Ο Τούρκος υπουργός Άμυνας Χουλουσί Ακάρ δήλωσε, την 22η Απριλίου και επανέλαβε πρόσφατα, όσον αφορά τα τρέχοντα και τα υπό διαπραγμάτευση εξοπλιστικά προγράμματα της Ελλάδας: «πως αν αυτά τα εξοπλιστικά είναι για την άμυνα τους είναι πολλά, αν όμως έχουν στόχο την Τουρκία τότε είναι λίγα…».
Δεν ξέρω αν ο Τούρκος αξιωματούχος γνωρίζει την αριστοτελική λογική και τον υποθετικό-παραγωγικό συλλογισμό που εισήγαγε ο Σταγειρίτης φιλόσοφος.
Η συγκεκριμένη αποφαντική πρόταση – δηλώνει γνώμη ή πεποίθηση- εμπεριέχει μια καταφατική -τα εξοπλιστικά είναι πολλά για την άμυνα τους- και μια αποφατική -είναι λίγα για την Τουρκία- διάσταση.
Τα δύο μέρη της πρότασης είναι λοιπόν ή Αντιφατικά: δεν μπορεί να είναι συγχρόνως και αληθή και ψευδή, ή Αντίθετα: δεν μπορεί να είναι συγχρόνως αληθή, αλλά μπορεί να είναι συγχρόνως ψευδή, ή τέλος Συμπληρωματικά: είναι δυνατόν να είναι συγχρόνως είτε αληθή είτε ψευδή.
Η πρόταση είναι μάλλον συμπληρωματική διότι η επιβεβαίωση ή διάψευση θα γίνει, στην απευκταία περίπτωση, επί του πεδίου. Σε κάθε περίπτωση όμως είναι αποκαλυπτική των τουρκικών προθέσεων. Αν τα εξοπλιστικά προγράμματα της Ελλάδας είναι λίγα για να απειλήσουν την Τουρκία δεν υπάρχει σοβαρός λόγος ανησυχίας για τον Τούρκο υπουργό – πόσο μάλλον για έναν πρώην στρατιωτικό- και επομένως είναι περιττή η δημόσια διατύπωση της εν λόγω δήλωσης. Αν όντως είναι πολλά για την ελληνική άμυνα η τουρκική ανησυχία εκπορεύεται και ερμηνεύεται μόνο μέσω της πρόθεσης της Τουρκίας να επιτεθεί ή να απειλεί ότι θα επιτεθεί στην Ελλάδα και πως οι νέοι εξοπλισμοί δυσκολεύουν το όλο εγχείρημα.
Επομένως κ. Ακάρ το αφήγημα σας να συνάδει κατά το εικός και το αναγκαίον. Η εν λόγω αριστοτελική αισθητική αρχή, η οποία αποτελεί κριτήριο επιτυχίας, υποστηρίζει ότι η μορφή, η πλοκή και η σύνθεση της τραγωδίας πρέπει να εμπεριέχει στοιχεία φυσικά, εύλογα, λογικά και αληθοφανή (εἰκός). Επίσης, τα δρώμενα πρέπει να συνάδουν με την αισθητική και την ηθική αναγκαιότητα (ἀναγκαῖον).
Εν γένει η τουρκική ρητορική ιδιαίτερα την τελευτάει τριετία, όπως και η συγκεκριμένη δήλωση, μας βοηθά ώστε η γνώση μας σχετικά με τις τουρκικές στοχοθεσίες να εξελιχθεί -σύμφωνα με την αριστοτελική ορολογία- από το «συγκεχυμένον» στο «γνώριμον».
