Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973 είναι ένα μόνο μέρος μιας μεγάλης ιστορίας. Συμπεριλαμβάνει τα μεταπολεμικά γεγονότα που οδήγησαν σε εμφύλιες διαιρέσεις, την επταετή χούντα, το πραξικόπημα στην Κύπρο και τις αντιστάσεις που ποτέ δεν έπαυσαν αλλά εντονότερα εκδηλώθηκαν μετά το 1972 και συνεχίστηκαν μέχρι το 1975, μέχρι δηλαδή να σταθεροποιηθούν τα πράγματα. Κανείς θα μπορούσε να πει ότι συμπεριλαμβάνει και ότι έγινε τους δύο τελευταίους αιώνες μετά την δολοφονία του Καποδίστρια και την ξενοκρατία που ακολούθησε (και συνεχίζεται;).
Πάντως, τέτοιες μέρες τα πανηγύρια και οι κραυγές βλάπτουν. Εξάλλου, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι μπορεί να έφυγε η επάρατη χούντα αλλά όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα μετά το 1973 είναι δύσκολο να μιλά κανείς για το Πολυτεχνείο ή μόνο για το Πολυτεχνείο.
Σήμερα το «εδώ Ελευθερία, Δημοκρατία, εθνικός πολιτισμός και Εθνική Ανεξαρτησία» σχεδόν σίγασαν.
Μπορούμε εν τούτοις να προσπαθήσουμε να πούμε μερικά πράγματα. Ανοικτά, ειλικρινά και υποχρεωτικά αντί-συμβατικά. Κυρίως το γεγονός ότι μυθοποιούνται κάποιες καταστάσεις, παραλείπονται πολλά άλλα και οι μεταλλαγές και μεταλλάξεις αφθονούν.
Γραμμικές αποτιμήσεις είναι ανεπίτρεπτες, ιδιαίτερα εάν το 1973 ”κάποιοι” που βρίσκονταν στο κέντρο της Αθήνας και ίσως αντιστάθηκαν αλλά τις επόμενες δεκαετίες «λιποτάχτησαν». Θα λέγαμε ότι τον Φθινόπωρο του 1974 μόλις έπεσε η χούντα η Ελληνική κοινωνία έδειξε πως ένοιωθε. Για παράδειγμα, αποτυπώθηκε στις συναυλίες του Μίκη Θεοδωράκη όπου αποτυπώθηκαν και κινηματογραφικά τι υπήρχε στα θεμέλια του κράτους κατά την διάρκεια της επάρατης χουντικής επταετίας.
Ο υποφαινόμενος συμμετείχε στην διοργάνωση των συναυλιών και ήταν παρών, μερικά μέτρα από την ορχήστρα και τον μεγάλο Μίκη. Δεκάδες χιλιάδες πολίτες διέκοπταν «δώστε την χούντα στον λαό» – Εύκολα κανείς βρίσκει στο διαδίκτυο, για παράδειγμα, την συναυλία στο Παναθηναϊκό στάδιο – Απεικονίζει παραστατικά το πώς λειτουργούσε και το πώς αντιδρούσε η κοινωνία μετά την πτώση των χουντικών.
Πάντως, η αντίσταση στην Χούντα δεν είναι μόνο αυτή για την οποία συχνά συμβατικά μιλάμε. Τα γεγονότα στο Πολυτεχνείο ήταν ένα μόνο από πολλά άλλα και δεν περιορίζονται τον Νοέμβριο του 1973. Ούτε χρειάζεται κανείς να καταφεύγει σε διάφορες αμφιλεγόμενες και αμφίπλευρες «πληροφορίες» για το τι έγινε.
Σε τελευταία ανάλυση εάν «μέσα» βρισκόταν και «άνθρωποί τους», είναι ασήμαντο και αδιάφορο για όλους τους άλλους που εξεγέρθηκαν αξιώνοντας ελευθερία.
Σε κάθε περίπτωση η συμβατική αφήγηση γράφτηκε, κατά βάση, από όσους ναι μεν «πρωταγωνίστησαν;» ή «πρωτοστάτησαν;» στην αντίσταση κατά της χούντας το Φθινόπωρο του 1973, αλλά, μετά, πολλούς από αυτούς τους αυτό-δαφνοστεφανομένους «αφηγητές» τους συναντάς στους διαδρόμους των πεδίων εναλλασσόμενων πολιτικών εξουσιών ενός κράτους που συχνά και καταμαρτυρούμενα φαίνεται να εκπληρώνει μια διττή αποστολή: Τις πελατειακές σχέσεις των εκάστοτε καρεκλοκένταυρων και λήψη αποφάσεων που εξυπηρετούν ξένα συμφέροντα.
Σίγουρα υπάρχουν και εξαιρέσεις. Πάντα υπάρχει ο κανόνας και οι εξαιρέσεις και η σχέση τους είναι ρευστή. Αυτά λέγονται για αναστοχασμό, περίσκεψη και για τον προσανατολισμό που θα ακολουθήσουμε σαν κοινωνία.
