Βρισκόμαστε αντιμέτωποι για μία ακόμη φορά με μία κρίση.
Τι είναι όμως κρίση;
“Ως κρίση προσδιορίζεται το απρόβλεπτο γεγονός ή τα γεγονότα τα οποία έχουν δυσμενή και ανεπιθύμητα αποτελέσματα σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο. Επίσης μία κρίση μπορούμε να πούμε ότι είναι μια κατάσταση που επηρεάζει εκτός των άλλων και την εμπιστοσύνη των πολιτών και της κοινωνίας στο σύνολό της, προς τους θεσμούς και τις δομές του Κράτους”.
Μια κρίση γεννιέται από τυχαίες ή σκοπούμενες ενέργειες και αναπτύσσεται με αργούς ή γοργούς ρυθμούς, αναλόγως την καταλληλότητα και την εγκυρότητα των μέτρων που λαμβάνει μία Πολιτεία .
Το κρίσιμο μέγεθος για την αντιμετώπιση μιας κρίσης είναι ο έλεγχος κατά την ανάπτυξή της και ο σταδιακός περιορισμός κατά την ωρίμανσή της. Η κρίση παύει να υφίσταται όταν μηδενιστούν τα συμπτώματά της και ομαλοποιηθεί η κοινωνικοοικονομική ζωή.
Κατά συνέπεια το πλέον κρίσιμο για την αντιμετώπιση μιας κρίσης, είναι κατ΄ αρχήν η πρόληψη και στη συνέχεια η διαχείρισή της, η οποία θα πρέπει να είναι μια δυναμική διαδικασία και διεργασία κατά το χρόνο ακόμη που το πρόβλημα δεν είναι εμφανές, ούτε έχει χτυπήσει κατ΄ άμεσο ή έμμεσο τρόπο την πόρτα μιας Χώρας.
Η Διαχείριση Κρίσεων θα πρέπει να περιλαμβάνει στρατηγικό σχέδιο μελετημένο από πριν, επιμέρους επιχειρησιακά σχέδια για την κατά περίπτωση και κατά περιοχή αντιμετώπιση, καθώς και κατά τον βαθμό του κινδύνου που επαπειλείται.
Επίσης απαιτείται άρτια οργάνωση, έλεγχο και συντονισμό των συναρμόδιων υπηρεσιών, κάτι που τόσο λείπει στην Ελληνική Δημόσια Διοίκηση.
Τι από τα παραπάνω στην παρούσα κρίση ήταν απρόβλεπτο και ξαφνικό που μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι αιφνιδίασαν το “οργανωμένο” κράτος;
Τίποτα απολύτως, καθότι επί μέρες είχαν ανακοινωθεί τα επικίνδυνα φαινόμενα και όλοι οι ”αρμόδιοι” διαβεβαίωναν για την ετοιμότητά τους.
Τι έφταιξε λοιπόν τώρα, όπως και στις προηγούμενες πρόσφατες κρίσεις;
Το έχουμε πει επανειλημμένως: οι ελλείψεις σε οργάνωση και σε κατάλληλα πρόσωπα.
Η έλλειψη οργάνωσης θεωρείται πλέον δεδομένη και θα έπρεπε να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη κατά το σχεδιασμό της αντιμετώπισης των κρίσεων.
Άρα το βάρος πέφτει στην επιλογή των προσώπων.
Πόσες τραγωδίες πρέπει να ζήσουμε για να κατανοήσουμε ότι στην Ελλάδα της ανοργανωσιάς και της έλλειψης συνεργατικού πνεύματος, τα πρόσωπα που τίθενται επικεφαλείς σε τόσο κρίσιμους φορείς πρέπει να κατέχουν όλα εκείνα τα εχέγγυα, που αν μη τι άλλο να υφίσταται μια σχετική βεβαιότητα εκ πρώτης όψεως ότι μπορούν να διαχειριστούν σοβαρές “απειλές”.
Αυτοί που έχουν την αποφασιστική αρμοδιότητα (εκ του Συντάγματος) να επιλέγουν πρόσωπα σε υψηλές θέσεις εξουσίας και διαχείρισης, έχουν την αποκλειστική ευθύνη για τα (μη) πεπραγμένα και τις αστοχίες των (δι) ορισμένων προσώπων..
Συμπερασματικά δύο προτάσεις:
– Άμεσα ίδρυση Υπηρεσίας Πολιτικής Προστασίας υπαγόμενη απευθείας στον Πρωθυπουργό και επικεφαλής πρόσωπο που θα επιλεγεί με ανοιχτή διαδικασία (μέσω ΑΣΕΠ) το οποίο θα έχει όλα εκείνα τα προσόντα (επιστημονική κατάρτιση, πολιτική εμπειρία, εμπειρία στη διαχείριση κρίσεων κλπ τυπικά και ουσιαστικά προσόντα που θα προσδιοριστούν μέσα από διακομματική διαβούλευση).
–Ίδρυση ενός Συντονιστικού Κέντρου το οποίο θα αποτελείται από εκπροσώπους όλων των φορέων που έχουν συναρμοδιότητες για την κάθε επαπειλούμενη κρίση (πυρκαγιές, σεισμοί, πλημμύρες κλπ.). Αυτό το κέντρο με βάση τα ήδη υπάρχοντα σχέδια (Ξενοκράτης κλπ) θα συντάσσει (σε κανονικές συνθήκες) και θα εφαρμόζει (στην περίοδο των κρίσεων κατά περίπτωση) Στρατηγικά σχέδια και επιμέρους Επιχειρησιακά.
Φυσικά με πλήρη ελευθερία αποφάσεων και κρινόμενο στο σύνολό του εκ των αποτελεσμάτων (χωρίς πολιτικές ή άλλες παρεμβάσεις, παρά μόνο από τον επικεφαλής της Υπηρεσίας Πολιτικής Προστασίας, που προφανώς θα είναι και επικεφαλής του Κέντρου).
Αυτά βέβαια τα προτείνω από το 2015, τα επανέλαβα το 2018 και τα αναδημοσίευσα στην αρχή της Πανδημίας.
Ας ελπίσουμε κάποτε να εισακουστούν από κάποιον κατέχοντα την εξουσία.
