ADEM ALTAN via Getty Images
Η επίσκεψη Δένδια στην γειτονική μας χώρα είχε όλα τα στοιχεία εκείνα που θα συνηγορούσαν ότι θα παρακολουθούσαμε στους τηλεοπτικούς μας δέκτες άλλη μια επανάληψη του μοτίβου που ακολουθείται πιστά σε κάθε επίσκεψη Έλληνα πολιτικού στην Άγκυρα.
Ρητορικές κενότητες από τους γείτονες περί καλής γειτονίας με γαρνιτούρα μια νέα-οθωμανική κουτοπονηριά με στόχευση πάντα την δημιουργία εντυπώσεων αλλά και τετελεσμένων που θα κρέμονται ως δαμόκλειος σπάθη κατά την διάρκεια του επικείμενου διαλόγου ανάμεσα στις δύο χώρες.
Δυστυχώς όμως για τους γείτονες μας και ευτυχώς για εμάς η επίσκεψη Δένδια στην Άγκυρα απέδειξε ότι δεν πρέπει να θεωρείς τίποτα δεδομένο, ακόμη και στις Ελληνο-Τουρκικές σχέσεις και κυρίως στην στάση της πατρίδας μας απέναντι στην Τουρκική προκλητικότητα.
Η δικαιολογημένη, άλλα όχι αναμενόμενη, αντίδραση του Υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια απέναντι στην προσπάθεια του Τούρκου ομόλογό του να δημιουργήσει εντυπώσεις και να θέσει την ατζέντα του διαλόγου ανάμεσα στις δύο χώρες σε ζωντανή σύνδεση, θέλοντας προφανώς και να θωπεύσει τα εθνικιστικά αντανακλαστικά του μέσου Τούρκου, ο οποίος βάλλεται από τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης, είναι φανερό ότι αποσυντόνισε την Τουρκική διπλωματία που δυσκολεύτηκε να αντιδράσει.
Και δυσκολεύτηκε να αντιδράσει γιατί οι γείτονες μας έχουν εθιστεί στο να λειτουργούν ως περιφερειακοί ταραχοποιοί, χωρίς να υπάρχουν συνέπειες και κυρίως χωρίς κανείς να αντιδράει δημόσια.
Η αντίδραση του κ. Δένδια στο προκλητικό ντελίριο του Τούρκου Υπουργού Εξωτερικών, αποτελεί την πιο τρανταχτή απόδειξη ότι η πολιτική του κατευνασμού και της πίστης στις αρχές της ″καλής γειτονίας″ , όχι μόνο δεν είναι λειτουργική και αποτελεσματική για τα εθνικά μας συμφέροντα, αλλά αλλά αντίθετα προκαλεί έξαρση της κακής συμπεριφοράς που επανειλημμένα επιδεικνύει η Τουρκία, η οποία έχει αποδειχθεί πως εκλαμβάνει την πίστη στις αρχές αυτές, όχι ως ένδειξη πολιτισμού, αλλά αδυναμίας.
Η μεγαλύτερη παγίδα όμως θα είναι να επαναπαυτούμε στην αντίδραση του Έλληνα Υπουργού Εξωτερικών και να μην αντιληφθούμε ότι είναι πλέον σχεδόν ακατόρθωτο να μην προσέλθουμε σε έναν διάλογο με τους γείτονες μας, ειδικά σε μία περίοδο που ο Τούρκος Πρόεδρος έχει να αντιμετωπίσει τόσα μέτωπα ανοιχτά.
Ένας διάλογος όμως που θα πρέπει να γίνει αποκλειστικά και μόνο επί ζητημάτων που αναγνωρίζει η Αθήνα καθιστώντας παράλληλα την γειτονική μας χώρα υπεύθυνη για τον πιθανό τορπιλισμό της διαδικασίας.
Αυτό μπορεί να καταστεί πραγματικότητα μόνο όταν η πατρίδα μας αποποιηθεί το σύνδρομο του θύματος που δεν πρέπει να προκαλεί τον νταή της γειτονίας έτσι ώστε να μην δεχθεί την οργή του και επιτέλους να πράξει το αυτονόητο: Να αποκτήσει μια εθνική εξωτερική πολιτική που θα έχει συγκεκριμένες στοχεύσεις, αποδεκτές από όλα τα πολιτικά και δεν θα αλλάζει ανάλογα τον Υπουργό Εξωτερικών ή την Κυβέρνηση.
