Η Ελίζαμπεθ Σινκλέρ αγόρασε το νησί Niʻihau, το μικρότερο κατοικημένο νησί στη Χαβάη σήμερα, το 1864 για 10.000 δολάρια από το Βασίλειο της Χαβάης. Η ιδιωτική ιδιοκτησία της Σινκλέρ πέρασε στους απογόνους της, με τον δισέγγονό της να απαγορεύει την είσοδο σε αυτό σε οποιονδήποτε επισκέπτη to 1915, προκειμένου να διατηρηθεί στο ακέραιο η κουλτούρα και φυσική ομορφιά του.
Αν και ο επίγειος φυσικός παράδεισος των 180 τετραγωνικών χιλιομέτρων γης στα νερά του Ειρηνικού Ωκεανού μοιάζει με ονειρικό προορισμό για πολλούς με τις χρυσαφένιες αμμουδιές και τους φοίνικες να φτάνουν σχεδόν μέχρι τη θάλασσα, στο Niʻihau, που είναι γνωστό και ως «Απαγορευμένο Νησί» μπορεί να βρεθεί ελάχιστος αριθμός επισκεπτών, φυσικά μετά από άδεια των ιδιοκτητών του και μόνο όταν υπάρχει σοβαρός λόγος.
Ανάμεσα στους λίγους εκλεκτούς και τυχερούς που μπορούν να βρεθούν σε αυτό η ίδια η οικογένεια των Ρόμπινσον απόγονοι της πρώτης ιδιοκτήτριας -σήμερα το νησί διοικείται από τα αδέρφια Μπρους και Κιθ Ρόμπινσον-, οι συγγενείς τους, το προσωπικό του Ναυτικού των ΗΠΑ, κυβερνητικοί αξιωματούχοι και προσκεκλημένοι επισκέπτες.
Στον μοναδικό οικισμό του νησιού Pu’uwai, ζουν περίπου 130 μόνιμοι κάτοικοι, εκτρέφοντας ζώα και ψαρεύοντας, και μιλώντας μια εκδοχή της χαβανέζικης γλώσσας που, σχεδόν, έχει εκλείψει. Ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι εδώ δεν υπάρχουν, ενώ το τηλέφωνο, το τρεχούμενο νερό, το σύστημα ύδρευσης και τα καταστήματα είναι έννοιες άγνωστες για τους κατοίκους του. Οι μετακινήσεις πραγματοποιούνται με ποδήλατα και άλογα, το ηλεκτρικό ρεύμα προέρχεται από την ηλιακή ενέργεια, ενώ τα παιδιά της κοινότητας σε εβδομαδιαία βάση περνούν με κανό στο Kauai για να παρακολουθήσουν τα μαθήματα του σχολείου.
Η ιστορική σημασία του μικρού και άγνωστου στο ευρύ κοινό νησιού είναι ιδιαιτέρως σημαντική, καθώς κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, στο νησί έλαβε χώρα το λεγόμενο «Ni’ihau Incident», όταν μετά την επίθεση στο Περλ Χάρμπορ το 1941, ένας Ιάπωνας πιλότος του πολεμικού ναυτικού έπεσε στο νησί με το μαχητικό αεροσκάφος του και έλαβε βοήθεια από τους κατοίκους του. Αξίζει να αναφερθεί, επίσης, ότι το 1944 ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Φραγκλίνος Ρούσβελτ είχε εξετάσει το νησί ως πιθανή βάση για την έδρα των Ηνωμένων Εθνών.
Τα μέτρα ασφαλείας για την μη προσέγγισή του είναι αυστηρά, με την ακτοφυλακή να περιπολεί το νησί, προκειμένου να βεβαιωθεί ότι κανένας απρόσκλητος επισκέπτης δεν θα καταφέρει να φτάσει σε αυτό.
