Οι Έλληνες βλέπουμε την εξωτερική μας πολιτική στάσιμη όπως και τα σύνορα μας όπως βλέπουμε, περίπου, στάσιμο και το μυαλό μας.
Πρέπει να μας προβληματίσει, πρωτίστως, ότι παρά τις θερμοκέφαλες διακηρύξεις των κομμάτων η ορισμένων «πολιτικών» μας οι περισσότεροι από τους οποίους είναι ερασιτέχνες και μαθαίνουν στου κασίδη το κεφάλι, έχουμε απίστευτο έλλειμμα να κτίζουμε γέφυρες εξυπηρέτησης των συμφερόντων μας.
Γιατί λοιπόν «από τα χαρακώματα της ιστορίας μας»;
Γιατί ενώ είμαστε πρώτοι σε φανατικές δηλώσεις που είναι υπέρ ή κατά προσώπων, ή ιδεών λογαριάζουμε χωρίς να ακουμπάμε στα γεγονότα που διαμόρφωσαν την Ιστορία μας.
Αυτό είναι το πρώτο σκέλος της πρότασης μου.
Καμία, από σήμερα, δράση στον τομέα της εξωτερικής μας πολιτικής δεν επιτρέπεται χωρίς την κατάλληλη επεξεργασία των παραμέτρων της ιστορίας μας και των θετικών ή αρνητικών προσχημάτων της χωρίς φανατισμούς και χωρίς κομματικές αντιπαραθέσεις.
Είναι εύκολο όλοι να πουν ότι εννοείται ότι αυτό έκαναν και κάνουν! Δηλαδή;
Η Κωνσταντινούπολη είναι στην ιστορία μας, το Βυζάντιο επίσης, η Σπάρτη, η Αθήνα, ο Παρθενώνας και ο εφιάλτης το ίδιο.
Ο διχασμός και ο εμφύλιος πόλεμος που στοίχισε τη ζωή χιλιάδων Ελλήνων, επίσης, όπως και το Αλβανικό έπος ή το πραξικόπημα και ότι συσχετίζεται με την τραγική εισβολή στην Κύπρο.
Τα συμπεριλαμβάνουν στις αναλύσεις τους;
Οι καλοπροαίρετοι αναγνώστες αντιλαμβάνονται πλήρως τι ακριβώς εννοώ.
O Σκωτσέζος Ριχάρδος Κόβδεν, το 1841 επισκέπτεται την Κων/πολη και γράφει: «όταν εισήλθον εις το Βόσπορον, ευρέθην περιστοιχισμένος από δέκα επτά εμπορικά πλοία, ων τα δέκα πέντε ελληνικά…» και συνεχίζει ο Ριχάρδος Κόβδεν: «Οι Έλληνες εδείχθησαν άξιοι απόγονοι της δοξασάσης τους προγόνους των μεγαλοφυΐας εις το μόνον στάδιον το οποίο ηδυνήθησαν άχρι τούδε να διατρέξωση (εννοεί την εμπορική δραστηριότητα). Έχοντες τον ορθόν νουν του Άγγλου, την ολιγάρκειαν του Σκώτου, την ζωηρότητα του Άγγλου και την τόλμην του Αμερικανού.(«Αθήνα», 21.5.1841).
Είχαμε τον ορθό νου του Άγγλου, την ολιγάρκεια του Σκωτσέζου, την ζωηρότητα του Άγγλου και την τόλμη του Αμερικανού, αυτά μας έκαναν άξιους των προγόνων μας, γράφει το 1841 ο Κόβδεν για τους Έλληνες της Κωνσταντινούπολης.
Σήμερα,οι φίλοι μας λιγοστεύουν επικίνδυνα. Υπάρχουν σχέδια, δεν αντιλέγω, για την Ελλάδα. Ίσως με τους Αμερικανούς, το Ισραήλ και άλλα κράτη. Ας τα χειριστεί η κυβέρνηση κατά το δοκούν. Εξάλλου αυτοί γνωρίζουν τα «εσωτερικά» της πραγματικότητας. Δεν γράφω, σήμερα, εξάλλου, για να ασκήσω κριτική.
Το δεύτερο σκέλος της πρότασης μου αφορά την Κύπρο.
