Το δημογραφικό και η υπογεννητικότητα είναι πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα, δεν αποτελούν ζητήματα βιολογίας ή παθοφυσιολογίας του πληθυσμού. Όσοι τα ταυτίζουν με την υπογονιμότητα, μάλλον προσποιούνται ότι αγνοούν αυτή τη θεμελιώδη διαφορά των όρων.
Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια πολλοί ποντάρουν σε θέματα σαν αυτό, ενισχύουν με υστεροβουλία τη σύγχυση και χτίζουν μεθοδικά τη σχέση τους με φανατικά ακροατήρια, προκειμένου να αποκομίζουν οφέλη και κέρδη , αναλόγως των φιλοδοξιών και επιδιώξεών τους.
Η χειραγώγηση της επιστήμης και η αξιοποίηση της, για εξυπηρέτηση αλλότριων προς την αποστολή της επιδιώξεων, έχει λάβει τα τελευταία χρόνια χαρακτηριστικά μάστιγας.
Αντί τα επιστημονικά δεδομένα να αξιοποιούνται ως συστατικά ευημερίας και ευτυχίας των ανθρώπων, μετατρέπονται στη βασική πρώτη ύλη διχασμού των κοινωνιών.
Το ζούμε εμφατικά τα χρόνια της πανδημίας. Μέτρα προφύλαξης, εμβόλια, θεραπείες, μάσκες αντί να αποτελέσουν τα όπλα αντιμετώπισης του κακού, μετατράπηκαν σε εργαλεία διαχωρισμού των ανθρώπων σε έξυπνους, ψεκασμένους, επικίνδυνους, σοφούς.
Η ίδια η επιστημονική κοινότητα οφείλει έστω και τώρα να θέσει φραγμούς σε όποιον ή όποια αυθαίρετα τη χρησιμοποιεί.
Η πολιτική οφείλει να θέσει τα όρια ανάμεσα στην επιστήμη, την πολιτική πρόταση, τον νόμο και την κοινωνική διαπαιδαγώγηση. Να μην αδρανεί, αφήνοντας τους πολίτες να…ξεμαλλιάζονται, στο όνομα ένθεν κακείθεν επιστημονικών στοιχείων. Κυρίως δε, να μην ενσωματώνει επιστημονικά δεδομένα στον πολιτικό της σχεδιασμό. Ας αναζητήσει άλλα επιχειρήματα και άλλα μέσα για να διευρύνει τα ακροατήριά της.
