Η ομιλία του Ζελένσκι προς το ελληνικό κοινοβούλιο δεν έκρυβε εκπλήξεις.
Εκτός αν θεωρήσουμε έκπληξη την προσπάθεια του Προέδρου μίας χώρας που έχει δεχθεί εισβολή, να χρησιμοποιήσει το συναίσθημα ή ακόμα και να εκβιάσει συναισθηματικά για την συμπαράσταση και την υποστήριξη της Ελλάδας.
Εκτός αν θεωρήσουμε έκπληξη την προσπάθειά του να απευθυνθεί στο θυμικό του μέσου Έλληνα επικαλούμενος τις Θερμοπύλες και το ”Ελευθερία ή Θάνατος”.
Εκτός αν θεωρήσουμε έκπληξη την απόπειρα να ταυτίσει την Ελλάδα με την Μαριούπολη.
Η μοναδική έκπληξη ήταν η απόπειρα να μας πάρει με το μέρος του, φτάνοντας στο σημείο να χρησιμοποιήσει βιντεοσκοπημένες δηλώσεις δύο ”ελληνικής καταγωγής Ουκρανών που μάχονται κατά των Ρώσων εισβολέων”.
Χωράει συζήτηση η επιλογή του Ζελένσκι να χρησιμοποιήσει δύο ελληνικής καταγωγής Ουκρανούς μαχητές;
Χωράει. Γιατί οι ”ελληνικής καταγωγής Ουκρανοί που μάχονται κατά των Ρώσων” – εφόσον ανήκουν στο Τάγμα του Αζόφ – δεν συμβολίζουν κάτι με το οποίο θα ήθελε και θα έπρεπε να ταυτιστεί το κοινοβούλιο μίας ευρωπαϊκής δημοκρατικής χώρας.
Ο Ζελένσκι ξεπέρασε τα όρια για να δημιουργήσει εντυπώσεις. Δεν έπρεπε να περάσει αυτό έτσι. Και δεν χρειαζόταν. Γιατί οι τρομακτικές εντυπώσεις από τον πόλεμο που μπαίνει κάθε ώρα στα σπίτια μας μέσα από εικόνες και πληροφορίες, φτάνει και περισσεύει.
Είναι αυτό το θέμα μας; Μάλλον όχι.
Το θέμα μας είναι ότι, ενώ στην Αθήνα βρίσκουμε ότι μας εξάπτει ως θέμα συζήτησης το ερώτημα ”βοηθάμε ή δεν βοηθάμε τους Ουκρανούς Νεοναζί όταν στέλνουμε στρατιωτική ή άλλη βοήθεια στην Ουκρανία”, ένας επιθετικός πόλεμος συνεχίζεται και ένας λαός βρίσκεται στο στόχαστρο ενός εισβολέα.
Δεν γνωρίζω εάν και πόσους Ουκρανούς Νεοναζί μπορεί να βρήκαν και να εξολόθρευσαν οι Ρώσοι στη Μαριούπολη. Μπορώ να πω με βεβαιότητα, όμως, ότι στη Μαριούπολη συμβαίνει αυτό: το 90% των κάθε είδους υποδομών της πόλης έχει ισοπεδωθεί και οι πολίτες που έχουν απομείνει εκεί λιγοστεύουν ώρα με την ώρα. Εγκαταλείπουν όπως – όπως μία πόλη, όπου δεν υπάρχει καμία βασική παροχή για την επιβίωση των πολιτών. Δεν υπάρχει νερό, δεν υπάρχει τροφή, δεν υπάρχει ηλεκτρική ενέργεια, δεν υπάρχει θέρμανση και δεν υπάρχει καν νοσοκομείο για να περιθάλψει ένα τραυματία.
Αυτή η κατάσταση, ως αποτέλεσμα της εισβολής, έχει όνομα: λέγεται εθνοκάθαρση.
Υπάρχουν διαφορετικές μορφές εθνοκάθαρσης. Ένας τρόπος είναι να μακελεύεται ο πληθυσμός σε μία χώρα, ή σε μία συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή. Να σκοτώνεις παιδιά και μάνες, να βιάζονται γυναίκες και να εκτελούνται όλοι οι άνδρες, ώστε να εκλείψει μία εθνοτική ομάδα.
Ένας άλλος τρόπος είναι αυτός: γκρεμίζεις, ισοπεδώνεις, βομβαρδίζεις διαλύεις τα πάντα, ώστε οι άνθρωποι να αδυνατούν να επιβιώσουν και να εγκαταλείψουν οριστικά μία πόλη. Εάν διαλύσω το σπίτι και το μαγαζί σου, εάν γκρεμίσω το σχολείο και το νοσοκομείο σου, τότε απλώς σε διώχνω για πάντα. Ποιός θέλει να επιστρέψει εκεί που δεν υπάρχει τίποτα και όπου ο συγγενής ή ο γείτονάς σου βρέθηκε νεκρός στο πεζοδρόμιο;
Αυτό ζει η Μαριούπολη. Αυτό ακριβώς είναι η εθνοκάθαρση της Μαριούπολης και έτσι ακριβώς θα μείνει στην ιστορία.
Ο Ζελένσκι κλήθηκε να μιλήσει στο ελληνικό κοινοβούλιο, επειδή η Ελλάδα ως δημοκρατική χώρα και ως πολιτικό σύστημα – σχεδόν στο σύνολό του – έχει λάβει θέση εναντίον της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, έχει ρητά τοποθετηθεί ιστορικά και πρόσφατα κατά των επιθέσεων εναντίον αμάχων και έχει χίλιους λόγους παραπάνω από κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα να το πράξει.
Τουρκία, Κύπρος κλπ κλπ.
Το επόμενο ερώτημα, είναι εάν το ελληνικό πολιτικό σύστημα βλέπει αυτή την εθνοκάθαρση ή θα προτιμούσε να μείνει τυφλό.
