Οι αλλαγές στην Υπουργική Σύνθεση που μόλις πριν από λίγη ώρα ανακοινώθηκαν, επικυρώνουν το προβάδισμα της εκλογικής μηχανικής στο σκεπτικό του πρωθυπουργού έναντι μιας “προγραμματοκεντρικής προσέγγισης”.
Αποδίδεται δηλαδή περισσότερη έμφαση στην “πολιτική αγορά” παρά στο περιεχόμενο των πολιτικών· πράγμα που μεταξύ άλλων σημαίνει ηγεμονία των spin doctors, και των αναλυτών εκλογικής συμπεριφοράς στις διαδικασίες λήψεως αποφάσεων. Οι οποίες ούτως ή άλλως λαμβάνονται σε ότι αφορά στην τρέχουσα κυβέρνηση με μια συγκεντρωτική υπερβολή (κανένα συλλογικό όργανο δεν λειτουργεί επί της ουσίας συλλογικά, απλώς αναφέρεται στον πρωθυπουργό και την ομάδα που εκείνος έχει ορίσει για την λειτουργία του “επιτελικού κράτους”).
*** Η αντικατάσταση του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη απαιτούσε τον διορισμό κάποιου άλλου πασοκογενούς [ Παναγιώτης Θεοδωρικάκος] ώστε να συνεχίσει η αναφορά στο σημιτικό πασόκ (και συν τοις άλλοις υπάρχει συγκεκριμένος τακτικός λόγος το γιατί το ευαίσθητο στην κριτική της αριστεράς υπουργείο δημόσιας τάξης πηγαίνει πάντοτε σε πρώην στελέχη της κεντροαριστεράς).
*** Ο ορισμός του Αθανάσιου Πλεύρη στο Υπουργείο Υγείας, έγινε με το μυαλό στις αντιεμβολιαστικές διαδηλώσεις (που δημιουργούν ένα ρήγμα στην λαϊκή δεξιά, και γενικώς, στην όποια απήχηση μπορεί να έχει η κυβέρνηση στα μέσο/κατώτερα στρώματα).
*** Η επιλογή του Ευάγγελου Αποστολάκη ήταν για λόγους γοήτρου και φθοράς του ΣΥΡΙΖΑ (και εδώ ακριβώς φαίνεται πως κατισχύει ο πολιτικός υπολογισμός, έναντι της ουσίας, γιατί το πόστο που αναλαμβάνει είναι εξόχως κρίσιμο, το αποτύπωμα ωστόσο που άφησε από το πρότερο πέρασμά του από κυβερνητική θέση, ωστόσο, δεν ήταν και το καλύτερο).
*** Η μετακίνηση του Ν. Χαρδαλιά στην θέση του Αλκιβιάδη Στεφανή (ο οποίος είχε εξαιρετικές επιδόσεις ιδίως ως προς την φύλαξη των χερσαίων και θαλάσσιων συνόρων) ενδέχεται να αποτελεί και μια κίνηση καλής θέλησης προς τους ευρωπαϊκούς (παρα)κυβερνητικούς κύκλους εκείνους (ΜΜΕ, ΜΚΟ, Ιδρύματα & διαπλεκόμενοι με αυτούς πολιτικοί) που θέλουν να επιβάλουν στην Ελλάδα ρόλο ανάσχεσης/υποδοχής των μεταναστευτικών ροών και που μέχρι χθες διέσυραν την Ελλάδα για την υποτίθεται “βάρβαρη” πολιτική επαναπροωθήσεων που εφάρμοζε. Ας ελπίσουμε η τελευταία αυτή διαπίστωση να διαψευσθεί παταγωδώς από τις ίδιες τις εξελίξεις.
Το στυλ αυτό διακυβέρνησης, ωστόσο, αρμόζει περισσότερο σε εποχές διεθνούς και εσωτερικής νηνεμίας, και όχι σε συνθήκες «παγκόσμιας θύελλας», σαν αυτής που ζούμε, καθώς και υπαρξιακών διακυβευμάτων για την χώρα. Τώρα οι καιροί απαιτούν περιεχόμενο, πρόγραμμα, οραματική συγκρότηση, ένα στυλ πολιτικής που επιτυγχάνει διεμβολισμό των πολιτικών ακροατηρίων των αντιπάλων στηριγμένο στην ιδεολογική ηγεμονία, και όχι στην σημειολογία.
Είναι η διαφορά της εθνικής ηγεσίας από τα πρότυπα εκείνα του πολιτικού ως «μεγάλου εξισορροπιστή». Οι φτωχοί οραματικοί ορίζοντες του πολιτικού συστήματος το στρέφουν διαρκώς προς το δεύτερο.
