Η πορεία της ιστορίας στην εποχή που ζούμε είναι κάθε άλλο παρά γραμμική. Στο παγκόσμιο χωριό, μετά την πανδημία (που δεν θα κουραστούμε να επαναλαμβάνουμε ότι είναι ακόμα εδώ και δεν έχει κανείς παρά να ρίξει μια ματιά στην Κίνα για να το συνειδητοποιήσει), ήρθε ο ρωσο-oυκρανικός πόλεμος, γεγονός που έχει δημιουργήσει φόβο, ανησυχία κι ανασφάλεια. Κάθε πρόβλεψη, εκτίμηση ή/και ανάγνωση είναι παρακινδυνευμένη και όλοι προσπαθούμε να βρούμε τις ισορροπίες μας μπροστά στο αναπάντεχο.
Σε αυτό το κλίμα η Ελλάδα έχει σπάσει κάθε ρεκόρ κρίσεων ανεπτυγμένης χώρας. Είναι μια χώρα που προσπαθεί να επιβιώσει ξανά και ξανά τα τελευταία 12 έτη και μια κοινωνία, η οποία, ενώ ζει στο παγκόσμιο χωριό κι έχει όλες τις προσλαμβάνουσες ανεπτυγμένης χώρας, βλέπει να χάνει τη γη κάτω από τα πόδια της, ενώ καλείται για άλλη μια φορά να ανταποκριθεί σε συνεχιζόμενες παγίδες κι ατυχίες ζωής.
Σε αυτή την κατάσταση τα κόμματα αιφνιδιασμένα προσπαθούν να ανταποκριθούν. Ωστόσο επιτελέστηκε μια επανάσταση. Τουλάχιστον στα λόγια. Κι αναφέρομαι στα μέτρα που ανακοίνωσε ο Πρωθυπουργός ως μέρος του εθνικού προγράμματος στήριξης απέναντι στις συνέπειες του πολέμου και της εισαγόμενης ενεργειακής «έκρηξης».
Ο κ. Μητσοτάκης είχε δηλώσει ότι αν δεν υπάρξει ευρωπαϊκή λύση, η χώρα θα εκπονήσει σχέδιο στήριξης για την τιμή του ηλεκτρικού. Κι έκανε τη δήλωση του πραγματικότητα. Σημειολογικά, λοιπόν, πρόκειται για πραγματική επανάσταση.
Από όποια πλευρά κι αν το διαβάσει κανείς είναι πρώτη φορά τα τελευταία περίπου δεκαπέντε χρόνια που προχωράμε σε ένα ελληνικό σχέδιο, έστω και σε ένα τομέα. Αλλάζει το ρου της ιστορίας; Άγνωστο. Είναι ειλικρινής η τοποθέτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη ή έχει προϋπάρξει έστω κι άτυπα συμφωνία με τους θεσμούς, αφού παραμένουμε ακόμα σε καθεστώς ενισχυμένης εποπτείας; Επίσης άγνωστο. Απαντάει στα κελεύσματα των εποχών; Αναμφισβήτητα ναι. Είναι υπέρ των Ελλήνων πολιτών οι αποφάσεις του; Αναμφισβήτητα ναι.
Ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν ένας πολιτικός που είχε αρκετά στοιχεία τεχνοκρατικής αντίληψης. Δεν είναι τυχαίο που ως Βουλευτής ακόμα αρεσκόταν στην πολιτική επικοινωνία των infographics, πολύ προτού την χρησιμοποιήσει οποιοσδήποτε άλλος. Κι είχε μια στενή ομάδα συνεργατών που εμπιστευόταν, πολλές φορές άσχετα από την πολιτική τους καταβολή. To πέρασμα του στην εξουσία ως Αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας έφερε πολλές νέες επιλογές συνεργατών, αρκετές εκ των οποίων ήταν οι αμφιλεγόμενες ή απλά δεν ανταποκρίθηκαν στο έργο τους. Η ανάληψη της Πρωθυπουργίας έφερε στην επιφάνεια την “κατάρα του Μαξίμου”. Aυλικοί οι οποίοι δεν μεταφέρουν την πραγματικότητα στον εκάστοτε Πρωθυπουργό και καλοθελητές οι οποίοι δεν είναι ειλικρινείς. Κι ο ίδιος πολλές φορές μπήκε στον πειρασμό να εκτιμήσει τα δεδομένα υπό την οπτική του απόλυτα κυρίαρχου της ελληνικής πολιτικής σκηνής.
