Όπως εξήγησε, μιλώντας κατά την επίσημη παρουσίαση της ταινίας, το Ταξίδι στα Αστέρια προσπαθεί να δώσει την ιστορία του Παναθηναϊκού, μέσα από ιστορίες που είναι περισσότερο ή λιγότερο γνωστές, με ορατούς ή «αόρατους» πρωταγωνιστές. «Η ουσία της ταινίας είναι και στους ‘αόρατους’ ανθρώπους που στήριξαν την ομάδα», δηλώνει ο κύριος Δήμας και εξηγεί πως το μεγάλο ζητούμενο ήταν να εντοπίσει και να αναδείξει«τι είναι αυτό το πράγμα το οποίο χαρακτηρίζει τον Παναθηναϊκό, χαρακτηρίζει όλη αυτή την προσπάθεια της οικογένειας, η οποία δεν ήρθε μόνο με τις νίκες ήρθε κυρίως με τις ήττες».
«Από εκεί και πέρα, ήθελα να μπορέσω, τουλάχιστον όταν έγραφα το σενάριο αλλά και όταν το γύριζα, να βρω αυτά τα βλέμματα και αυτή τη συνθήκη στην οποία, ενώ νομίζουμε ότι μιλάμε για μπάσκετ, στην πραγματικότητα μιλάμε για κάτι πιο μεγάλο από το μπάσκετ. Μιλάμε για οικογένεια, μιλάμε για πατεράδες, για κόρες, για γιους, για υπερβάσεις, για το τίμημα που πληρώνεις για τις υπερβάσεις, για μοναξιά… Όλο αυτό το πράγμα το οποίο είναι λίγο – πολύ ο αθλητισμός. Αλλά, κάνουμε αθλητισμό κυνηγώντας ένα όνειρο, κι αυτό το όνειρο προσπάθησα, τουλάχιστον, να περάσει σε αυτή την ταινία», συμπληρώνει ο ίδιος.
Χαρακτηρίζει, μάλιστα,ως «δώρο» την ευκαιρία που του δόθηκε να γυρίσει μια ταινία για το μπάσκετ: «Παλιά έπαιζα μπάσκετ στον Πανελευσινιακό, προσπαθούσα να γίνω καλός παίκτης, δεν έγινα, οπότε αυτή η ταινία ‘κούμπωσε’ και στο ότι θα ήθελα να γίνω ένας παίκτης που παίζει στον Παναθηναϊκό, αλλά δεν έγινα. Λίγο ή πολύ μου έγινε ένα δώρο στα 50 και, να πατήσω ξανά το παρκέ, να συναντήσω και πάλι μεγάλες στιγμές που είχα αφήσει πίσω. Τότε υπήρχε ένα περιοδικό, το SuperBasket, που το αγοράζαμε και μαθαίναμε ποιος ήτανο Κορωναίος, ποιος ήταν ο Κέφαλος, κυνηγούσαμε να αγοράσουμε τα Converseπαπούτσια… Όλον αυτόν τον νόστο μιας εποχής και μιας νιότης που έχει φύγει, εγώ τη συνάντησα και πάλι αυτή την εποχή, οπότε σας λέω ότι μου έγινε ένα δώρο. Αλλά πιο σημαντικό ήταν ότι μπορέσαμε να μαζέψουμε αυτή την υπέροχη ομάδα, όπου λίγο ή πολύ όλοι μπήκαμε σε αυτό το παραμύθι».
Ο Χρήστος Δήμας δεν παραλείπει να τονίσει πόσο πολύ ευγνώμων αισθάνεται ο ίδιος προς όλους τους συνεργάτες του, με τους οποίους δημιούργησε αυτή την ταινία, μπροστά και πίσω από τις κάμερες, καθώς όπως ανέφερε χαρακτηριστικά, δεν ήταν τα χρήματα που τους έκαναν να πάρουν μέρος, είναι το ότι πίστεψαν σε αυτό.
«Η οικογένεια Γιαννακόπουλου εκπαίδευσε μία ολόκληρη γενιά στο μπάσκετ»
Ο Χρήστος Δήμας αναφέρθηκε αναλυτικά στη συνεργασία του με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, εξηγώντας πως ο ίδιος αισθάνθηκε πολύ μεγάλο άγχος καθώς ετοίμαζε μια ταινία για εκείνον και την οικογένειά του. Όπως επισήμανε όμως, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος δεν επενέβη ποτέ στην καλλιτεχνική διαδρομή της ταινίας, ενώ όταν είδε το τελικό αποτέλεσμα, «υπήρξε συγκίνηση, κι αυτή ήταν η μεγαλύτερη αμοιβή».
