Εμείς είμαστε υπερήφανοι, εσείς;;;
Επειδή το τελευταίο χρονικό διάστημα έχει δημιουργηθεί μεγάλος «ντόρος» στις τάξεις των αστυνομικών εξαιτίας των όσων έχουν δηλωθεί από το βήμα της Βουλής τα οποία, είτε έχουν διαστρεβλωθεί όπως ειπώθηκε, είτε όχι, παραθέτουμε αυτούσιο το παρακάτω κείμενο (το οποίο δημοσιεύθηκε στο διαδίκτυο την 10-6-2015 στην ιστοσελίδα policenet. Το κείμενο ενδεχομένως να έχει αναρτηθεί και πολλούς ακόμα ιστότοπους, πλην όμως προκαταβολικά ζητάμε συγνώμη αφού δεν το εντοπίσαμε).:
«Τα παιδιά των «μπάτσων»
Είναι Κυριακή βράδυ, γύρω στις έντεκα και δυο πιτσιρίκια παίζουν με τον πατέρα τους ξεσηκώνοντας τον τόπο. Η μαμά γελάει και μαλώνει ταυτόχρονα, κάνει όμως και τα στραβά μάτια γιατί ξέρει πόσο τους λείπει ο άντρας που τάχα παλεύουν στο πάτωμα.
Χτυπάει το τηλέφωνο, το παιχνίδι σταματά όπως και το γέλιο. ‘’Έρχομαι’’ απαντάει σοβαρά, κλείνει βιαστικά και αρπάζει τη στολή του. Δευτερόλεπτα αργότερα ακούγονται σειρήνες, το ζευγάρι λέει δυο τρείς κουβέντες ψιθυριστά για να μην ανησυχήσουν τα παιδιά, όμως το μεγαλύτερο καταλαβαίνει πως κάτι δεν πάει καλά και τον προλαβαίνει στην πόρτα. ‘’Μπαμπά μην πας…‘’ τον παρακαλά και δάκρυα τρέχουν στο παιδικό προσωπάκι που πριν από λίγα λεπτά ήταν τόσο χαρούμενο. Ήξερε πως αυτό δεν γινόταν, ήξερε πως ο πατέρας του έπρεπε να φύγει, μα ήλπιζε πως ίσως τα κατάφερνε να του αλλάξει γνώμη. Εκείνος, χαμογελαστός προσπάθησε να το καθησυχάσει, ήξερε καλά να κρύβεται κι όμως δεν ήταν σίγουρος στ’ αλήθεια πως όλα θα πήγαιναν καλά, πως θα επέστρεφε σπίτι να τους πάρει και πάλι στην αγκαλιά του.
Το σπίτι γέμισε σιωπή, τα δυο παιδιά κοιμήθηκαν αποκαμωμένα και η γυναίκα έμεινε ξύπνια να βολοδέρνει πέρα δώθε μέχρι να ακούσει το κλειδί στην πόρτα. Ο μπαμπάς, όταν σχολούσε από τη νυχτερινή του βάρδια τους πήγαινε πάντα μπουγάτσα και σοκολατούχο γάλα και τους ξυπνούσε με χίλια ζόρια για να φάνε και να τους χαρεί πριν πέσει για ύπνο.
Εκείνο το πρωί δεν τους ξύπνησε εκείνος, αλλά η φωνή της μητέρας τους όταν τον είδε να μπαίνει στο σπίτι με τη στολή σκισμένη. Τον έψαχνε κλαίγοντας με τα χέρια της για να σιγουρευτεί ότι ήταν καλά κι εκείνος ταλαιπωρημένος προσπαθούσε για χάρη της να βρει τη ζωντάνια του λέγοντάς της ‘’ηρέμησε είμαι καλά, όλα καλά‘’.
