Στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο το ξέραμε ότι Άγγλοι, Γάλλοι και Αμερικανοί ήταν αποικιοκράτες και ότι ο Στάλιν είχε επιβάλει καθεστώς τρομοκρατίας με θύματα μεταξύ άλλων και τους Έλληνες Ποντίους. Παρόλα αυτά, η Ελλάδα σωστά επέλεξε το στρατόπεδο των Συμμάχων έναντι του ναζιστικού τέρατος. Κι ο λαός σωστά και πάλι συντάχθηκε με την ηγεσία της χώρας του, κι ας ήταν η μάλλον όχι ιδιαίτερα δημοφιλής δικτατορία του Μεταξά. Ξέραμε επίσης ότι η Αγγλία δε θα μας στήριζε ουσιαστικά έναντι της γερμανικής επίθεσης, παρόλα αυτά δε διστάσαμε και πολεμήσαμε με πείσμα και στα οχυρά και στην Κρήτη. Αυτό επέβαλλε η αντιστασιακή μας παράδοση.
Στους νατοϊκούς βομβαρδισμούς του Βελιγραδίου ο ελληνικός λαός αντέδρασε και υποστήριξε τους Σέρβους με κάθε μέσον. Το γνωρίζαμε ότι και οι Σέρβοι ήταν υπόλογοι για εγκλήματα πολέμου κι ότι στις τάξεις τους πολεμούσαν αιμοσταγείς δολοφόνοι, όπως οι «Τίγρεις» του Αρκάν και άλλοι πολέμαρχοι παραστρατιωτικοί. Παρόλα αυτά, σωστά και πάλι θεωρήσαμε αδικαιολόγητους τους βομβαρδισμούς της σερβικής πρωτεύουσας που τότε είχαν την υποστήριξη της ”προοδευτικής” Δύσης μια και στην εξουσία βρίσκονταν κυρίως σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Δεν ήταν οι Σέρβοι οι μόνοι υπεύθυνοι για τα εγκλήματα στην πρώην Γιουγκοσλαβία για να πληρώσουν αυτοί αποκλειστικά το τίμημα. ”Μπουμπούκια” είχαν και οι Κροάτες και οι Μουσουλμάνοι στις τάξεις τους, όπως εξάλλου και οι Κοσοβάροι αυτονομιστές.
Σωστά και πάλι σήμερα συντασσόμαστε με την Ουκρανία και τη Δύση απέναντι στη ρωσική εισβολή χωρίς να τρέφουμε αυταπάτες για τα συμφέροντα και τις μεθοδεύσεις του δυτικού κόσμου, των ΗΠΑ κτλ., αν και πολύ αμφιβάλλω εάν η Δύση διέθετε όντως κάποια συγκεκριμένη στρατηγική. Το σίγουρο είναι ότι στις τελευταίες συνόδους του ΝΑΤΟ είχε αποκλειστεί το ενδεχόμενο ένταξης της Ουκρανίας στη συμμαχία.
Πολύ σωστά επίσης συμμετέχουμε στην προσπάθεια να αποκτήσει η Ευρώπη επιτέλους τη δική της άμυνα έτσι ώστε να απεξαρτηθεί από το ΝΑΤΟ. Οι κραυγές κατά των εξοπλισμών της χώρας και κατά του ευρωστρατού είτε ενισχύουν τη διατήρηση της ΝΑΤΟϊκής κυριαρχίας είτε διευκολύνουν τα σχέδια του τουρκικού επεκτατισμού.
Καταλαβαίνω ότι αποτελεί ακόμη ένα μεταπολιτευτικό ταμπού για κάποιους – δεν το χωνεύουν ρε παιδί μου – ότι μπορεί σε μία σύγκρουση να βρισκόμαστε στην ίδια πλευρά, έστω και με διαφορετική στόχευση με τις δυτικές δυνάμεις, λες και αυτό δεν το έχουμε ξανακάνει ή αποτελεί a priori κάτι το απαράδεκτο.
Ας αναλογιστούν ότι ήδη βρισκόμαστε στο ίδιο στρατόπεδο κατά του ισλαμοφασιστικού τέρατος, πολύ χειρότερου από την καταπίεση που υφίσταται στις δυτικές κοινωνίες από τους καπιταλιστικούς ή ιμπεριαλιστικούς εξουσιαστικούς μηχανισμούς. Το ότι προτιμάμε τον δυτικό κόσμο από τον εφιάλτη του Ισλαμικού Κράτους, δε σημαίνει ότι παύουμε στις χώρες μας να αγωνιζόμαστε για εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη.
Αυτό που μετράει σε μία διεθνή σύγκρουση είναι το για τι αγωνίζεσαι και ποιον υποστηρίζεις, ανεξάρτητα από το ποιος άλλος και για ποιους λόγους μπορεί, υποκριτικά ή όχι, να συμφωνεί μαζί σου. Και τώρα υποστηρίζουμε τους Ουκρανούς που πολεμούν για τη χώρα τους, τελεία. Αν αύριο σε ενδεχόμενη σύγκρουση με την Τουρκία, μας υποστηρίξει το Ισραήλ, που το καταγγέλλουμε για την καταπίεση των Παλαιστινίων, δε θα θέλουμε να σταματήσει η υπέρ μας τοποθέτηση άλλων χωρών ούτε βέβαια θα σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε.
