Συμπληρώθηκαν δυόμιση μήνες από την έναρξη της ρωσικής εισβολής στην Ρωσία και όλο αυτό το διάστημα η ρωσική προπαγάνδα έχει περάσει από διάφορα στάδια για να την δικαιολογήσει.
Αρχικά το δίκτυο επιρροής που διατηρεί στην Ελλάδα, όπως και σε ολόκληρη την Ευρώπη, διατεινόταν ότι η «επιχείρηση» θα κρατήσει λίγες μέρες ή άντε το πολύ 1-2 εβδομάδες, λόγω του πανίσχυρου ρωσικού στρατού. Παραπληροφορούσαν την ελληνική κοινή γνώμη ότι οι μισοί Ουκρανοί έχουν ρωσική συνείδηση, συγχέοντας την διαδεδομένη διγλωσσία (ουκρανικά και ρωσικά), που εξηγείται από ιστορικούς λόγους (για μεγάλα χρονικά διαστήματα η τσαρική Ρωσία ή μπολσεβικική Ρωσία είχαν απαγορεύσει τα ουκρανικά) με την εθνική συνείδηση. Στην συνέχεια επικεντρώθηκαν στο υποτιθέμενο ναζιστικό τάγμα Αζόφ, τις «διώξεις» που υφίσταντο η ρωσική μειονότητα στο Ντονμπάς το διάστημα 2014-2022 κ.ά.
Από τη στιγμή που η ρωσική εισβολή βάλτωσε στα περίχωρα του Κιέβου εξαιτίας της γενναίας αντίστασης, κυρίως των ουκρανικών πολιτοφυλακών (ας θυμηθούμε τα βίντεο που περιοχές στα περίχωρα του Κιέβου απελευθερώνονται από μεσόκοπους Ουκρανούς), αλλά και εξαιτίας της ανικανότητας και κακής οργάνωσης του ρωσικού στρατού, πολλοί κατάπιαν τη γλώσσα τους. Η δημοσιοποίηση των φρικαλεοτήτων του ρωσικού στρατού και των ατάκτων Τσετσένων που τους συνδράμουν στο Ιρπίν, στην Μπούτσα, στην Μαριούπολη κ.λπ. αποτέλεσε το τελειωτικό χτύπημα για τους λογής λογής υπερασπιστές του ρωσικού καθεστώτος.
Το τελευταίο διάστημα παρατηρείται στην δημόσια σφαίρα ένα νέο φαινόμενο. Αναλυτές, δημοσιολογούντες, απόστρατοι, καθηγητές κ.λπ. όσον αφορά τα εθνικά μας θέματα υπερθεματίζουν και ζητούν την «συμβολική» κατάρριψη ενός τουρκικού μαχητικού όταν πραγματοποιεί υπερπτήσεις πάνω από ελληνικό έδαφος ή την μόνιμη ενεργοποίηση της αεράμυνας στα νησιά του Αιγαίου.
Οι ίδιοι άνθρωποι, όταν η συζήτηση μεταφέρεται στο ουκρανικό, μετατρέπονται σε «ψύχραιμες φωνές» και συνιστούν αποκλιμάκωση γιατί, παίρνοντας τοις μετρητοίς τις απειλές του Πούτιν, ο πυρηνικός όλεθρος είναι κοντά.
Προτρέπουν τους Ουκρανούς να πάψουν να αντιστέκονται, να μην μικρομεγαλίζουν, να αντιληφθούν την θέση τους στην παγκόσμια σκακιέρα, ως ένα μικρομεσαίο κράτος, να κρατήσουν όσα πέτυχαν, δηλαδή ότι δεν καταλήφθηκε η πρωτεύουσα και το κράτος τους δεν έπαψε να υπάρχει και να συμβιβαστούν με τους Ρώσους. Συμβιβασμός που θα σημάνει για την Ουκρανία ότι χάνει την νότια και ανατολική επικράτειά της, ότι μετατρέπεται σε περίκλειστο κράτος και ότι θα φινλανδοποιηθεί, αφού το εναπομείναν ελεύθερο ουκρανικό κράτος θα ζει με τον μόνιμο φόβο μια μελλοντικής ρωσικής εισβολής που θα το αποτελειώσει.
Αν τα παραπάνω επιχειρήματα κάτι σας θυμίζουν, έχετε δίκιο, είναι η περίληψη όσων συχνά πυκνά λένε οι επιτελείς του Ερντογάν ή και ο ίδιος ο Ερντογάν κατά της Ελλάδας. Ο Ακάρ δεν μας «προειδοποιεί» συχνά πυκνά ότι η προσπάθεια επαναξοπλισμού μας είναι μάταιος κόπος; Οι Τούρκοι δεν ζητάνε την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών μας, όπως οι Ρώσοι θέλουν να επιβάλουν μοντέλο αποστρατιωτικοποιημένης χώρας στην Ουκρανία;
Στο εσωτερικό λοιπόν υποδύονται τα λιοντάρια, αλλά στο εξωτερικό δείχνουν και πάλι τον πραγματικό τους εαυτό. Ίσως, όταν τελειώσει ο πόλεμος στην Ουκρανία και η Ρωσία δεν χρειάζεται πια αναταραχή εντός του ΝΑΤΟ, να μετατραπούν και κατευναστές και στο εσωτερικό.