Θυμάμαι. Έχω πολλά να θυμάμαι. Την αγωνία της μάνας μου, τις χαμένες Κυριακές, Χριστούγεννα, Πάσχα, γενέθλια και γιορτές που δεν μπορούσαμε να είμαστε μαζί, γέλια που κόπηκαν, παιχνίδια που σταμάτησαν απότομα. Τον ρατσισμό που βίωσα ως παιδί αστυνομικού, τον πατέρα μου να προσπαθεί να μου μάθει να μην τρώω την ψυχή μου κάθε που άκουγα το γνωστό ποιηματάκι ‘’μπάτσοι γουρούνια ‘’ και με έπνιγε το άδικο που ξεχείλιζε την οργή και την αποστροφή μου για τον τρόπο που σκέφτονται ορισμένοι άνθρωποι. Κι ενώ πρωταρχικός σκοπός του ήταν να με ηρεμήσει, την αμέσως επόμενη στιγμή μου τόνιζε αυστηρά, ‘’μην τυχόν ακούσω ότι μάλωσες με κάποιο παιδί και είπες ο μπαμπάς μου είναι αστυνομικός και θα σου δείξω εγώ, γιατί θα έχουμε κακά ξεμπερδέματα‘’.
Θυμάμαι επίσης, τον ‘’δάσκαλό’’ μου και υποδιευθυντή του δημοτικού να τον απειλεί πως θα τον στείλει στην Γυάρο (ακατοίκητο νησί των Κυκλάδων που χρησιμοποιούσαν κάποτε σαν τόπο εξορίας) επειδή τόλμησε να του ζητήσει τον λόγο που δεν τον ειδοποίησε για να παραλάβει το παιδί του από το σχολείο και το κράτησε εκεί έξι ώρες με το χέρι σπασμένο μετά από κάποιο ατύχημα στην αυλή. Βέβαια μετά από αυτό, φέρνω στο νου μου ένα πατέρα θηρίο ανήμερο…αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Μέσα σε όλα αυτά τα λίγα, γιατί η λίστα είναι τόσο μεγάλη όσο και το έργο της Αστυνομίας που δεν χωράει σε λίγες παραγράφους, θυμάμαι δυστυχώς και τον πατέρα του φίλου μου που δεν κατάφερε να επιστρέψει σπίτι.
Στο δια ταύτα. Κανείς δεν είπε ότι οι αστυνομικοί είναι αψεγάδιαστοι, αλίμονο, παντού τα πάντα. Σε όλους τους τομείς, σε όλα τα επαγγέλματα, σε όλες τις πτυχές της ζωής. Το νόμισμα έχει πάντα δυο όψεις κι όμως, σε ό,τι αφορά την αστυνομία αρκετοί είναι αυτοί που επιμένουν να κοιτάζουν την πλευρά που τους βολεύει γιατί κάπου, κάποτε, κάποιος εκπρόσωπός της τους ‘’ξεβόλεψε’’. Είναι εύκολο να γινόμαστε απόλυτοι όμως οι άνθρωποι που ξέρουν να σκέφτονται όχι μόνο σε πρώτο επίπεδο, πρέπει να ψάχνουν και να ψάχνονται γενικότερα και όχι να υιοθετούν αβίαστα συμπεριφορές και ισοπεδωτικούς τρόπους σκέψης. Όποια θέση και αν πάρουν εν τέλει.
Κάποιοι θα πουν ότι υποστηρίζουμε το Σώμα της Αστυνομίας επειδή έχουμε γονείς, φίλους, συντρόφους, παιδιά αστυνομικούς. Το υποστηρίζουμε επειδή βιωματικά έχουμε λόγους και απτές αποδείξεις για να το κάνουμε. Αν θέλετε, επειδή είμαστε μέσα στο χορό και επειδή η φωτιά καίει εκεί όπου πέφτει. Και κυρίως, επειδή έχουμε πολλά να θυμόμαστε.»
