Bettmann via Getty Images
Εάν ενωρίτερα εμπεδώναμε πως πατρίδα δεν είναι μόνο το πάτριον έδαφος μα και το δημοκρατικό πολίτευμα, ισοτίμως κι αδιαιρέτως υπερασπίσιμα, αν δηλαδή εννοούσαμε αρτιμελή την ελευθερία, όχι μονάχα έναντι του ξενικού ζυγού, μα και της όποιας ντόπιας τυραννίας, η 21η Απριλίου 1967 δεν θα έπρεπε να είχε καν υπάρξει…
Υπήρξε όμως: Ανθελληνική επιβολή στρατιωτικής δικτατορίας.
Και της επιτρέψαμε την ύπαρξη επτά ολόκληρα, καταστροφικά και καταστροφογόνα, χρόνια.
Παρ’ ότι εκ γενετής η 21η Απριλίου 1967 ανέλαβε ανθελληνική αποστολή στην Κύπρο. Εξ ού και στον έβδομο μόλις μήνα της, διέπραξε την ατιμωτική, αμαχητί απόσυρση της Μεραρχίας Κύπρου, απέναντι στο τουρκικό τελεσίγραφο.
Στον έβδομο πλέον χρόνο της, διέπραξε και τη μέγιστη προδοσία του πραξικοπήματος στην Κύπρο, προσφορά Κερκόπορτας στον Αττίλα…
Νομιμοποίηση των προϊόντων της 21ης Απριλίου 1967 (πραξικοπήματος 1974 και Αττίλα) θέλαν έκτοτε, ακατάπαυστα, να επιτύχουν οι ισχυροί πάτρωνες αμφοτέρων, ΗΠΑ και Η.Β.
Τους λείπει –πάντα τους έλειπε – το σημαντικότερο.
Το εκ των ων ουκ άνευ: Η υπογραφή μας.
Μεθόδευσαν να την υφαρπάσουν Σάββατο 24η Απριλίου 2004.
Αλλά, θυμηθείτε, τρεις μέρες νωρίτερα, Τετάρτη 21 Απριλίου 2004, στην 37η επέτειο της αποφράδος, με ονομαστική αναφορά και στην αποφράδα, ένα από τα πιο καταξιωμένα εξ αρχής αντιχουντικά όχι, προστέθηκε βροντερό εξ Αθηνών στα δικά μας: Εκείνο του Μίκη Θεοδωράκη. Μαζί με του Μανώλη Γλέζου.
Η 24η Απριλίου 2004, του κυρίαρχου Λαού, είπε το οφειλόμενο επί 37 χρόνια πάνδημο όχι στην 21η Απριλίου 1967.
Όχι στην κατάλυση της δημοκρατίας, όχι και στα προϊόντα της κατάλυσης.
Κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Αν σπεύδαμε και το βροντοφωνάζαμε, ψυχή τε και σώματι, έργοις τε και λόγοις, όλοι οι Έλληνες από τις 22/4/1967, υπολογίστε πόσες καταστροφές θα αποφεύγαμε. Και πόσοι αγαπημένοι δεν θα μας έλειπαν.
Θα γράφαμε σήμερα 2021 άλλου βεβαίως περιεχομένου κείμενα, από εκείνο ίσως το μπαλκονάκι μας στη θάλασσά μας στην Κερύνεια μας.
Καλή Ανάσταση – Καλή Λευτεριά
Λάζαρος Α. Μαύρος
