Συγκλονιστική είναι μαρτυρία της Δέσποινας Ιωακείμ, τραυματιοφορέα του ΑΧΕΠΑ, η οποία νόσησε και η ίδια από κοροναϊό. Την ημέρα που πήρε εξιτήριο από το νοσοκομείο, έλαβε και την τραγική είδηση του θανάτου του πατέρα της.
«Την ημέρα που πήρα το εξιτήριο, χαρούμενη πλέον ότι θα πάω στο σπίτι να συνεχίσω την νοσηλεία εκεί, έχασα και τον πατέρα μου, ο οποίος πάλεψε για την ζωή του 20 ολόκληρες ημέρες διασωληνωμένος στο νοσοκομείο του «Παπανικολάου». Και θέλω να ευχαριστήσω πάρα πολύ και τους γιατρούς εκεί γιατί κάνανε τα πάντα. Τα πάντα κάνανε. Απλά ο πατέρας μου έχασε την μάχη γιατί αυτή η μάχη είναι πάρα πολύ δύσκολη, πάρα πολύ δύσκολη. Ο ιός είναι πολύ δυνατός.»
Χτυπημένη για δεύτερη φορά από τη μοίρα, μην έχοντας ξεπεράσει ακόμα τον κοροναϊό, σηκώνει και το πένθος του πατέρα της, που είχε να τον σφίξει στην αγκαλιά της πάνω από ένα μήνα, και δεν μπόρεσε ούτε να τον αποχαιρετήσει…
«Είναι τραγωδία. Είναι δύσκολο. Είναι απάνθρωπο. Και το πιο δύσκολο είναι ότι έχασα τον πατέρα μου, το στήριγμά μου γιατί όλα αυτά τα χρόνια είχα στήριγμα τον πατέρα μου, μαζί του μπόρεσα και μεγάλωσα το παιδί μου. Και το τραγικό της μοίρας είναι ότι δεν μπόρεσα να του πω ούτε ένα αντίο. Ούτε ένα γεια. Ούτε ένα ευχαριστώ… Ούτε ένα ευχαριστώ.»
Με την μητέρα της επίσης να νοσεί με κοροναϊό, κανείς δεν μπόρεσε να παρευρεθεί στην κηδεία του 80χρονου. Το ψυχολογικό φορτίο ότι έφυγε μόνος του είναι αφόρητο.
«Ούτε ένα γεια και ούτε στην κηδεία μπόρεσα να πάω. Και επίσης, οι άνθρωποι αυτοί που κηδεύονται με covid… είναι λίγο σκληρός ο τρόπος γιατί ο μπαμπάς μου είναι απλά ένα νούμερο σε έναν σταυρό. Τίποτα παραπάνω. Είναι ένα νούμερο σε ένα σταυρό. Όλοι οι άνθρωποι που θάβονται με covid είναι ένα νούμερο σε ένα σταυρό.»
Η τραγική ιστορία της τραυματιοφορέα αποτυπώνει το δράμα που βιώνουν οι συγγενείς των ανθρώπων που φεύγουν νικημένοι από την πανδημία και δεν μπορούν ούτε να τους πουν ένα τελευταίο «σ’αγαπώ».
