Πέρασαν κιόλας 50 χρόνια, από τότε που το πρώτο Renault 5 βγήκε στην αγορά, δημιουργώντας αίσθηση. Ένα μοντέλο πόλης, που από το 1972 συνεχώς προσαρμόζεται στις απαιτήσεις του κοινού και της εποχής, με το επερχόμενο μοντέλο να είναι ηλεκτρικό. Πάντα νεανικό στις καρδιές πολλών, ενθυμούμενοι και μια ελληνική ταινία που άφησε εποχή, από το ένδοξο παρελθόν του ελληνικού κινηματογράφου, η οποία προβλήθηκε πέντε χρόνια πριν την κυκλοφορία του μοντέλου.

Renault 5 TL, 1974

OLIVIER MARTIN GAMBIER omg.omg@w

Το αρχικό Renault 5 ήταν ένα 3θυρο hatch μαζικής παραγωγής, με στρογγυλεμένη σχεδίαση, πρακτικό πίσω μέρος, πλαστική μάσκα και πλευρικά προστατευτικά. Κατασκευαζόταν κατά κύριο λόγο στη Γαλλία, την Ισπανία και το Βέλγιο, ενώ αργότερα άρχισε η συναρμολόγησή του σε διάφορα μέρη, από το Ιράν και το Μεξικό, μέχρι την Τυνησία, την Πορτογαλία και τη Ν. Αφρική. Περισσόκαι πούλησε πάνω από 5,5 εκατ. μονάδες έως το 1985, σε 5 ηπείρους. Το 1980 ήταν 2ο σε πωλήσεις σε παγκόσμια κλίμακα. Κυκλοφόρησαν δύο εκδόσεις: το ‘L’ εξοπλισμένο με κινητήρα 782 κ.εκ και έπειτα με κινητήρα 845 κ.εκ., και το ‘TL’ με κινητήρα 956 κ.εκ.

Renault 5 Turbo 1

OLIVIER MARTIN GAMBIER omg.omg@w

Το 1984, η Renault Sport έφτιαξε το Renault 5 Turbo, κατακτώντας τη δεύτερη θέση στο Πρωτάθλημα Κατασκευαστών, ενώ τo 1976 παρουσίασε το Renault 5 Alpine, με σπόιλερ ενσωματωμένο στον προφυλακτήρα που είχε ανοίγματα για τα φώτα μεγάλης εμβέλειας, καθώς και ζάντες Renault Gordini 17″ και αυτοκόλλητα “A5” στα πλαϊνά τμήματα και το μπροστινό μέρος. Εξοπλισμένο με έναν πλήρως ανασχεδιασμένο κινητήρα TS (με κυβισμό έως και 1.397 κ.εκ. και κιβώτιο ταχυτήτων 5 σχέσεων), σχεδιάστηκε για χρήση από ιδιώτες, σε ανταγωνιστική τιμή.

Τον Ιανουάριο του 1979, η Heuliez κυκλοφόρησε την έκδοση περιορισμένης παραγωγής «Le Car Van», με πίσω παράθυρα από ένα πολυεστερικό πάνελ με φινιστρίνι από φιμέ γυαλί και επένδυση αλουμινίου κι έναν εφεδρικό τροχό στο εξωτερικό του αυτοκινήτου, στο πίσω μέρος.

Το Renault 5 Turbo απέδιδε 160 πανίσχυρους ίππους για την εποχή, από έναν 4κύλινδρο υπερτροφοδοτούμενο κινητήρα 1.397 κ.εκ. που ήταν τοποθετημένος στο κέντρο. Αρχικά πωλούταν με πόρτες και οροφή από αλουμίνιο, είχε μία εντελώς μοναδική εσωτερική σχεδίαση, ενώ από το 1983 άρχισε να διατίθεται ως «Turbo 2».

Η έκδοση Renault 5 GTL ήταν εύκολα αναγνωρίσιμη από τα πλαστικά πλαϊνά προστατευτικά του που εκτείνονταν μέχρι τον προφυλακτήρα, τους κομψούς τροχούς και τα φώτα όπισθεν. Το κύριο χαρακτηριστικό του μοντέλου ήταν ότι είχε μακριές σχέσεις μετάδοσης που συνέβαλαν στη μείωση της κατανάλωσης καυσίμου. Η επιθυμία για ένα πιο οικολογικό μοντέλο γεννήθηκε λόγω της πετρελαϊκής κρίσης του 1978.

Renault 5 electrique, 1974

OLIVIER MARTIN GAMBIER omg.omg@w

Το Renault 5 Electrique ήταν διθέσιο και είχε αυτονομία 60 χλμ., ενώ το Supercinq GT Turbο, έφερε 4κύλινδρο κινητήρα 1.400 κ.εκ., ισχύος 115 ίππων, η οποία και βελτίωσε σημαντικά την επιτάχυνση.

Το Renault Supercinq Baccara ήταν μια υπερ-εκλεπτυσμένη έκδοση του Renault Supercinq, με δερμάτινα καθίσματα και τιμόνι, μπεζ εσωτερικό, μαύρο δερμάτινο μοχλό ταχυτήτων, παχιά μοκέτα στο πάτωμα της καμπίνας επιβατών και σε όλο το πορτμπαγκάζ, αλλά και το διάσημο κάλυμμα ενδυμάτων που τοποθετούταν κάτω από την εταζέρα του χώρου αποσκευών. Τα μπροστινά ηλεκτρικά παράθυρα και το κεντρικό κλείδωμα συμπλήρωναν το πλήρες πακέτο εξοπλισμού της έκδοσης παραγωγής.

Renault 5 prototype

RENAULT VISION - FORMAT 4-3
RENAULT VISION – FORMAT 4-3

Ωστόσο, το νέο Renault 5, αμιγώς ηλεκτρικό, που θα πωλείται από το 2024, θα βασίζεται στο πρωτότυπο, που φέρει πολλά νέα στοιχεία, όπως είναι οι αεραγωγοί του καπό που κρύβουν από κάτω την πρίζα φόρτισης, τα πίσω φώτα που ενσωματώνουν αεροδυναμικούς διαχύτες, αλλά και τα εμπρός φώτα ομίχλης που έχουν αντικατασταθεί από φώτα ημέρας LED.

Όλα τα δομικά στοιχεία στο επερχόμενο Renault 5, από τη μπαταρία μέχρι τον κινητήρα του και τη νέα πλατφόρμα CFM-BEV στην οποία βασίζεται, η οποία και αποτελεί την πιο συμπαγή ηλεκτρική πλατφόρμα της αγοράς, θα κατασκευάζονται στο Renault Electricity Hub, στο εργοστάσιο της εταιρείας στο Douai της Β. Γαλλίας.





ΠΗΓΗ