Το κείμενο που ακολουθεί αναρτήθηκε εχθές στην ιστοσελίδα athens.indymedia.org με τίτλο “Μια απάντηση στην βεβήλωση του μνημείου του Αλέξη, πάνω απο τον τάφο του Δαρείου”. Παραθέτουμε αυτούσιο το κείμενο.
Μια απάντηση στην βεβήλωση του μνημείου του Αλέξη, πάνω απο τον τάφο του Δαρείου:
Η φετινή 6η Δεκέμβρη ήταν κάπως διαφορετική απο τις προηγούμενες. Για πρώτη φορά το μνημείο του δολοφονημένου Αλέξη Γρηγορόπουλου δεν περικυκλώθηκε απο τους συντρόφους του, την πολιτική του οικογένεια, τους συναγωνιστές του στην αιωνιότητα. Αλλά τους δολοφόνους του.
Φυσικά, πίσω απο αυτήν την πολιτική επιλογή του κράτους υπάρχει ένα σαφές μήνυμα. Είναι επόμενο σημείο του κουβαριού που ξετιλύχθηκε όταν η κυβέρνηση αποφάσισε η πρώτη της μετεκλογική πράξη να είναι η αποφυλάκιση των δολοφόνων του Αλέξη, Βασίλη Σαραλιώτη και Επαμεινώνδα Κορκονέα. Και εν πολλοίς το μήνυμα λέει ότι ήρθε ο καιρός του αποστιγματισμού της καταστολής απο τον μαύρο λεκέ που την βαραίνει απο τις 6 Δεκέμβρη του 2008 και έπειτα. Ο καιρός της περεταίρω κλιμάκωσής της, ο καιρός να ξαναγραφτεί η ιστορία. Αυτή τη φορά απο την πλευρά των δολοφόνων.
Παρότι η επέτειος του Δεκεμβριανού 2008 δεν αποτελεί την πρώτη επέτειο νεκρού της κρατικής καταστολής, αφού έχουν προηγηθεί αρκετές κρατικές δολοφονίες, αποτελεί την πιο σημαντική καμπή της επαναστατικής ιστορίας στην Ελλάδα. Την μνημειώδη εξέγερση που επακολούθησε, το ασυγκράτητο κύμα αγανάκτησης που διήρκησε μια γεμάτη εξαετία και βρήκε την ακτή της στις απαρχές της σοσιαλδημοκρατικής κυβερνητικής απάτης του ΣΥΡΙΖΑ. Μια ανεπανάληπτη πολιτική ιστορικότητα. Μια κληρονομιά και έναν φάρο για τους ζωντανούς.
Επιστρέφοντας στο σήμερα, κατά την φετινή επέτειο, ο κόσμος επιχείρησε να τιμήσει τόσο τον Αλέξη όσο την συγκεκριμένη κληρονομιά. Ο Μιχάλης Χρυσοχοίδης υπουργός των μπάτσων, υπό το ψευδοπρόσχημα της υγειονομικής κρίσης δέησε να απαγορεύσει την πολιτική μας παρουσία υψώνοντας τείχη. Τοποθετώντας με την όση επικοινωνιακή ευφυΐα μπορεί να διαθέτει, μια υποτιθέμενη υγειονομική ασπίδα 5.000 μπάτσων σε μια κουκίδα της Αθήνας για να προστατεύσουν τάχα την κοινωνία από την διασπορά που θα προκαλουύσαν οι ομάδες των ανθρώπων που θα πήγαιναν στο μνημείο
Παρά τον εκφοβισμό όμως όσοι κατάφεραν να φτάσουν στο μνημείο προσπερνώντας την πραγματική αυτή υγειονομική βόμβα της καταστολής, άφησαν τα λουλούδια τους. Λουλούδια που οι μπάτσοι πήραν βεβηλώνοντας την μνήμη του Αλέξη, υπερασπίζοντας την δολοφονία τους, αναλαμβάνοντας την πλήρη ευθύνη της στο πλευρό των συναδέλφων τους.
Αυτή η υλική και ιδεολογική σύγκρουση ανάμεσα στους κρατικούς μηχανισμούς απο την μία και τον κόσμο του αγώνα απο την άλλη, έχει συγκεκριμένες πολιτισμικές και ηθικές συντεταγμένες. Είναι εξ ορισμού μια σύγκρουση δύο διαφορετικών κοινωνικών κόσμων.
Δεν θα το κρατήσουμε κρυφό ότι η βεβήλωση του μνημείου του νεκρού αδερφού μας απο τους ίδιους τους δολοφόνους του, μας εξόργισε. Γνωρίζαμε ότι δεν ήταν ταμπέλα στον λαιμό ενός πρύτανη για να παίξει επί εβδομάδες στα κανάλια ή να επικηρυχθεί ο υπαίτιος, γνωρίζαμε ότι η όποια ύβρις ως προς τον πολιτικό μας χώρο θα χαίρει κρατικής αρωγής. Και για αυτό δεν επρόκειτο να την αφήναμε αναπάντητη.
Τον Αλέξη θα τον θυμόμαστε πάντα, είμαστε συνδεδεμένοι μαζί του. Ακόμη και αν έφυγε πολύ νωρίς, βαδίζουμε κοινή διαδρομή. Τα παιδικά του όνειρα είναι ζωντανά μέσα μας. Ο Αλέξης είναι παρών. Σήμερα όμως θα αποστείλουμε μια συμβολική απάντηση στα σώματα καταστολής των ΜΑΤ και στο κράτος.
Επιλέξαμε σήμερα να επισκεφτούμε έναν δικό τους νεκρό, έναν νεκρό Ματατζή, έναν πρώην φασίστα που έβαψε τα χέρια του με αίμα, τον πρώην αρχηγό τους. Τον περιβόητο Δαρείο Λυκιαρδόπουλο. Να τον ξεθάψουμε για μια ημέρα απο την λήθη που επακολούθησε την επόμενη στιγμή του θανάτου του, για να υπενθυμίσουμε στα δειλά αυτά καθάρματα την ειδοποιό διαφορά ανάμεσα στους κόσμους μας.
Ότι η μοίρα τους είναι να ζούνε ατιμωμένοι και να ξεχνιούνται όταν πεθαίνουν. Ότι σε αυτόν τον τάφο δεν βρήκαμε λουλούδια. Και αν βρίσκαμε που δεν θα βρίσκαμε, θα τον αφήναμε άθικτο, αβεβήλωτο. Δεν είμαστε ο πολιτικός στρατός που συνηθίζει να προσβάλλει τα σύμβολα του εχθρού, η ζωή του ήταν από μόνη της μια κοινωνική προσβολή. Σε αυτόν τάφο δεν βρήκαμε τιπτοα άλλο απο σιωπή και σκουλήκια. Και αυτή είναι η δική τους μοίρα. Πάνω απο τους τάφους τους, να περπατάνε οι ζωντανοί.
Γιατί καθάρματα όσο οι χακί σαπίζουν, οι ιδέες θα είναι ζωντανές.
Απο την μία εμείς απο την άλλη οι Κορκονείς.
Κάθε ημέρα είναι του Αλέξη”
