσβέστη τη στιγμή που τα «ευχαριστώ» πνίγονταν σε κλάματα και λυγμούς.
Αυτή είναι η δουλειά σας, λοιπόν, κύριε πρώην αρχηγέ της Πυροσβεστικής. Η θυσία, η εντιμότητα και η αλήθεια.
Γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι τα όσα διάβασα στο εξαιρετικό ρεπορτάζ της «Καθημερινής» δεν ανταποκρίνονται σε τίποτα από τα τρία παραπάνω. Είναι τελικά εύκολη διαδικασία να γίνει κάποιος αρχηγός ενός σώματος. Δύσκολο να παραμείνει και ακόμα πιο δύσκολο να φύγει με ψηλά το κεφάλι και γνωρίζοντας ότι έπραξε όσα του επιτάσσουν η θέση και ο ρόλος του.
Ευτυχώς που οι μάχιμοι πυροσβέστες μας λειτουργούν αντιστρόφως ανάλογα με τον πρώην αρχηγό τους. Πάντως, ο διάλογος που διάβασα και αυτός που άκουσα δημιουργούν σε μένα ερωτήσεις και απορίες.
Αν δηλαδή ένας πρώην αρχηγός «συμβουλεύει» έναν πραγματογνώμονα να «θάψει» στοιχεία της έρευνας και εκείνος θα τον βοηθήσει στην επαγγελματική του ανέλιξη, τότε πραγματικά διερωτάσαι πώς έφτασε ίσως και ο ίδιος στην κορυφή της ηγεσίας.
Οι καριέρες κύριοι χτίζονται με τα «όχι» και οι αρχηγοί πρέπει να γίνονται ένα τείχος σε όποιον αξιωματικό αναλαμβάνει να βρει την αλήθεια με μια υπόθεση όπου 102 συνάνθρωποί μας έχασαν τη ζωή τους. Να γίνεται λύκαινα, θηρίο, να βάζει μπροστά τον εαυτό του για να μην τολμήσει να τον πειράξει κανείς.
Τα αστέρια που κουβαλούν οι αρχηγοί στους ώμους τους αυτό επιτάσσουν. Γι’ αυτό τους τα έδωσε η Πολιτεία. Είναι βαριά και ασήκωτα. Όπως η αλήθεια και η δικαιοσύνη.Τα αστέρια αυτά δεν είναι δημόσιες σχέσεις.
Δεν είναι οφίτσια και φρου-φρου με αρώματα. Έχουν πάνω τους ιδρώτα και δουλειά συναδέλφων σας. Πόνο, κούραση και θυσίες.
Όποιος μπορεί όμως να τα σηκώσει. Όποιος δεν μπορεί, είναι υποχρέωσή του να τα επιστρέψει στη Πολιτεία.
Εσείς, κύριε, πότε θα τα επιστρέψετε;
