Η Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων παρουσίασε την Παρασκευή 5 Μαρτίου το βράδυ στο θέατρο Ολύμπια συναυλία με έργα από όπερες.
Από το Δημοτικό Συμβούλιο είχε γίνει η πρόταση να παιχτεί ο εθνικός ύμνος της Ουκρανίας κατά την έναρξη της συναυλίας, κάτι που σύμφωνα με μαρτυρίες παρευρισκόμενων στην πρόβα, έγινε δεκτό με ενθουσιασμό από τους περισσότερους μουσικούς και συμμετέχοντες όταν ανακοινώθηκε.
Όμως την επόμενη μέρα, σύμφωνα με τις ίδιες μαρτυρίες, εκπρόσωποι του ΚΚΕ διαφώνησαν και ζήτησαν να παιχτεί κάποια άλλη αντιπολεμική σύνθεση, με αποτέλεσμα να προκληθεί ένταση και τελικά να απορριφθεί η πρόταση για τον ουκρανικό εθνικό ύμνο.
Το γεγονός αυτό προκάλεσε την οργισμένη – και δικαιολογημένη κατά την ταπεινή μου άποψη – αντίδραση του τσελίστα κ. Μάνου Επιτροπάκη , ο οποίος με ανάρτησή του στα κοινωνικά μέσα περιέγραψε το γεγονός και την οργή του για την άρνηση της ανάκρουσης του ουκρανικού εθνικού ύμνου :
«….Σήμερα [4/3/2022] ένιωσα για πρώτη φορά ντροπή και ξεφτίλα και οργή! Αύριο [5/3/2022] έχουμε συναυλία στο θέατρο Ολύμπια με έργα από όπερες. Μας προτάθηκε από το Δημοτικό Συμβούλιο να ξεκινήσουμε τη συναυλία με τον Εθνικό Ύμνο της Ουκρανίας, πράγμα που προσωπικά με ενθουσίασε και με έκανε υπερήφανο.
Και ενώ χτες που έγινε η σχετική ανακοίνωση δεν υπήρξαν αντιρρήσεις, κάθε άλλο μάλιστα, σήμερα το ΚΚΕ και οι τυπικοί και άτυποι εκπρόσωποί του δημιούργησαν επεισόδιο στην Ορχήστρα και τη Χορωδία, ζητώντας να μην παιχτεί ο Ύμνος της Ουκρανίας, αλλά να παίξουμε κάτι άλλο υπέρ της… «Ειρήνης των Λαών»!……..»
Τελικά, ο ουκρανικός ύμνος δεν παίχτηκε. Ο κ. Επιτροπάκης φώναξε «Ζήτω η Ουκρανία» και καταχειροκροτήθηκε μεν από το κοινό αλλά η απαγόρευση, στην ουσία ανάκρουσης ύμνου μιας χώρας που δέχεται πολεμική εισβολή, υπερίσχυσε.
Κι αν αναρωτιόμουνα πόση τέλος πάντων μικροπρέπεια και στενοκεφαλιά χωράει στην άρνηση ανάκρουσης ενός εθνικού ύμνου προς τιμήν μιας ήδη ρημαγμένης χώρας με ήδη πάνω από ενάμιση εκατομμύρια πρόσφυγες την πρώτη μόλις εβδομάδα της εισβολής ;
Γιατί περί αυτού πρόκειται.
Πρόκειται για ένα κοινωνικό κόμπλεξ που εκδηλώνεται έμφορτο από μικροπρέπεια εμπλουτισμένο με ισχυρότατη δοσολογία στενοκεφαλιάς, εκφραζόμενο με μια διαχρονικά στερεότυπη, ξύλινη γλώσσα που επιδέχεται από ένα σημείο και πέρα ψυχαναλυτικής ερμηνείας καθώς η αδυναμία της πολιτικής επιχειρηματολογίας για την υπεράσπιση του φαιδρού «σκεπτικού» είναι τόσο εμφανής :
Το δελτίο Τύπου της «Λαϊκής Συσπείρωσης Αθήνας» που δημοσιεύθηκε, με τίτλο «”Η Λαϊκή Συσπείρωση Αθήνας χαιρετίζει τη θαρραλέα στάση των μουσικών και χορωδών του Δήμου Αθηναίων”, επιβεβαιώνει την ορθότητα – και ίσως το επείγον – περί ανάγκης ψυχαναλυτικής ερμηνείας.
Κι εκεί που έλεγα δεν μπορεί, θα το πάρει το ποτάμι κι αυτό, θα περάσει, ήρθαν δύο αναπάντεχες (;) αναρτήσεις που η μεν πρώτη περιέγραφε χαιρετίζοντας το γεγονός της άρνησης της ανάκρουσης του ουκρανικού εθνικού ύμνου συνοδευόμενη από μια φωτογραφία που περιείχε από το τσιτάτο:
«”Οι καλλιτέχνες δεν είμαστε εκτελεστικά όργανα της Πολιτιστικής διπλωματίας», η δε δεύτερη έδινε συνέχεια στο θλιβερό γεγονός αναδημοσιεύοντας το Δελτίο Τύπου του Σωματείου εργαζομένων στην Λυρική Σκηνή που κατέληγε με την επωδό…
″Οι καλλιτέχνες δεν είμαστε εκτελεστικά όργανα της Πολιτιστικής διπλωματίας. Έχουμε άποψη πάνω στο έργο μας, παλεύουμε αυτό να ενώνει και όχι να διχάζει τους λαούς”.
