Οι αστυνομικοί βρίσκονται τους τελευταίους μήνες πραγματικά στην πρώτη γραμμή. Αρχικά δίνοντας μάχη στον Έβρο και ακολούθως στα μέτρα περιορισμού εξάπλωσης της πανδημίας. Ρίσκαραν τη σωματική τους ακεραιότητα και εν γένει την υγεία τους πολλάκις. Αρχικά στα σύνορα και στη συνέχεια στους ελέγχους για τον περιορισμό των μετακινήσεων, αφού έρχονται σε επαφή καθημερινά με εν δυνάμει φορείς του ιού.
Τέθηκε λοιπόν το ερώτημα: Δεν δικαιούνται και αυτοί μία έμπρακτη αναγνώριση για τον αγώνα τους; Κατά τη γνώμη μας δικαιούνται και αυτό είναι αυτονόητο.
Πάμε όμως ένα βήμα παρακάτω τη σκέψη μας. Η ελληνική κοινωνία αγκομαχά. Χιλιάδες πολίτες απειλούνται από το φάντασμα της ανεργίας, χιλιάδες δεν ξέρουν εάν τον Ιούνιο θα έχουν δουλειά. Επίσης, τα οικονομικά δεδομένα για τη χώρα έχουν επιδεινωθεί δραματικά. Η κυβέρνηση προσπαθεί να υποστηρίξει τις κοινωνικές ομάδες που το έχουν ανάγκη. Δεν έχει τη δυνατότητα όμως να στηρίξει όλες τις κοινωνικές ομάδες το ίδιο. Και αυτό γιατί δεν υπάρχουν τα οικονομικά περιθώρια. Συνεπώς θα πρέπει αναγκαστικά να προκρίνει τη βοήθεια στους πιο αδύναμους.
Έχοντας λοιπόν όλα τα παραπάνω δεδομένα στο μυαλό, η δήλωση του Δημοσθένη Πάκου ότι εάν δοθεί έκτακτη οικονομική ενίσχυση από την κυβέρνηση στους αστυνομικούς, θα πρέπει να δοθεί μόνο σε αυτούς που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή, φαντάζει όαση λογικής. Άλλωστε, οι «παροικούντες την Ιερουσαλήμ» γνωρίζουν ότι υπάρχουν και πολλοί που δεν έβαλαν στον ίδιο βαθμό πλάτη και άλλοι που δεν έβαλαν καθόλου πλάτη.
Η δήλωση του Πάκου ήταν τολμηρή, δεδομένου ότι δεν ικανοποιεί συλλήβδην το κοινό του. Τέτοιες δηλώσεις πηγαίνουν κατά τη γνώμη μας ένα βήμα παρακάτω τον συνδικαλισμό στην ΕΛ.ΑΣ.
Katechaki
