Στην Ελλάδα των πολλών παράδοξων και του αισθήματος «να τους ικανοποιήσουμε όλους», υπάρχουν στρεβλώσεις που σε κάνουν να πιστεύεις ότι αυτή η χώρα κάνει τα βήματα των νησιώτικων χορών: δύο – τρία μπροστά και ένα πίσω.
Για την παραδοξότητα της διοικητικής διαίρεσης της Πελοποννήσου έχουν γραφτεί αρκετά, ωστόσο καμία κυβέρνηση δεν τολμά να την ενώσει ξανά. Οι λόγοι, προφανώς, ήταν και παραμένουν πολιτικοί. Που θα είναι η έδρα; Στην Πάτρα, που είναι και η μεγαλύτερη πληθυσμιακά ή στην Τρίπολη και την Καλαμάτα. Διότι από όλες αυτές τις περιοχές, είχαμε πρωθυπουργούς και πρόεδρο της Δημοκρατίας, βουλευτές ισχυρούς.
Ετσι, βρέθηκε η παράλογη λύση να έχουμε δύο περιφέρειες, με την Πελοποννήσου να περιλαμβάνει: Κορινθία, Αργολίδα, Αρκαδία, Μεσσηνία και Λακωνία, παίρνοντας και τμήμα που θα έπρεπε να είναι στην Περιφέρεια Αττικής, όπως το Λουτράκι και οι Αγιοι Θεόδωροι, αλλά δεν πήρε τα Κήθυρα (!), που εντάχθηκαν στην Περιφέρεια Αττικής, μαζί με τα νησιά του Αργοσαρωνικού.
Μιλάμε για παραλογισμό, ο οποίος ενισχύεται από την εικόνα στην Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδος, η οποία πήρε Αχαϊα, Ηλεία και Αιτωλοακαρνανία, που ακόμα και ο πιο αδαής, βλέποντας τον χάρτη, θα την ενέτασσε είτε στην Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας είτε στην Περιφέρεια Ηπείρου.
Τούτων δοθέντων, το αποτέλεσμα είναι οι νομοί που εντάσσονται στην Περιφέρεια Πελοποννήσου να κινούνται με υψηλή ταχύτητα και οι δύο νομοί της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδος, να μένουν από σασμάν.
Δε χρυσώνεται το χάπι, με την επανεκκίνηση του αυτοκινητοδρόμου Πατρών – Πύργου, που αρχές του 2026 θα έχει ολοκληρωθεί, ούτε με την Αμβρακία, για να περάσω τη γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου, που θα παραδοθεί ολόκληρη το 2023.
Οσοι έχουν ταξιδέψει στην Πελοπόννησο, από άκρη σε άκρη, όπως εγώ, που έχω γυρίσει όλη τη χώρα σπιθαμή προς σπιθαμή, κινηματογραφώντας ταξιδιωτικές εκπομπές και κάνοντας ρεπορτάζ, μπορούν να εκφράσουν άποψη για το τι συμβαίνει από εδώ και τι από εκεί.
Στο από εδώ, εντάσσω Κορινθία, Αργολίδα, Αρκαδία, Μεσσηνία και Λακωνία, που σε επίπεδο υποδομών οδικού δικτύου, είναι κλάσεις πάνω από το αντίστοιχο επίπεδο σε Αχαϊα και Ηλεία. Και όχι μόνο στα πεδινά, αλλά και τις ημιορεινές και ορεινές περιοχές, θα βρεις, σε μεγάλο βαθμό, πολύ καλό οδικό δίκτυο, εν αντιθέσει με την Αχαϊα, και την Ηλεία, που η εγκατάλειψη των περιοχών, ταιριάζει ως η καταλληλότερη λέξη.
Φαινόμενα με κατολισθήσεις και πλημμύρες είχαμε παντού, όμως η μία Περιφέρεια φρόντισε αμέσως να δώσει λύσεις και η άλλη, της Δυτικής Ελλάδας, περιμένει τους εργολάβους, αν δεν παραιτηθούν από τις αναθέσεις, να φιλοτιμηθούν να κάνουν τα έργα. Και μπορώ να αναφερθώ συγκεκριμένα στην 17η και τη 18η αλλά και τη 19η επαρχιακή οδό στην Αιγιάλεια Αχαϊας, όπου εδώ και δύο χρόνια από τις εργολαβίες που ανέλαβαν με συμβάσεις, έχουν γίνει μπαλώματα.
Με μερεμέτια η χώρα δεν πηγαίνει μπροστά. Όταν η Περιφερειακή Διοίκηση δεν έχει επισκεφθεί την περιοχή, χωριό προς χωριό, οι αρμόδιοι αντιπεριφερειάρχες και ο περιφερειάρχης, να δουν από κοντά τα προβλήματα, να πάρουν αίσθηση του τι συμβαίνει, εδώ και 3 χρόνια, πώς θα δοθούν λύσεις; Από τα γραφεία και με τα μέιλ;
Ούτε μπορεί κάποιος να επικαλεστεί φόρτο εργασίας, διότι αυτή είναι η πραγματική εργασία: να γυρίζεις την περιοχή σου, να τη γνωρίζεις από άκρη σε άκρη, για να ξέρεις τι θα αντιμετωπίσεις. Ούτε μπορείς να πηγαίνεις επιλεκτικά σε κάποιες περιοχές.