Το μεγάλο και διαχρονικό ζητούμενο είναι πως θα γίνει μια ειρηνική, μη εμφύλια Επ(Α)νάσταση εκπλήρωσης των διαχρονικών αξιώσεων των Ελλήνων για ελευθερία και δημοκρατία, σύμφωνα με τις ελληνικές παραδόσεις χιλιετιών.
Το ζήτημα επί δύο αιώνες μετά την Εθνεγερσία του Ελληνικού έθνους ήταν και συνεχίζει να είναι η Εθνική Ανεξαρτησία, η δημοκρατία και η ελευθερία. Αυτό αξίωσαν οι πρόγονοί μας αυτό καταμαρτυρείται διαρκώς ότι επιθυμεί η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων πολιτών.
***
Τώρα όμως τι γίνεται κοντά πέντε δεκαετίες μετά την πτώση της επάρατης χούντας; Δυστυχώς το κακό που συντελέστηκε τις πρώτες 4 δεκαετίες μετά την Χούντα, ήταν πολύ μεγάλο. Δεν φτάσαμε τυχαία στην σημερινή κατάσταση των μνημονίων και όχι μόνο. Απαιτείται επίγνωση. Η εθελοτυφλία βλάπτει και η συνενοχή με συνειδητούς ή ανεπίγνωστους δράστες ακόμη περισσότερο.
Μεταξύ πολλών άλλων εύκολα κανείς διαπιστώνει ότι τις τελευταίες δεκαετίες η έννοια πατρίδα ενοχοποιήθηκε, η γνώση καταποντίστηκε, τα αριστεροδεξιοαναρχικά ιδεολογήματα και τα θεωρήματα πλημμύρισαν τα πανεπιστήμια και τα μέσα επικοινωνίας, η οικονομία μπήκε στον αυτόματο πιλότο. Για να συντομεύουμε παραλείποντας πολλά, ερχόμαστε στην ”κρίση”. Πετάχτηκαν όλα τα προσωπεία.
Οι νέοι της νέας γενιάς μάλλον δεν ξέρουν όλες αυτές τις ”ιστορικές” ”λεπτομέρειες” – ίσως πολλοί να μην ξέρουν καν ότι υπήρξε χούντα. Σε κάθε περίπτωση οι περισσότεροι είτε μεταναστεύουν, οι δε εναπομείναντες είτε καταδικάζονται να ζουν στα όρια της φτώχειας. Πολλοί άλλοι, ακόμη και νέας ηλικίας δεν αντέχουν και πεθαίνουν από καρδιακά και καρκίνους. Η πανδημία επιδείνωσε αυτή την κατάσταση. Οι κατασχέσεις από τις τράπεζες που με ”νόμους” εξελίχθηκαν σε εισαγγελείς, δικαστές και εκτελεστές, είναι πλέον αναρίθμητες.
Με όλα αυτά τα πλήγματα κανείς εύλογα διερωτάται εάν υπάρχουν πλέον οι προϋποθέσεις για αντίσταση στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα.
Για να είμαστε όσο πιο ακριβείς πρέπει να πούμε ότι κατά την διάρκεια της επάρατης Χουντικής επταετίας πολλοί αφανείς Έλληνες μεταξύ των οποίων και πολλά Ελληνόπουλα γνήσιοι συνεχιστές της διαχρονικής Ελληνικότητας, αντιστάθηκαν όσο μπορούσαν στην Χούντα.
Δεν θα τους βρείτε σε κυβερνητικές θέσεις. Δεν θα τους βρείτε σε υψηλά αμειβόμενες πολιτικές θέσεις (εκεί όπου νεοθεσίτες και νεόπλουτοι επιδίδονται στο να διοικούν στο όνομα ξένων συμφερόντων τις μάζες, όπως χαρακτηρίζουν τους Έλληνες πολίτες και ετερόκλητο όχλο την κοινωνία όταν με γνήσια φιλοπατρία, ήρεμα και ειρηνικά διαμαρτύρεται για ό,τι βλάπτει το σύγχρονο ελληνικό κράτος.
Τα κοσμοθεωρητικά γνήσια και άφθαρτα Ελληνόπουλα μέσα στα οποία ρέει ο διαχρονικός και οικουμενικός πολιτισμός της Ελληνικότητας, δηλαδή της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας, λογικά θα συνεχίσουν να προσκολλώνται στις πολιτικές τους παραδόσεις και θα τις διαιωνίζουν. Ιθάκη τους είναι η πατρίδα και οι σημαίες τους γράφουν δημοκρατία, πολιτική ελευθερία και εθνική ανεξαρτησία. Θα συνεχίσουν να το κάνουν. Η κληρονομιά τους είναι η Ελευθερία και η Δημοκρατία. Όπως έκαναν και στο παρελθόν λογικά θα συνεχίσουν να παλεύουν, να αντιστέκονται και να είναι περήφανοι γι′ αυτό έστω και αν πλήττονται.
