Η ομορφιά είναι ένας κόσμος προδομένος. Τη συναντά κανείς εκεί όπου οι διώκτες της την έχουν ξεχάσει κατά λάθος, ή εκεί όπου δεν μπορούν ή δεν σκέφτονται να φτάσουν πια. Η ομιλία του Έλληνα πρωθυπουργού στην Ολομέλεια του Κογκρέσου των ΗΠΑ ήταν πρωτίστως μία όμορφη στιγμή για την Ελλάδα, ένα εθνικό κεφάλαιο για το μέλλον. Σε μία αυθόρμητη αποστροφή του λόγου του, το μαρτύρησε άλλωστε και ο ίδιος: «Θα πρέπει να πω στους συναδέλφους μου ότι στο ελληνικό κοινοβούλιο δεν με χειροκροτούν τόσο».
Ο λόγος είναι πράξη. Το σημαντικό δεν είναι τι είπε ο Έλληνας πρωθυπουργός στο Κογκρέσο, αλλά τι έπραξε με τα λόγια του αυτά.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα μείνει στην ιστορία ως ο πρωθυπουργός που τον καταχειροκρότησαν όρθιες δύο γυναίκες, -η πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων Νάνσι Πελόζι και η αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Καμάλα Χάρις- για την ισότιμη θέση των γυναικών στην κοινωνία και την πλατωνική Πολιτεία. «Ως γιος, σύζυγος, αδερφός, πατέρας ισχυρών και δημιουργικών γυναικών δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο» με τον Πλάτωνα.
Μπορεί ο Μητσοτάκης με το επιτελείο του να βρέθηκαν στην Αμερική, αλλά κατάφερε να ταξιδέψει την Αμερική στην Ελλάδα, αναδεικνύοντας την καταγωγική ροπή του Μνημείου του Λίνκολν, τον Παρθενώνα, και της ρήσης στην πύλη του Ανώτατου Δικαστηρίου «Equal Justice Under Law» στην Ισονομία των αρχαίων Ελλήνων. Μπορεί ο ίδιος να ταξίδεψε στην Ουάσιγκτον, αλλά κατάφερε να επιστρέψει την πρωτεύουσα των ΗΠΑ στις αρχιτεκτονικές, πολιτικές, πολιτιστικές και οικονομικές της καταβολές: την αρχαία Αθήνα.
«Ο καθένας μας είναι η σοδειά του άλλου», είπε η Νάνσι Πελόζι για την ομιλία του Έλληνα πρωθυπουργού: «Δεν ήταν υπέροχη η ομιλία; Θεωρώ πως ήταν μοναδικής έμπνευσης! Είπα και στον πρωθυπουργό, αμέσως μετά, πως έχω ακούσει πολλές ομιλίες στην Κοινή Σύνοδο του Κογκρέσου. Όλες τους ιστορικής σημασίας, ενδιαφέρουσες και εξαιρετικές. Μία από αυτές, όμως, μου έχει μείνει στο μυαλό εδώ και δεκαετίες. Αναφέρομαι σε μια ομιλία του Βάτσλαβ Χάβελ με θέμα τη δημοκρατία, πριν από 30 χρόνια. Η σημερινή ομιλία του πρωθυπουργού είναι αυτής της κατηγορίας. Τόσο αξιόλογη, τόσο επίκαιρη».
Αυτή η σοδειά, δεν ήταν μόνο τα όσα είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αλλά η στάση του, η συγκρότησή του, η συστολή, το ήθος , η παρουσία του, η συναίσθησή του ότι εκείνη τη στιγμή εκπροσωπούσε έναν ολόκληρο λαό και ένα έθνος.
Γι’ αυτό και μίλησε για όλα και συνέδεσε τα πάντα. Σαν επίμονος γεφυροποιός, έστησε στέρεες γέφυρες στον αέρα. Για την Ουκρανία και το 1821, τη Μαριούπολη και το Μεσολόγγι. Για το «χρυσοπράσινο φύλλο, ριγμένο στο πέλαγος», το μοναδικό σημερινό στρατιωτικά διχοτομημένο κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την Κύπρο, και τον τουρκικό αναθεωρητισμό, «Θεέ μου, τι μπλε ξοδεύεις για να μη βλέπουμε την τουρκική αυτοκρατορική νοσταλγία». Για τον εχθρό των λαών, τον λαϊκισμό, και το διαβρωτικό των κοινωνιών, τα κοινωνικά δίκτυα.
Η ομιλία του πρωθυπουργού χαρακτηρίστηκε «εμπνευσμένη» από Αμερικανούς γερουσιαστές, ενώ έκανε πολιτικούς συμμάχους και αντιπάλους σε Ελλάδα να αισθάνονται «υπερήφανοι». Η έμπνευση, εκ του εν + πνέω, σημαίνει κάθε τι που εμφυσά πνοή στην ανθρώπινη ψυχή, που τη γεμίζει ζωή και δημιουργία. Ενώ η υπερηφάνεια ετυμολογείται από το υπέρ + φαίνω, όπου φαίνω σημαίνει λάμπω, ακτινοβολώ.
Στο Κογκρέσο ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είπε, έπραξε. Στους έξω τι είναι σήμερα η Ελλάδα, στους μέσα γιατί πρέπει να επανεκλεγεί με αυτοδυναμία ξανά πρωθυπουργός.
