Γλυφό νερό είναι το υφάλμυρο νερό, μη πόσιμο για ανθρώπους, όπως ήταν στην περιοχή του κατεχόμενου Κοντεμένου στα χρόνια προ του 1974. «Γλυφό Νερό» είναι ο τίτλος του βιβλίου του Αντρέα Σταύρου από τον Κοντεμένο, έφεδρου ανθυπολοχαγού Καταδρομών, της γενιάς που υπηρέτησε τρία χρόνια, 1972-1975 στην Εθνική Φρουρά. Εύστοχος τίτλος με δυνατούς συμβολισμούς.
Όταν το 1974 ήρθε η ώρα για απόκρουση του Αττίλα κι εκπλήρωση των προσδοκιών, όπως οι πρωταγωνιστές του πραξικοπήματος προπαγάνδιζαν με καπηλεία ωραίων ιδανικών στα χρόνια πριν, η γενιά του Α. Σταύρου όρμισε στη μάχη, αλλά το νερό που πρόσμενε να την ξεδιψάσει στο κατακαλόκαιρο ήταν γλυφό.
Εκείνο που καθιστά την ματαίωση των προσδοκιών και την εγκατάλειψη τόσο τραυματική, είναι ότι το ανοσιούργημα της προδοσίας ήλθε από τους πρωταγωνιστές. Όταν μετά από μάχες μερόνυχτα με τον πάνοπλο λύκο, η γενιά εκείνη έσκυψε να ξεδιψάσει, το νερό ήταν γλυφό που έκαψε τα σωθικά της. Κι έμεινε η πίκρα εκείνη διάσπαρτα κατάπικρη στο βιβλίο με επίκεντρο το 1974, προσωπική μαρτυρία μιας προδομένης και πικραμένης γενιάς.
Η κορύφωση της τραγικότητας εκείνης της γενιάς συντελείται όταν συνειδητοποιεί αργότερα, ότι η ίδια υπήρξε πιόνι στην εκτέλεση μιας συνωμοσίας που έφερε την καταστροφή της πατρίδας. Η ομολογία της ντροπής απαιτεί εσωτερική δύναμη, ειδικά όταν γίνεται από ανθρώπους 18-20 χρονών τότε, που βρέθηκαν στο μέσο μιας προδιαγραμμένης συνωμοσίας που έφερε θάνατο, καταστροφή και πόνο με σχεδιαστές εθνοκάπηλους που επιζητούσαν μανιωδώς να ανατρέψουν την νόμιμη Κυβέρνηση.
Όταν άνθρωποι εκείνης της γενιάς ομολογούν σήμερα χωρίς περιθώρια παρερμηνείας, την εγκληματική και ντροπιαστική συμμετοχή της Μονάδας τους στο πραξικόπημα, η πίκρα φουντώνει. Όταν ο τραυματισμένος δύο φορές έφεδρος ανθυπολοχαγός αρνείται να εγκαταλείψει τους άντρες του, η περηφάνια για την γενιά εκείνη δυναμώνει: Μπελλαπάις, Αλωνάγρα, Άγιος Γεώργιος, Χαλεύκα, Άγιος Ιλαρίωνας…
Ο αγνοούμενος για μήνες αδελφός του, ο χαμός παιδικών φίλων και συμπολεμιστών με την πίκρα της εγκατάλειψης, στοιχειώνει τον συγγραφέα που σαν άλλος Αινείας διωγμένος από την Τροία πορεύεται στη ζωή του φορτωμένος έκτοτε στην πλάτη του νεκρούς συμπολεμιστές ως ιερά κειμήλια, τραυματισμένους που δεν κατάφερε να διασώσει, που δεν πρόφτασε να δώσει λίγο νερό κι άλλους που ακόμη αναζητεί τα οστά κι ακούει τα βογγητά τους…
Η κατάπικρη οργή ξεθυμαίνει στο βιβλίο αφού οι αρχι-συνωμότες συνέχισαν να απολαμβάνουν προαγωγές και τιμές της πολιτείας ιδιαίτερα στην Αθήνα… Στην δε Κύπρο, οι εγκέφαλοι που γνώριζαν τα σχέδια, που χρηματοδοτούνταν αδρά, που ελάμβαναν οδηγίες ξένων πρεσβειών, ξέπλυναν τη βρωμιά τους αργότερα με τη δύναμη του πλούτου ή μέσω πολιτικών διασυνδέσεων… ενώ η πικραμένη γενιά επέζησε με γλυφό νερό.
Κατάπικρη αλήθεια των ημερών μας: Αυτή τη φορά πρέπει να μας βρουν ενωμένους και πανέτοιμους.
Κώστας Μαυρίδης- Ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ (S&D) – Πρόεδρος Πολιτικής Επιτροπής για τη Μεσόγειο