Ας αποφασίσουν όλοι οι αρμόδιοι «τι Αστυνομία θέλουν και πως την θέλουν», για να γνωρίζουν και οι εργαζόμενοι αστυνομικοί τα ακριβή καθήκοντά τους.
Οι μεν επί των ημερών τους σταθεροποίησαν την Αστυνομία σε ακίνητα σημεία και να καίγεται στην “Πατησίων και Τοσίτσα”, αλλά όταν έφτασε η «καυτή πατάτα» της Συνθήκης των Πρεσπών, έδιναν διαφορετικές εντολές. Τότε ξαφνικά γίναμε πάλι οι προστάτες της Δημοκρατίας για αυτούς και οι «προδότες» για τους διαδηλωτές.
Οι δε ευαγγελίζονται μια Αστυνομία “μηδενικής ανοχής στο μπάχαλο” αλλά πίσω από κάθε εντολή παραμονεύουν διώξεις και Ε.Δ.Ε. σε χρόνο d–t, αφού το “πρεστίζ” είναι πάνω από όλα και ως συνήθως το «μάρμαρο» το πληρώνουν τα συνήθη «υποζύγια», ήτοι ο απλός Αστυνομικός.
Η θεσμική θωράκιση των αστυνομικού, το ακριβές μνημόνιο ενεργειών του και ο τρόπος δράσης του κατά την άσκηση των καθηκόντων του είναι κάτι που έπρεπε να έχει νομοθετηθεί πολλά χρόνια πριν, ώστε να διαχωριστεί η ήρα από το στάρι, ποιοι δηλαδή κάνουν σωστά τη δουλειά τους και ποιοι όχι.
Εμείς ως εργαζόμενοι αστυνομικοί δεν νομοθετούμε, απλά εφαρμόζουμε τους Νόμους που ψηφίζονται στη Βουλή των Ελλήνων.
Διατυμπανίζουμε τοις πάσι ότι κατά την εκτέλεση των καθηκόντων μας εκτελούμε εντολές των ανωτέρων μας, με μοναδικό σκοπό την πρόληψη και καταστολή του εγκλήματος προκειμένου να αισθάνεται η κοινωνία ασφαλής. Δεν έχουμε ούτε ιδεολογικούς συμμάχους, ούτε αντιπάλους όπως πολλοί θα επιθυμούσαν, πολλώ δεν μάλλον δεν λειτουργούμε με πρόσημα, ανάλογα με το ποιος βρίσκεται κάθε φορά στην εξουσία.
Ας σταματήσουν όλοι λοιπόν τα πολιτικά παιχνίδια στις πλάτες μας πάνω στις οποίες κάποιοι έχουν χτίσει καριέρες, ας τελειώσει το χάιδεμα των ισχνών «μειοψηφιών» που κρατούν σε ομηρία την κοινωνία δεκαετίες τώρα και ας πουν την ωμή αλήθεια τους στους φορολογούμενους πολίτες.
Κλείνοντας, ως Ένωση Αστυνομικών Υπαλλήλων Αθηνών και εκπρόσωποι 10.000 αστυνομικών, είμαστε υπερήφανοι για το λειτούργημα που επιτελούμε και την υπερηφάνεια αυτή τη μεταφέρουμε κάθε μέρα στις οικογένειές μας και δεν θα αφήνουμε επ’ ουδενί ασχολίαστη και αναπάντητη τη ρητορική μιας υποκουλτούρας, καθώς ο σύγχρονος αστυνομικός δεν αποτελεί τον «μπαμπούλα» που τον έδειχναν κάποτε οι γονείς στα μικρά παιδιά προς παραδειγματισμό και σίγουρα δεν είναι «ο χωροφύλακας του ’50» ούτε στην συμπεριφορά, αλλά ούτε και στα δικαιώματα.
Για το Δ.Σ. της Ένωσης Αθηνών
Ο Πρόεδρος Πάκος Δημοσθένης
Ο Γενικός Γραμματέας Χύτας Κων/νος