Η ανατομία των λαθών μας είναι εγκληματική. Το ενιαίο εθνικό μέτωπο κανένας δεν μπορεί ούτε να το αρνηθεί ούτε να το ανατρέψει. Αυτή είναι η ιστορία μας που αγνοήσαμε επιδεικτικά, εναντίον της οποίας στραφήκαμε ως βλάσφημοι κριτές.
Η πρόταση μου:
Αυτό που αγαπάμε το μεταλαμπαδεύουμε στη νέα γενιά και δεν το διαπραγματευόμαστε. Για την Αμμόχωστο πρέπει, αμέσως,να θέσουμε το ζήτημα διοίκησης της από μικτή ευρωπαϊκή δύναμη και τον ΟΗΕ.
Προφανώς στρατιωτική. Όχι από όσους δεν μπορούν να βρουν το δρόμο ούτε για τις Βρυξέλλες. Το πρόβλημα με την Αμμόχωστο είναι άμεσο. Τώρα πρέπει να παραδοθεί σε διεθνή δύναμη. Όχι για να μας καθίσουν στο κεφάλι μας όπως τόσοι άλλοι μέχρι σήμερα.
Να θέσουμε με απόλυτη καθαρότητα στις ΗΠΑ, στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, στο ΝΑΤΟ και στη Ρωσία ότι η Ελλάδα, ως εγγυήτρια χώρα και μέλος της Ε.Ε., όχι μόνο δεν θα αποδεχθεί κανένα τετελεσμένο γεγονός και καμία μετατροπή του διεθνούς νόμιμου καθεστώτος της πόλης, αλλά θα χρησιμοποιήσει όλες τις κατάλληλες μεθόδους.
Εκτός από τις αμερικάνικες ενέργειες, που φαίνεται να μας ευνοούν, προς το παρόν, ας μην παραγνωρίζουμε τη δήλωση της εκπρόσωπου του ρωσικού υπουργού Εξωτερικών Μαρία Ζαχάροβα η οποία εξέφρασε την ανησυχία της ρωσικής κυβέρνησης για οποιεσδήποτε μονομερείς ενέργειες στην υπόθεση του Κυπριακού και επανέλαβε τη θέση της Μόσχας ότι το υπάρχον «αρχαϊκό» σύστημα εγγυήσεων εξωτερικής ασφάλειας της Κύπρου πρέπει να αντικατασταθεί από εκείνες του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Εάν συνεχιστεί το ίδιο «γαϊτανάκι» των υποκλίσεων και της soft policy θα είμαστε απλοί παρατηρητές των όσων εξελίξεων συμβούν με την Ανατολή να κυριαρχεί επί μιας άβουλης και διασπασμένης Δύσης.
Η Κύπρος θα παρθεί ή βήμα βήμα διπλωματικά και με διαφανή συνεννόηση με τους Τούρκους ή με πόλεμο. Η αμυντική θωράκιση του Έθνους είναι ζήτημα πλέον επιβίωσης. Ο Κυπριακός Ελληνισμός δεν πρέπει να χάσει το δικαίωμα να έχει στρατό, όπλα, εξωτερική πολιτική αξιόπιστη και μια Ανεξάρτητη διπλωματική δυναμική παρουσία. Τις λεπτομέρειες ας τις επεξεργαστούν όσοι είναι στην εξουσία.
Στο ίδιο κεφάλαιο εντάσσονται πολλά αλλά ζητήματα στα οποία δεν πρέπει, προς το παρόν να αναφερθώ δημόσια. Αργότερα θα το κάνω.
Ας κλείσουν τώρα, προς το παρόν, δια της προκλητικής απάθειας και ανοχής, οι Κερκόπορτες μιας επίφοβης και «ήρεμης» νέας άλωσης.
Ιδιαίτερο κεφάλαιο θα αφιερώσω, σύντομα, στα Βαλκάνια, στο Κόσοβο, την Αλβανία και τις άλλες γειτονικές χώρες. Διότι παρά το θέρος και τις διακοπές η χώρα, στις κρίσιμες περιοχές της, όπως η Θράκη, η Κρήτη, η Μακεδονία και η Ήπειρος, βράζει από οργή και αγωνία.
Δεν είμαι ρομαντικός. Δεν υπηρετώ όμως και καμία άλλη σκοπιμότητα εκτός από αυτή των εθνικών μας συμφερόντων. Προς αυτή την κατεύθυνση οι δημοτικές ή οι πολιτικές αρχές της χώρας όσο σιωπούν τόσο πιο πολύ θα ευθύνονται στο μέλλον.