Μέχρι χθες ο νυν Πρωθυπουργός στην τριετία της διακυβέρνησης του είχε να αποδείξει έργο, αλλά στα μάτια ενός αντικειμενικού κριτή δεν είχε καταφέρει να ανταποκριθεί στις προσδοκίες που ο ίδιος είχε δημιουργήσει πριν από τον Ιούλιο του 2019. Υπήρχε σαφέστατα η δικαιολογία της διαχείρισης του αδιανόητου, υπήρξε πλήθος νομοθεσιών, αλλά δεν υπήρχε η ειδοποιός διαφορά που θα άφηνε το ιστορικό αποτύπωμα. Μπορεί χθες όντως ο Πρωθυπουργός να έκανε μια αρχή. Αλλά αυτό μένει να φανεί. Διαισθητικά πιστεύω ότι όλοι απεχθανόμαστε τη μιζέρια και δεν αντέχουμε πλέον την μεμψιμοιρία αλλά πραγματιστικά πριν από την κρίση της πανδημίας 7 στους 10 Έλληνες ήμασταν σε δεινή οικονομική θέση∙ επομένως είναι ουτοπία να θεωρούμε ότι θα αλλάξουμε τη χώρα με όρους επικοινωνίας.
Κι αφού χαρακτήρισα ως επανάσταση τη χθεσινή κίνηση του κ. Μητσοτάκη έρχεται το εύλογο ερώτημα: αλλάζει το πολικό σκηνικό; Προσωπικά δεν μπορώ να απαντήσω ακόμα. Τείνω να παραμείνω στην άποψη ότι οι επόμενες εκλογές θα είναι μια δύσκολη αναμέτρηση για όλους. Από τα λεγόμενα κόμματα εξουσίας, η Νέα Δημοκρατία του κ. Μητσοτάκη εξακολουθεί να έχει τη θετική απόκριση της πλειοψηφίας των πολιτών. Αλλά έχει αυξήσει κατά πολύ το μένος των ανθρώπων που δεν την υποστηρίζουν. Κι αυτό είναι αδιαμφισβήτητα κακό.
Στο ίδιο σκηνικό η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ και του κ. Αλέξη Τσίπρα πιστεύω ότι θα γραφτεί στα βιβλία της πολιτικής ιστορίας. Είχα την αντίληψη ότι η εμπειρία της τετραετούς πρωθυπουργικής θητείας θα έκανε πιο πλούσιο σε γνώσεις τον κ. Τσίπρα. Πρακτικά μόνο η εμμονή της Νέας Δημοκρατίας στη στρατηγική του σκληρού ροκ και ο ρόλος του Αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης τον κρατάει στην ουσία πολιτικά ζωντανό. Μόνο και μόνο από την προχθεσινή συνέντευξη του στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Alpha μπορεί κανείς να κατανοήσει ότι ο ίδιος απέχει πολύ από την κοινωνική πραγματικότητα. Δεν ξέρω αν είναι θέμα συμβούλων επικοινωνίας ή προσωπικών θέσεων, αλλά προσωπικά με εκπλήσσει αρνητικά συνέχεια και μου θυμίζει την εποχή που όλοι έβλεπαν την επικείμενη πολιτική ήττα εκτός από τον ίδιο και τους στενούς συνεργάτες του.
Το ΠαΣοΚ του κ. Ανδρουλάκη, είναι αδιαμφισβήτητα πλέον τρίτος πόλος. Ωστόσο κι εκείνος έχει καθυστερήσει πολύ να σχηματίσει τη νέα ομάδα συνεργατών, απαραίτητη για να ανταποκριθεί στο νέο ρόλο που η ζωή του φέρνει. Αν το ΠαΣοΚ κι ο κ. Ανδρουλάκης καταφέρει να δείξει ότι μπορεί να αποτελέσει εναλλακτική λύση τότε όλα είναι ανοιχτά.
Σήμερα, όμως, όλων προηγείται η Ελλάδα κι οι πολίτες της. Κι αυτοί πρέπει άμεσα να βοηθηθούν. Ας ελπίσουμε ότι η λογική πίσω από το σχέδιο του εθνικού προγράμματος στήριξης να κρύβει κι άλλες ευχάριστες εκπλήξεις και ρηξικέλευθες ιδέες.