«Η συνεργασία μου με τον κ. Γιαννακόπουλο ήταν πάρα πολύ ενδιαφέρουσα. Την πρώτη φορά που παρουσίασα την ταινία υπήρξε πολύ καλή χημεία, υπήρξε εκτίμηση. Μου είπε τρία πράγματα, τα οποία δεν ήξερα, για παράδειγμα μου είπε τη συνθήκη του Θανάση Γιαννακόπουλου στο Βερολίνο που δεν ήξερα, μου είπε τη συνθήκη με τον κουλουρά, τον κύριο Λεζέ, στον οποίο είμαι εξαιρετικά ευγνώμων, που δεν την ήξερα ούτε κι αυτή και τρίτον, μου ζήτησε στο τέλος μια σκηνή με τη μητέρα του, οπότε έπρεπε να μπω στα οικογενειακά του. Αυτές ήταν οι τρεις συνθήκες τις οποίες ζήτησε, σε σχέση με το σενάριο. Πρέπει να σας πω ότι όχι μόνο έμεινε μακριά από τον όποιο ‘έλεγχο’ της καλλιτεχνικής διαδρομής αυτής της ταινίας, αλλά είχε μια τέτοια διακριτικότητα κι έναν τέτοιο σεβασμό στην αγωνία όλων μας, όπου πρέπει να σας πω ότι έκανε τη ζωή μου λίγο πιο εύκολη γιατί δεν είχα να απολογηθώ πουθενά και για τίποτα και μου άνοιξε και μια μεγάλη πόρτα γενναιοδωρίας. Ξέρετε, όταν μιλάς για την οικογένεια κάποιου ανθρώπου και για τον ίδιο τον άνθρωπο, έχεις πολύ μεγάλη ευθύνη και ο τρόπος με τον οποίο χειρίστηκε το ότι ένας άνθρωπος μιλάει για την ιστορία του Παναθηναϊκού και για την ιστορία της οικογένειάς του, κάτι που για ’μένα ήταν πάρα πολύ αγχωτικό, ο ίδιος το έκανε πάρα πολύ εύκολο. Το πρώτο πράγμα που μου ζήτησε είναι ότι ήθελε να είναι μια ‘ταινία – ταινία’, αυτή ήταν η φράση, ‘θέλω να είναι ταινία – ταινία’.Η οικογένεια Γιαννακόπουλου εκπαίδευσε μία ολόκληρη γενιά στο μπάσκετ. Και όχι μόνο πάνω στο μπάσκετ, αλλά και σε άλλα πράγματα.Όταν είδε την ταινία, θα πω ένα πράγμα, υπήρχε συγκίνηση. Κι όταν βλέπεις πως υπάρχει συγκίνηση μετά από ένα τέτοιο εγχείρημα, αυτό πολλές φορές είναι καλύτερο και από την καλύτερη αμοιβή».
Κατά την επίσημη παρουσίαση της ταινίας, ο Χρήστος Δήμας θέλησε να επισημάνει ακόμα πως σε μια «ανδρογενή συνθήκη», όπως θεωρητικά τουλάχιστον είναι μια ταινία που μιλάει για το μπάσκετ, «προσπαθήσαμε να βάλουμε τη θέση της γυναίκας, βάλαμε ρόλους που δεν είναι απλά κομπάρσοι, βρήκαμε τρόπο δραματουργικά η γυναίκα να βρει θέση, γιατί στον Παναθηναϊκό η γυναίκα είχε θέση. Το ίδιο και για το πρωτάθλημα ΑμεΑ, τις ακαδημίες του συλλόγου, προσπαθήσαμε να τα βάλουμε όλα».
Κλείνοντας, ο Χρήστος Δήμας στάθηκε σε μία έννοια, ως το κεντρικό μήνυμα της ταινίας, αυτό που άφησε στον ίδιο όλη αυτή η προσπάθεια: «Οικογένεια, αυτή ήταν η μεγάλη μας πυξίδα, ομάδα και οικογένεια».
