SAKIS MITROLIDIS via Getty Images
Βαδίζουμε στον δωδέκατο χρόνο με απανωτές κρίσεις στη χώρα μας, (κι όχι μόνο) κυρίως οικονομικές, αλλά τελευταία με την πανδημία τα προβλήματα συσσωρεύτηκαν.
Τα δομικά προβλήματα της Ελλάδας (αναχρονιστικό πολιτικό σύστημα, αναποτελεσματική δημόσια διοίκηση, ξεπερασμένο μοντέλο ανάπτυξης, αδυναμία ανασυγκρότησης της παραγωγικής βάσης κλπ), ήρθαν να τα επιβαρύνουν τόσο η παγκόσμια υγειονομική κρίση, όσο και η διεθνής ενεργειακή κρίση, η οποία είχε σαν αποτέλεσμα να εκτιναχθούν οι τιμές των καυσίμων, του ρεύματος, αλλά και των αγαθών πρώτης ανάγκης.
Η βενζίνη προσεγγίζει τα δύο Ευρώ, του πετρελαίου θέρμανσης σταθερά πάνω από το 1,20 με ανοδικές τάσεις και οι τιμές του ηλεκτρικού ρεύματος έχουν διπλασιαστεί σε σχέση με τις περσινές τιμές( η χονδρεμπορική τιμή ηλεκτρικής ενέργειας είναι τετραπλάσια, ενώ του φυσικού αερίου πενταπλάσια σε σχέση με το 2020).
Οι μικρομεσαίες κυρίως επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά βρίσκονται πλησίον της κόκκινης γραμμής αντοχήςκαι τα αντανακλαστικά της Κυβέρνησης, αλλά και της ΕΕ, για μία ακόμη φορά δεν είναι αυτά που απαιτούν οι συνθήκες της εποχής.
Για να μην ξεφύγει η παρούσα κρίση και καταστεί μη διαχειρίσιμη μεσομακροπρόθεσμα η κατάσταση, απαιτούνται άμεσα μέτρα στήριξης των νοικοκυριών και της οικονομίας.
Κάποια από αυτά, εκτός των αναγκαίων επιδομάτων που θα δημιουργήσουν ένα πρώτο δίχτυ κοινωνικής προστασίας, μπορούν να είναι καταρχήν η μείωση του ΦΠΑ σε συγκεκριμένα είδη διατροφής,όπως και του Ειδικού Φόρου Κατανάλωσης, κάτι που θα αποκλιμακώσει τις τιμές σε αυτή τη χρονική κρίσιμη περίοδο.
Σαφώς τα έσοδα του Π/Υ μπορεί να μειωθούν για κάποιο διάστημα, αλλά αυτό που προέχει είναι να διατηρηθεί η κοινωνική συνοχή και ισορροπία και να διασωθούν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις και η μεσαία τάξη στο σύνολό της.
Η παρούσα αλλά και οι επαναλαμβανόμενες τελευταίες κρίσεις, ως πεδία αναφοράς και αντιμετώπισης, είναι μόνο ένα μικρό δείγμα για το πώς πρέπει στο εξής να βλέπουν την διαχείριση των παγκόσμιων προβλημάτων οι ηγέτες του πλανήτη.
Οι συνεχείς κρίσεις ασφάλειας ( με κορυφαία τη Ρωσο-Ουκρανική, που ακολούθησε αυτή της Συρίας, του Ιράν κ.α. ) οδηγούν σε πραγματικές ή εικονικές οικονομικές κρίσεις, από τις οποίες κάποιοι ( λίγοι) επωφελούνται τα μέγιστα και οι πολλοί ( οι λαοί) υφίσταται τις συνέπειες.
Η απάντηση σε όλα αυτά σαφέστατα είναι η συνεννόηση των λαών στα πλαίσια της διεθνούς κοινότητας και των διεθνών οργανισμών και φυσικά η αλλαγή νοοτροπίας στην ανάπτυξη και στο παραγωγικό μοντέλο.
Στο σημείο που έχουν φτάσει τα πράγματα παγκοσμίως, η ιεράρχηση των αναγκών του ανθρώπου είναι αυτή που θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να επιτευχθούν ταυτόχρονα και η αέναη ανάγκη του για εξέλιξη, αλλά και η άρση των τεράστιων ανισοτήτων που διαχρονικά δεν επιτρέπουν την ειρηνική συμβίωση στην ανθρωπότητα.
Όσο υπάρχουν αυτές οι τεράστιες ανισότητες και δεν προτάσσεται η ιεράρχηση των αναγκών, με κατά το δυνατόν δίκαιη αναδιανομή των υπερπλεονασμάτων, θα υπάρχουν πάντα συγκρούσεις και κρίσεις, οι οποίες στην εποχή της παγκοσμιοποίησης θα επηρεάζουν άμεσα ή έμμεσα όλες τις κοινωνίες.
Ας ελπίσουμε έστω τώρα να επικρατήσει η λογική και η σύνεση και οι ηγέτες της ΕΕ αλλά και της Χώρας μας, να προλάβουν αυτή τη φορά με τη λήψη των κατάλληλων μέτρων την κατάρρευση της οικονομίας και της κοινωνίας, γιατί σε διαφορετική περίπτωση με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγηθούμε σύντομα σε νέα περιοριστικά οικονομικά μέτρα και σε νέα μνημόνια δημοσιονομικής προσαρμογής.
