Του Γ. Λακόπουλου, αναδημοσίευση άρθρου από το anoixtoparathyro.gr:
Το πρώτο παράδοξο είναι το ίδιο το υπουργείο. Αυτό που αποκαλείται “Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη” έχει ως πολιτική ηγεσία, τρία πρόσωπα από τα οποία κανένα δεν έχει νομιμοποίηση από τον πολίτη.
Είναι και οι τρεις εξωκοινοβουλευτικοί -κορυφαίο δείγμα των δημοκρατικών αντιλήψεων του Κυριάκου Μητσοτάκη, που ως Πρωθυπουργός ορίζει με απόλυτη ελευθερία τους υπουργούς του.
Οι πολίτες ψηφίζουν ποιοι θέλουν να τους κυβερνήσουν και μετά την απομάκρυνση τους από την κάλπη, οι επιλογές τους πάνε στο ίδιο καλάθι με τα ψηφοδέλτια που δεν διάλεξαν. Διαπιστώνουν ότι η διακυβέρνηση ανατίθεται σε όσους δεν ψήφισαν. Από αγνώστους, μέχρι ανεμομαζώματα.
Στην εξωκοινοβουλευτική παρέα… κατεψυγμένων υπουργών, ανήκει και η συνιστώσα του αφανούς κυβερνητικού εταίρου Βαγγέλιου Βενιζέλου, που θρονιάσθηκε σε δυο υπουργεία. Συν ο λόχος των εξωκοινοβουλευτικών υφυπουργών- αποτυχημένων ήδη στην πλειοψηφία τους. Όταν δεν μεταφέρουν στον κυβερνητικό ιστό στίγματα τύπου Διαματάρη.
Πρόκειται για ουσιώδη αλλοίωση της βούλησης του συνταγματικού νομοθέτη, που όταν δίνει στον Πρωθυπουργό πλήρη εξουσία για τη σύνθεση της κυβέρνησής του, μεριμνά και για την υποβοήθηση του με αριστίνδην βουλευτές, στην περίπτωση που κρίνει την ανάγκη ενσωμάτωσης στη Βουλή προσώπων που δεν έχουν ευχέρεια άμεσης εκλογής.
Προφανώς το Σύνταγμα δεν προνοεί για… αριστίνδην κυβέρνηση και πολύ περισσότερο για την ανάθεση της λειτουργίας ενός υπουργείου – ως μονάδας της εκτελεστικής εξουσίας -σε πρόσωπα που όχι μόνο δεν έχουν εκλεγεί, αλλά έχουν αποδοκιμαστεί κιόλας από τους πολίτες.
Πέραν της ηθικής αποδοκιμασίας συμπεριφορών που θυμίζουν ποδοσφαιρικές μετεγγραφές από τη μια ομάδα στην άλλη. Και της αρνητικής πολιτικής παιδαγωγικής που αναδεικνύει η λειτουργία προσώπων που το βράδυ κοιμήθηκαν στο Κινάλ, ή στο Ποτάμι και το πρωί ορκίσθηκαν υπουργοί της Δεξιάς.
Συνεπώς μην το κουράζουμε: η νομοθετική πρωτοβουλία που αναλαμβάνεται από πολιτική ηγεσία υπουργείου που προέκυψε με αυτές τις μεθοδεύσεις είναι εξαρχής καταδικασμένη σε απαξίωση.
Όποιος θέλει μπορεί να γίνει καραγωγέας μεταφοράς αντιλήψεων και πρακτικών που είχε υιοθετήσει η χούντα- και είχε προσπαθήσει ανεπιτυχώς να νομοθετήσει ο Κώστας Μητσοτάκης στη θλιβερή τριετία που κέρδισε με το – επικαιροποιημένο- “βρόμικο 89”.
Δεν έχει νόημα να σχολιάζουμε μια προς μια τις διατάξεις ενός νομοσχέδιου που αντιμετωπίζει τους πολίτες που θέλουν να διαμαρτυρηθούν όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης τους μετανάστες: να τους κάνουμε τη ζωή δύσκολη για να εξαφανιστούν.
Μπορούμε όμως να σχολιάσουμε την προθυμία ενός παλιού πολιτικού στελέχους που σταδιοδρόμησε στη Δημοκρατική Παράταξη να επωμισθεί το βάρος μιας τόσο αντιδημοκρατικής νομοθετικής πρότασης.
Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης είναι ασφαλώς υπεύθυνος για τις επιλογές του. Σε κάθε περίπτωση δικαιούται να μην αντιλαμβάνεται ότι το σύστημα Μητσοτάκη τον χρησιμοποιεί για δουλειές που δεν θα ήθελε να κάνει κανένας σοβαρός κεντροδεξιός πολιτικός.
Ακόμη κι αν τον κολακεύει το ότι είναι κατά τους δημοσκόπους δημοφιλής, άχρηστο του είναι. Αν πιστεύει ότι θα γίνει αρχηγός της ΝΔ, σε λάθος καράβι μπήκε. Εδώ δεν μπόρεσε στο ΠΑΣΟΚ.
Θα μπορούσε όμως -”εις ανάμνησιν των ημερών εκείνων”- να τον ρωτήσει κάποιος τι τον κάνει να πιστεύει ότι μπορεί να υλοποιηθεί ένας τέτοιος νόμος;
Ότι θα υπερψηφιστεί από την γαλάζια πλειοψηφία- των φορέων των πιο ακροδεξιών αντιλήψεων που την κοσμούν συμπεριλαμβανομένων;
Κάποιοι από αυτούς που θα νομιμοποιήσουν το κοινοβουλευτικό το έκτρωμα για τις διαδηλώσεις θα μπορούσαν να ψηφίσουν ακόμη και κατάργηση τους.
Είναι παράδοξο ότι ένας πολιτικός που ξεκίνησε από τη βάση της κοινωνίας,- από μια φτωχή αγροτική οικογένεια- και τιμήθηκε από τρεις διαφορετικούς πρωθυπουργούς του ΠΑΣΟΚ πιστεύει ότι υπάρχουν κοινωνίες σε ακινησία. Ή ότι μπορεί με νόμο να επιβάλλει ησυχία νεκροταφείου.
Πως μπορεί κάποιος που έφτανε Νο2 σε ένα σοσιαλιστικό κόμμα, ως γραμματέας του, να πιστεύει ότι το φρόνημα μπορεί να αστυνομευθεί όταν οδηγεί σε διαμαρτυρία, ειδικά αν είναι αυθόρμητη;
Πώς γίνεται η θητεία του στην παράταξη αγώνων και των λαϊκών κινητοποιήσεων να καταπίνει την γελοία θεωρία ότι κάθε λαϊκή κινητοποίηση είναι υπόθεση εντός , «οργανωτή» και ενός «διαπραγματευτή» της αστυνομίας -που θα έχει το πάνω χέρι;
