Το τελευταίο διάστημα παρατηρείται μια άνευ προηγουμένου προσέγγιση της Αθήνας με το Κόσοβο. Αν θέλουμε να έχουμε λόγο για όσα συμβαίνουν στα Βαλκάνια επιβάλλεται να έχουμε σχέσεις με το Κοσσυφοπέδιο.
Όμως πρέπει η Ελλάδα να αναγνωρίσει το Κόσοβο; Η χώρα μας και άλλες τέσσερις χώρες (Ισπανία, Κύπρος, Ρουμανία και Σλοβακία) είναι τα μοναδικά κράτη-μέλη της Ε.Ε. τα οποία δεν έχουν αναγνωρίσει την ανεξαρτησία του Κοσόβου, η κάθε χώρα για τους δικούς της λόγους.
Τι κινδύνους ενέχει η αναγνώριση; Την διατάραξη των σχέσεων μας με την Σερβία;
Όχι, πολλές χώρες που αναγνώρισαν το Κόσοβο διατηρούν πολύ καλές σχέσεις με το Βελιγράδι. Μέσα σε αυτές τις χώρες είναι και η Τουρκία.
Η αναγνώριση δεν θα αποδυναμώσει τα επιχειρήματά μας εναντίον του ψευδοκράτους;
Θεωρητικώς ναι, αν και οι περιπτώσεις διαφέρουν ριζικά.
Όμως ίσως δημιουργήσει πρόβλημα μελλοντικά για την Θράκη.
Πάντως η αναγνώριση ενός de facto ανεξάρτητου κράτους δεν σημαίνει ότι αναγνωρίζεις όλες τις μη αναγνωρισμένες κρατικές οντότητες.
Η Τουρκία, για παράδειγμα, αναγνωρίζει το ψευδοκράτος αλλά όχι το Ναγκόρνο Καραμπάχ.
Η Ρωσία αναγνωρίζει την Αμπχαζία, τη Νότια Οσετία, την Υπερδνειστερία, αλλά όχι το Κόσοβο.
Η Γερμανία αναγνωρίζει το Κόσοβο αλλά όχι τα προαναφερθέντα κρατίδια. Η Αιθιοπία αναγνωρίζει την Αραβική Δημοκρατία του Sahrawi αλλά όχι την Σομαλιλάνδη.
Το πιο ενδιαφέρον, χώρες στις οποίες υπάρχουν ένοπλα αποσχιστικά κινήματα ή αποσχισθείσες περιοχές έχουν αναγνωρίσει την ανεξαρτησία του Κοσόβου. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της κατηγορίας κρατών είναι η Σομαλία.
Η καλύτερη πολιτική επιλογή, κατ′ εμέ, δεν είναι η αναγνώριση αλλά να παίξουμε τον ρόλο του διαμεσολαβητή – κάτω από την ομπρέλα της Ε.Ε. – για την εξεύρεση μιας οριστικής πολιτικής λύσης για το εν λόγω ζήτημα, κάτι το οποίο μπορεί μελλοντικά να οδηγήσει και στην αναγνώριση.
Όμως αν τελικώς προχωρήσουμε στην αναγνώριση του Κοσόβου, θα πρέπει να ζητήσουμε έμμεσα ανταλλάγματα από την Αλβανία. Διότι οι διεθνείς σχέσεις είναι δούναι και λαβείν.
Τα ανταλλάγματα αυτά πρέπει να αφορούν στην προστασία της ελληνικής μειονότητας στην Βόρεια Ήπειρο, στην επίσπευση της παραπομπής της υπόθεσης για τα όρια των ΑΟΖ Ελλάδος-Αλβανίας στην Χάγη ή στον τερματισμό της αλβανικής προπαγάνδας περί «γενοκτονίας» των Τσάμηδων.
