Μόνο μεμψίμοιροι θα αντιδρούσαν στην από κάθε πλευρά επιτυχημένη εμφάνιση του κ. Μητσοτάκη στο Κογκρέσο. Μοναδική για Έλληνα πολιτικό. Εμφάνιση που αποδεικνύει επίσης την ισχύ του ελληνικού λόμπι στην υπερδύναμη. Αρκεί η επιτυχία αυτή να μεταφραστεί και σε πιο συγκεκριμένα οφέλη πλην των συμβολικών (τα οποία πάντως ουδόλως υποτιμώ). Τέλος η ελληνική επιτυχία ή μη – όπως διατείνεται η μείζων αντιπολίτευση – στην Ουάσινγκτον μπορεί να μετρηθεί σε σχέση με την ειρωνική αντίδραση και τη απροκάλυπτη ενόχληση της απέναντι πλευράς.
Ξαναδιαβάζοντας λοιπόν τον όντως καλογραμμένο και διπλωματικά ”έξυπνο” λόγο του Έλληνα πρωθυπουργού στην Ουάσινγκτον – έναν λόγο σκόπιμα εξιδανικευτικό των ισχυόντων πολιτικών συστημάτων και των ισχυουσών, κοινωνικοπολιτικών καταστάσεων – δεν μπορούσα παρά να θυμηθώ την οξύτατη κριτική τόσο προς τη νεοφιλελεύθερη δημοκρατία όσο και προς τον υπαρκτό σοσιαλισμό που έχει κάνει κατά καιρούς ο μεγάλος Έλληνας στοχαστής Παναγιώτης Κονδύλης. Γράφει λοιπόν ο Κονδύλης στο βιβλίο του ”Πλανητική πολιτική μετά τον Ψυχρό Πόλεμο” που πρωτοδημοσιεύτηκε στα γερμανικά το 1992 τα εξής (η μετάφραση δική του):
″…Σε συνάφεια με την δημοκρατική μεθερμηνεία του φιλελευθερισμού και αναμφίβολα σε συνάρτηση με τον βαθμιαίο, κοινωνικό ξεπεσμό της αστικής τάξης η οποία παράλληλα μετέβαλλε το χαρακτήρα της, η αστική ουσία του κλασικού φιλελευθερισμού έχει απισχναθεί σημαντικά ήδη πριν από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.
Η αστική, μαζική κοινωνία βρισκόταν στο δρόμο προς την σύγχρονη μαζική Δημοκρατία από τότε που άρχισε η εκμηχάνιση της καθημερινής ζωής και ανακαλύφθηκε ο εργάτης ως καταναλωτής. Όμως η αποφασιστική αυτή στροφή συντελέστηκε σε ευρύ μέτωπο μόλις μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και κάτω από την επίδραση του Ψυχρού Πολέμου…
Για να είμαστε πιο ακριβείς, θα έπρεπε να χαρακτηρίσουμε το τέλος των ιδεολογιών ως μερική επιστροφή στο ζωικό βασίλειο. Αν είναι ωραίο και ευκταίο να φτάσει ως εκεί ο αποχαιρετισμός από την Ουτοπία, παραμένει βέβαια ζήτημα γούστου…”
Που θα ΠΕΙ πως σ′ ένα σκηνικό τόσο μακιαβελικά στημένο άνωθεν, οι δυνατότητες δράσης ή αντίδρασης των περιφερειακών παικτών είναι αμελητέα έως ασήμαντη. Ενώ οι στρατιωτικοί εξοπλισμοί μεγεθύνονται θηριωδώς, όσο τουλάχιστον και το ανοικονόμητο χρέος μας που έφτασε ήδη τα 400 δισ. ευρώ. Ας πανηγυρίσουμε λοιπόν όσο θέλουμε, αρκεί να μην ξεχνάμε ότι ο λογαριασμός σερβίρεται τελευταίος.
ΥΓ. Πάντως τα έχουμε καταφέρει, τόσο εμείς όσο και οι σύμμαχοί μας οι Τούρκοι, υπό τις ευλογίες και του ΝΑΤΟ και των Ηνωμένων Πολιτειών να διαβιούμε επί χρόνια σε συνθήκες ενός ακήρυχτου πολέμου με τεράστιο κόστος, οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό και με ό τι μπορεί να σημαίνει κάτι τέτοιο και για τους θεσμούς της Δύσης και για την περιβόητη, βορειοατλαντική συμμαχία. Όμως λόγια από λόγια έχουν τεράστια διαφορά. Για παράδειγμα πολιτικό γεγονός και μάλιστα βαρυσήμαντο αποτελούν ήδη τα λόγια του Ερντογάν και του υπουργού του επί των εξωτερικών ως προς την άρνηση της Τουρκίας να συναινέσει στην είσοδο Φιλανδίας και Σουηδίας στο ΝΑΤΟ. Εκτός και αν αρθεί το εμπάργκο στην παραγγελία των αεροπλάνων (sic). Ανατολίτικο παζάρι, διεθνής αλητεία ή απλώς Realpolitik και μάλιστα πολύ αποδοτική; Απαντήστε εσείς.
Από την άλλη αν κάποιοι επιδιώκουν με απροκάλυπτα ιταμό τρόπο έναν τρίτο, παγκόσμιο πόλεμο οδηγώντας τη Ρωσία στα όρια της και διεκδικώντας ένα νέο status quo και βάζοντας χέρι στον ενεργειακό πλούτο της χώρας του Πούτιν, εν προκειμένω η Τουρκία καταφέρνει να καταστεί μείζων παίχτης της περιοχής ενώ παράλληλα εμφανίζεται και σώφρων αλλά και φιλειρηνική. Με τον Ερντογάν, εν τέλει, να κερδίζει και σε εντυπώσεις και σε ουσία.
Τελικά αυτός ο γηραλέος Μπάιντεν… αποδεικνύεται μάλλον προβλέψιμος έως και βαρετός σαν επαγγελματίας δημοκρατικός που είναι. Και για αυτό πιο επικίνδυνος. Σε αντίθεση με τον απρόβλεπτο Τραμπ που ήταν περισσότερο ρομαντικός, έστω και με πρωτόγονο τρόπο, και λιγότερο Ρεπουμπλικάνος. Αφού δεν παρήγαγε πολέμους σαν τους προοδευτικούς προκατόχους του.
Όσο για την Καμάλα Χάρις…Η χάρις προσωποποιημένη. Και μάλιστα στην δική μου, σκούρα προτίμηση. Πλασμένη για ροκ εντ ρολ και εξουσία. Θα τολμούσα μάλιστα το αστειάκι ”σεξουσία”. Επειδή και ο ερωτισμός είναι πολιτικό όπλο και η πολιτική είναι άκρως αφροδισιακή. Πόσο μάλλον που η κ. Χάρις λογικά πρέπει να συμπαθεί και τους μελαχρινούς και τις μελαχρινές. Σαν εμάς!
