commons wikimedia
«Η μεγαλοσύνη στα έθνη δεν μετριέται με το στρέμμα, με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και το αίμα…»
Κ. Παλαμάς.
200 χρόνια από το ξέσπασμα της πιο σημαντικής Επανάστασης του πρώτου μισού του 19ου αιώνα, εναντίον του ανατολικού δεσποτισμού των Οθωμανών, που προετοιμάστηκε και ζυμώθηκε στις καρδιές, στο πνεύμα και στα σώματα ενός πολυπληθούς Ελληνισμού που έσφυζε από Πολιτισμό, Εμπορική δραστηριότητα και πλούτο, με πολιτικό-οικονομική και κοινωνική επιρροή και παρουσία σε όλες τις παραδουνάβιες χώρες, στη βαλκανική χερσόνησο έως το νότιο άκρο της, την Πελοπόννησο, στα νησιά του Αιγαίου και στη Μικρά Ασία, στην Ανατολή και στη Δύση της Ευρώπης.
Μιας Επανάστασης, η οποία αναθέρμανε το πρόταγμα της Ελευθερίας, που μόλις το είχε σβήσει η Γαλλική βασιλική Παλινόρθωση, – ως Αυτοκρατορία πλέον – εμπνέοντας τις κοινωνικές εξεγέρσεις που ακολούθησαν, το συγκλονιστικό 1848, τις Εθνικές Επαναστάσεις σε όλη την Ευρώπη.
Στα μάτια και στις καρδιές των εξεγερμένων της εποχής, ο Έλληνας και η Ελλάδα, ταυτίστηκε με έναν Οικουμενικό Πατριωτισμό, με την έννοια της Ελευθερίας και της Αξιοπρέπειας, με όχημα το μεγάλο κίνημα του Ρομαντισμού.
Ταυτόχρονα πριν 200 χρόνια η ανολοκλήρωτη Θέσμιση του Κοινού των επαναστατημένων Ελλήνων, εξαιτίας της παρείσφρυσης των Αυλικών των μεγάλων αυτοκρατορικών δυνάμεων, εξυπηρετούντων την πολιτική του διαίρει και βασίλευε, καθώς και της υποκίνησης της μονίμου συνοδού του έθνους, της Διχόνοιας, έδωσε έδαφος στον περιορισμό και την υποταγή της αιμάσσουσας επαναστατικότητας του σε ένα Κράτος Εθελόδουλων.
Έως τις μέρες μας αυτό το κράτος, ως ξένο σώμα και εχθρικό, έναντι του Έθνους, καταπατά τους νόμους που νομοθετεί, καταστρέφει, διαστρέφει, διαφθείρει και διαφθείρεται, εξαγοράζει, κλέβει, εξορίζει, φυλακίζει, καταπιέζει, εκτελεί, προδίδει, ψεύδεται και συκοφαντεί, αντιποιείται, ξεπουλάει, ό,τι πιο όμορφο, ενάρετο, προκομμένο, αυθεντικό και επαναστατικό είχε και ίσως έχει ακόμα αυτό το Έθνος, το οποίο τάχα ”υπηρετεί” και είναι υπεύθυνο για την κοινωνική, γεωγραφική και ηθική του συρρίκνωση, όντας το κακό παράδειγμα για το λαό του.
Ο,τι καλό έχει προκύψει καθ’όλη αυτή την ιστορική περίοδο, στην επικράτεια αυτού του κράτους, οφείλεται στο φιλότιμο, στον πατριωτισμό, στην ευθύνη και την αξιοπρέπεια, όσων αισθάνθηκαν και αισθάνονται Πολίτες, που υπεράσπισαν επανειλημμένα με επική αυτοθυσία τα σύνορά του και αντιστάθηκαν στην κατοχή των εισβολέων του, ζωντάνεψαν νεκρούς θεσμούς του με την στάση και τις γνωσεις τους, που δεν υπέκυψαν, αντιστεκόμενοι στη βλακώδη και επικίνδυνη πελατειακή γραφειοκρατία του και δεν συμμάχησαν μαζί του, ως εταίροι του, ούτε συναλλάχθηκαν με αυτό, ως υπήκοοι του…