Το φθινόπωρο όλος ο κόσμος θα μπορέσει να απολαύσει στις κινηματογραφικές αίθουσες, σε διανομή FeelgoodEntertainment, το γεμάτο αγώνες και συγκινήσεις ταξίδι του Παναθηναϊκού προς την κορυφή της Ευρώπης. Μετά από χρόνια προετοιμασίας και πραγματοποίησης των γυρισμάτων εν μέσω πανδημίας, η νέα ταινία του Χρήστου Δήμα θα ξεκινήσει το «Ταξίδι Στα Αστέρια» με ένα διαδικτυακό τρίποντο στις 27 Ιουνίου, οπότε και το φίλαθλο κοινό παγκοσμίως θα μπορεί μέσω της πλατφόρμας viva.gr να αγοράσει εισιτήρια για την μια και μοναδική προβολή της ταινίας, πριν την πανελλαδική της έξοδο στις κινηματογραφικές αίθουσες αυτό το φθινόπωρο.
Λίγα λόγια για την ταινία
Το 1987 μια οικογένεια που λάτρευε τον Παναθηναϊκό, η οικογένεια Γιαννακόπουλου, πήρε την απόφαση να αναλάβει τα ηνία του μπασκετικού τμήματος ανδρών του Συλλόγου. Μια απόφαση που έμελλε να το οδηγήσει σε ένα «Ταξίδι στα Αστέρια».
Το υπέροχο αυτό ταξίδι με πολλές στιγμές γεμάτες κυρίως νίκες, ήττες, χαρές, λύπες, αλλά και έξι ευρωπαϊκά τρόπαια αποτυπώνεται μέσα από την κινηματογραφική αυτή ταινία.
Από την ίδρυση του ανδρικού τμήματος το 1919, την πρώτη παρουσίαση της γυναικείας ομάδας το 1937, την αντιστασιακή δράση των αθλητών του στα χρόνια της Κατοχής, το πώς σώθηκαν από τους κατακτητές τα τρόπαια της ομάδας, το χτίσιμο του Κλειστού κάτω από τις εξέδρες του «Απόστολος Νικολαΐδης» και την ονοματοδοσία του ως «Τάφος του Ινδού». Την πρόκριση στους «4» του Κυπέλλου Κυπελλούχων, την… καρτούν εκδοχή από το ιστορικό βανάκι του Κώστα Μουρούζη μέχρι τη στιγμή-«σταθμό» στην ιστορία της ομάδας: την ανάληψη της διοίκησής της από την οικογένεια Γιαννακόπουλου, η οποία την έφερε στην κορυφή της Ευρώπης. Μικρές και μεγάλες ιστορίες, ορατοί και αόρατοι πρωταγωνιστές από την εκατόχρονη διαδρομή της ομάδας μπάσκετ του Παναθηναϊκού, αποτυπώνονται κινηματογραφικά, φέρνοντας άλλοτε κάτι από γέλιο και άλλοτε συγκίνηση και ανατριχίλα…
Πρωταγωνιστούν: Δάνης Κατρανίδης, Θέμης Πάνου, Αργύρης Πανταζάρας, Γιώργος Γάλλος, Βαγγέλης Μουρίκης, Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους, Gilles Touchais, Μάρκος Λεζές, Δάφνη Λαμπρόγιαννη, Νίκος Αρβανίτης, Τάσος Ιορδανίδης, Ιωάννα Πηλιχού, Χρήστος Πλαΐνης, Βαγγέλης Αλεξανδρής, Γιώργος Γεροντιδάκης, και ο Κώστας Αποστολάκης.
Φιλική Συμμετοχή: Ζέτα Μακρυπούλια.
Σενάριο – Σκηνοθεσία: Χρήστος Δήμας
Executive Producer: Βίκυ Λάσκαρη
Εκτέλεση Παραγωγής: Πάνος Παπαχατζής
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Κώστας Τριανταφύλλου
Μοντάζ: Στέλλα Φιλιπποπούλου
Μουσική: Νίκος Κυπουργός
Σκηνικά: Κική Πίττα
Κοστούμια: Κατερίνα Ζούρα
Ηχοληψία: Ντίνος Κίττου
Σχεδιασμός Ήχου: Νίκος Κωνσταντίνου
Μίξη Ήχου: Κώστας Φυλακτίδης
Οργάνωση Παραγωγής: Δημήτρης Γκάνος
Διεύθυνση Παραγωγής: Γιάννης Καραντάνης
Μακιγιάζ: Δήμητρα Γιατράκου
