NurPhoto via Getty Images
Από το blog αυτό θα αναφέρομαι σε μια σειρά εκκρεμοτήτων, για να το πούμε απαλά, που ελπίζω να προβληματίσουν την ηγεσία των αρχών μας και να είναι ωφέλιμες στην αναμενόμενη, αργά ή γρήγορα ριζοσπαστικά επαναδιάταξη της εξωτερικής μας πολιτικής.
Δεν αναφέρομαι στη σημερινή συγκυρία της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, ούτε στις ραγδαίες εξελίξεις που παρατηρούνται στην παγκόσμια σκακιέρα.
Πάω πίσω 40 χρόνια και αναρωτιέμαι πότε και πώς, από τότε μέχρι σήμερα, η ελληνική εξωτερική πολιτική έλυσε ή ώθησε στη λύση του ένα πρόβλημα με τις γειτονικές χώρες σε τέτοιο βαθμό ώστε να ωφελήσει μακροχρόνια την Πατρίδα μας;
Επειδή βέβαια, όπως σε όλα, θα υπάρξει αντίλογος, επισημαίνω, χωρίς να παραθέτω τα ζητήματα ανάλογα με τον βαθμό της σπουδαιότητας τους, αλλά ανάλογα με το πως βλέπω να διαμορφώνονται οι εξελίξεις στο άμεσο μέλλον και οι δυσχέρειες που φουντώνουν για την Ελλάδα.
– Αρση του εμπόλεμου με την Αλβανία
Το αλβανικό εμπόλεμο, που θέσπισε η αλβανική Βουλή το 1939, δεν καταργήθηκε ούτε από το κομμουνιστικό καθεστώς, ούτε από τις μετέπειτα κυβερνήσεις.
Το ίδιο στην ουσία, mutatis mutandis, θέσπισε και η ελληνική πλευρά λόγω της κήρυξης του πολέμου από την Ιταλία.
Θυμάμαι πόσες εμμονές είχαμε από το 1988 και μετά σε ένα ζήτημα που δεν «κουνήθηκε» σκόπιμα, ούτε βήμα από τους γείτονές μας. (Σωστή η πολιτική αυτή από την πλευρά τους εννοείται).
Και τα δύο μέρη ουσιαστικά, όμως, θέλουν να απαλλαγούν από το εμπόλεμο.
Με το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1947 πραγματοποιείται στο Παρίσι η Διάσκεψη για την Ειρήνη.
Η Ελλάδα στην μέση ενός καταστρεπτικού εμφυλίου πολέμου και ενός εμφυλίου διχασμού που εμφυτεύθηκε και με τη βοήθεια των συμμάχων έθεσε σε δεύτερη μοίρα τα ζητήματα με την Αλβανία και τη Β. Ηπειρο. Το χειρότερο είναι ότι άφησε το ζήτημα εκκρεμές χωρίς να διεκδικεί τίποτα.
Είναι δυνατόν; Τι ιδέα επικράτησε στους πολιτικούς μας ηγέτες ή καλύτερα τι είδους φοβίες καλλιεργήθηκαν;
Πόσα αλλά θέματα έμειναν εκκρεμή από αυτή τη Διάσκεψη; Η επανένωση των δυο Γερμανιών λύθηκε με τον καιρό και τις διεθνείς ανακατατάξεις. Το θέμα της Βορείου Ηπείρου; Μένει εκκρεμές. Πόσο το εκμεταλλευτήκαμε; Πήραμε κάτι ως διπλωματικό αντάλλαγμα;
Φοβίες; Πιέσεις; Ιδεολογικες παρορμήσεις; Πολιτικα βραχυπρόθεσμα οφέλη και μικροπολιτικά συμφέροντα;
Ας το γνωρίζουν κάποιοι, που συνεχίζουν να αγνοούν την δύσκολη πορεία μιας αυτόχθονης εθνικής μας μειονότητας.
Είναι γνωστό βέβαια οι ερμηνείες περί μονομερούς άρσης του εμπόλεμου χωρίς να ζητηθεί κανένα αντάλλαγμα δεν οδήγησαν σε καμία νομιμοποίηση.
– Ιερά Θεολογική Σχολή της Χάλκης;
Πάσες δεκαετίες πρέπει να περάσουν για μα δοθεί λύση στην εκπαίδευση και επιμόρφωση ιεραρχών κληρικών;
Από το 1971 που παύθηκε η λειτουργία της καμία κυβέρνηση δεν κατάφερε να την επαναλειτουργήσει.
Ποια είναι τα λοιπά φυτώρια και οι λοιπές δεξαμενές σκέψης της Ορθοδοξίας και του Πατριαρχείου;
Ή αλλιώς, που θα βασισθεί η ύπαρξη της όταν το μέλλον ανήκει, όπως δυστυχώς φαίνεται σε μόνιμες αντιπαραθέσεις και σε έντονους ανταγωνισμούς;
Θα ακολουθήσει σειρά από απόψεις μου και για άλλα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής.