Διαπιστώνω, λοιπόν, ένα μεγάλο χάσμα ανάμεσα στο πώς λειτουργεί η Περιφερειακή Διοίκηση Πελοποννήσου και πώς η αντίστοιχη της Δυτικής Ελλάδας.
Ακόμα και σε θέματα διαβίωσης, πόσα ορεινά χωριά έχουν ζωή στους άλλους νομούς και πόσα στην Αχαϊα, για παράδειγμα. Και πώς να γίνει αυτό όταν οι υποδομές είναι κάκιστες, όταν η προσβασιμότητα είναι και επικίνδυνη, ορισμένες φορές.
Και πώς να αναπτυχθεί ένας τέτοιος τόπος, ακόμα και τουριστικά. Βλέπω τη δραστήρια Περιφέρεια Πελοποννήσου, που αξιοποιεί, για παράδειγμα, στο έπακρο την προβολή που έχει πάρει ο τόπος της Μεσσηνίας, από την τεράστια τουριστική μονάδα της Costa Navarino, που άλλαξε την εικόνα της περιοχής, που την έκανε προορισμό, που συνεχώς δημιουργούνται νέες μονάδες, που έχει ένα αεροδρόμιο που ετοιμάζεται να περάσει σε ιδιωτικό έλεγχο για να εκτιναχθεί.
Η Πελοπόννησος ωφελήθηκε από αυτό το γεγονός, αλλά όχι όλη. Η Λακωνία σήκωσε μεγαλύτερο ανάστημα, η Αργολίδα αναπτύσσεται ραγδαία, η Κορινθία βρίσκεται αρκετά ψηλά. Όμως, η Αχαϊα, η Ηλεία, δεν ωφελήθηκαν. Τα Καλάβρυτα και η Αρχαία Ολυμπία δεν αρκούν. Ενας μοναδικός τόπος που συνδυάζει βουνό – θάλασσα, με τον κορινθιακό κόλπο, είναι παντελώς άγνωστος στον τουριστικό χάρτη.
Ακόμα και όσοι τουρίστες έρχονται από την Αθήνα, μέσω του αεροδρομίου, μετά τη γέφυρα του Ισθμού στρίβουν αριστερά. Ουδείς πηγαίνει ευθεία. Το ίδιο και όσοι έρχονται από την Ιταλία, με τα πλοία. Απειροελάχιστοι θα κάνουν στάση στην Πάτρα, στην Αχαϊα, γενικά. Η θα πάνε στην Αρχαία Ολυμπία ή ευθεία προς Αθήνα.
Είναι επίσης παράδοξο που η Αρχαία Ολυμπία, μολονότι διοικητικά βρίσκεται στην Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδος, προβάλλεται περισσότερο από την Περιφέρεια Πελοποννήσου στις διεθνείς εκθέσεις, εκεί που η Δυτικής Ελλάδος απουσιάζει. Διαπιστώνω και έλλειψη συνεργασίας, σε θέματα προβολής, ανάμεσα στις δύο Περιφέρειες με την ευθύνη να βαραίνει τη Δυτικής Ελλάδος, που από μάνατζμεντ οι αρμόδιοι φαίνεται ότι δεν γνωρίζουν, και η κεφαλή φέρνει το βάρος.
Φωτεινές εξαιρέσεις αποτελούν κάποιοι δήμοι, που προσπαθούν μόνοι τους να δείξουν τον τόπο τους, όπως ο Δήμος Αρχαίας Ολυμπίας, που εδώ που τα λέμε, ίσως και να μην το χρειαζόταν, λόγω brand name. Όμως κι αυτοί θέλουν παραπάνω τουρισμό, και όχι απλά επισκέπτες της μιας μέρας.
Αρνητικό φαινόμενο, αποτελεί ο Δήμος Αιγιαλείας, ως προς την προβολή. Παρόλο που η περιοχή δυτικά του Αιγίου (Σελιανίτικα και Λόγγος) ήταν προορισμός από τις δεκαετίες του 50 και του 60, η περιοχή μένει εδώ και πολλά χρόνια στην προσπάθεια των ξενοδόχων να φέρουν τουρίστες απ’ όπου και όπως μπορούν, ενώ η Ακράτα με τις πολυκατοικίες, αποτελεί προορισμό Σαββατοκύριακου, για τους λεγόμενους Αθηναίους, που αγόρασαν σπίτια για να είναι κοντά στο Κλεινόν Αστυ.
Διαχρονικά, ο Δήμος Αιγιαλείας, δεν κάνει κάτι για την προβολή του τόπου, για την ανάδειξή του. Η εσωστρέφεια σε όλο της το μεγαλείο και πώς να είναι διαφορετικά, όταν αντιδήμαρχοι βάζουν πρώτα τις επιχειρήσεις τους, αφήνοντας στη μέση ημερίδες σχετικές με το αντικείμενό τους για να πάνε στο μαγαζί.
Δύο τινά πρέπει να συμβούν. Είτε το κράτος θα πρέπει να προχωρήσει σε αναθεώρηση της περιφερειακής διαίρεσης της χώρας, με σύγχρονο τρόπο, και να ενώσει την Πελοπόννησο, είτε η Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας να ανεβάσει ταχύτητα και να αλλάξει τακτικές.
