«Χρειαζόμαστε μια Νέα Αλλαγή. Για τους πολίτες και τη χώρα» δήλωσε ο πρώην πρωθυπουργός, Γιώργος Α. Παπανδρέου ανακοινώνοντας την επιστροφή του στην κεντρική πολιτική σκηνή.
Ο κ. Παπανδρέου όπως αναμενόταν είπε ακόμη πως η Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη χρειάζεται να ξαναγίνει μεγάλη, για να συμπορευτεί όπως τόνισε με τις άλλες προοδευτικές δυνάμεις στην Ευρώπη και τον κόσμο, που επανέρχονται δυναμικά.
Όμως όταν ο κ. Παπανδρέου μιλά για προοδευτικές δυνάμεις που επανέρχονται δυναμικά, προκαλεί προβληματισμό για μια σειρά λόγων.
Ο Γιώργος Α. Παπανδρέου στοιχίζεται με εκείνο το κομμάτι του αμερικανικού κατεστημένου που επιμένει για την αναγκαιότητα παραμονής της Τουρκίας στο στρατόπεδο της Δύσης και θέλει να δει τον ελληνικό πολιτικό κόσμο να ευθυγραμμίζεται με τις απαιτούμενες υποχωρήσεις που απαιτείται για κάτι τέτοιο.
Στοχεύει να μεταβάλει το ΠΑΣΟΚ σε παραμάγαζο του ΣΥΡΙΖΑ, προς συγκρότηση μιας νατοϊκής αριστεράς που θα υλοποιήσει την ατζέντα του αμερικανικού βαθέως κράτους (swamp = βάλτου του Στέιτ Ντηπάρτμεντ)
Η μόνη σοσιαλδημοκρατία που μπορεί να υπάρξει στην εποχή μας, είναι μια πατριωτική σοσιαλδημοκρατία που θα ανασυγκροτήσει την εθνική κοινότητα, καθώς και την ενότητα του κοινωνικού ιστού ―αποκαθιστώντας κατά συνέπεια την λειτουργία της δημοκρατίας μέσα στην παγκοσμιοποίηση. Κάτι που απαιτεί πολιτικές υπέρ των μεσαίων και κατώτερων τάξεων, έμφαση στην επανατοπικοποίηση της παραγωγής, ανασυγκρότηση της Παιδείας, και ―προφανώς― αντιμετώπιση της δημογραφικής κρίσης, του μεταναστευτικού αδιεξόδου και της τουρκικής επεκτατικότητας.
Ο Γιώργος Α. Παπανδρέου, ακριβώς σε αυτά τα κρίσιμα πεδία της εθνικής ατζέντας έχει θέσεις ακριβώς αντίθετες από εκείνες που ζητάει η εποχή: Εκφράζει έναν δικαιωματιστικό ελιτισμό που στοχοποιεί ως «αξιοθρήνητα ρατσιστικό» το προφίλ του ψηφοφόρου που έβγαλε τον πατέρα του και το ιστορικό ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, αποτελεί εμβληματική φιγούρα της εθνοαποδόμησης και της υποχωρητικότητας έναντι των Τούρκων, επίσης, του οικονομικού παρασιτισμού που χρεοκόπησε την Ελλάδα.
Είναι ο democrat μιας εκδοχής παγκοσμιοκρατικού προοδευτισμού που θεωρούνταν αρκετά της μόδας τέλη του 1990 αρχές του 2000, και που πλέον έχει σκάσει σαν φούσκα.
