Ο Γιώργος Πομάσκι είναι ένας από τους κορυφαίους προπονητές στίβου στα ελληνικά γήπεδα. Η άνθιση του ελληνικού στίβου στις δεκαετίες του 1990 και του 2000 οφείλεται και στη δική του προσπάθεια, καθώς ήταν ο προπονητής αθλητών που μεγαλούργησαν στο άθλημά τους και κέρδισαν δεκάδες μετάλλια και πολύ καλές θέσεις σε δεκάδες παγκόσμια και ευρωπαϊκά πρωταθλήματα.
Μέχρι τώρα, μία διάκριση έλειπε από τη συλλογή του και την ήθελε διακαώς: Ένα μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Το καλοκαίρι του 2021, στους Ολυμπιακούς Αγώνες Τόκιο 2020, μετά από έναν χρόνο αναβολής λόγω πανδημίας, ο Γιώργος Πομάσκι το κατέκτησε και αυτό, όταν ο αθλητής του, ο Μίλτος Τεντόγλου έγινε Χρυσός Ολυμπιονίκης στο άλμα εις μήκος.
Δείτε στο βίντεο που ακολουθεί όσα είπε ο Γιώργος Πομάσκι στο CNN Greece:
Ο Γιώργος Πομάσκι σήμερα είναι 61 ετών. Γεννήθηκε σε μια περιφερειακή πόλη της Βουλγαρίας, το Κλέβεν και εκεί ξεκίνησε τον στίβο, από μικρό παιδάκι, μαθητής της Ε’ Δημοτικού. Οι επιδόσεις του τον έστειλαν σύντομα στη Σόφια, όπου σπούδασε στη Γυμναστική Ακαδημία. Εκεί γνώρισε και τη γυναίκα του και σύντροφο της ζωής του, που είναι Ελληνίδα και μαζί, το 1988, αποφάσισαν να φύγουν για την Ελλάδα. Πολύ σύντομα, ο Γιώργος Πομάσκι εντάχθηκε στο δυναμικό του ΣΕΓΑΣ και από το 1992 είναι προπονητής στίβου της εθνικής μας ομάδας. «Η Ελλάδα επί χρόνια είχε το καλύτερο κέντρο στην Ευρώπη. Ήταν ένα καταπληκτικό κέντρο εδώ και αυτό έδωσε πολύ μεγάλη ώθηση στον ελληνικό στίβο», δηλώνει ο ίδιος για το προπονητικό κέντρο του ΟΑΚΑ της δεκαετίας του 1990, συμπληρώνοντας με μία δόση πίκρας, πως τα τελευταία χρόνια το στάδιο εγκαταλείφθηκε στην τύχη του: «Τα τελευταία χρόνια δεν βελτιώσαμε τίποτα, μείναμε πίσω και έχει μείνει τώρα μόνο σε 2-3 γκρουπ, σε 2-3 ανθρώπους να κάνουν δουλειά εδώ».
Η συνεργασία με τον Μίλτο Τεντόγλου
Ο Πομάσκι έχει καταξιωθεί στον χώρο του στίβου εδώ και πολλά χρόνια. Παρακολουθώντας νεότερους αθλητές, μέσω της εθνικής ομάδας, είχε σταθεί στον Μίλτο Τεντόγλου, όταν ακόμα ήταν παιδί. «Μόλις τελείωσε το σχολείο, κατέβηκε στην Αθήνα. Είχαμε συνεργασία πάρα πολύ καλή και με τον προπονητή του στα Γρεβενά, που έκανε θαυμάσια δουλειά. Εμείς εδώ ξεκινήσαμε το δεύτερο στάδιο. Εγώ χωρίζω πάντα τον αθλητισμό σε δύο στάδια, την εξέλιξη που μπαίνεις στον πραγματικό αθλητισμό και άλλο ένα στάδιο, το μετάλλιο. Αν καθυστερήσει το πρώτο στάδιο και χαθεί η ευκαιρία για μετάλλιο, τότε πολύ δύσκολα μπορείς να γυρίσεις πίσω», δηλώνει ο ίδιος για τη φιλοσοφία του.
«Ο Μίλτος το είχε αυτό το πράγμα, αλλά αυτά είναι εξαίρεση. Ο Μίλτος είναι ένα ιδιαίτερο παιδί, σε αυτό που κάνει κι έτσι πρέπει να γίνει και ο προπονητής. Δεν σας κρύβω, ότι ο Μίλτος με άλλαξε πάρα πολύ, με ανάγκασε εγώ να έχω άλλη συμπεριφορά, άλλο τρόπο λειτουργίας, για να μπορούμε να συμβαδίζουμε, αλλιώς θα ερχόταν η σύγκρουση. Δεν πρέπει άλλωστε να συγκρούομαι μαζί του, γιατί κάνει πολύ καλά τη δουλειά του. Ο προπονητής δεν είναι ανταγωνιστής, συναγωνιζόμαστε», επισημαίνει μιλώντας για τον αθλητή του.
Ο δρόμος προς το χρυσό μετάλλιο
Η προετοιμασία για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, που έρχονται μία φορά κάθε τέσσερα χρόνια, δεν είναι απλή ή συνηθισμένη υπόθεση. Όπως μας λέει ο Γιώργος Πομάσκι, υπήρχε αγωνία να φτάσει ο αθλητής ως τους Αγώνες χωρίς τραυματισμούς, γερός και υγιής. «Τρέμαμε πάρα πολύ να μην αρρωστήσει, να μην τραυματιστεί, να κυλήσουν όλα ομαλά μέχρι να έρθει ο τελικός, να δοθεί η ευκαιρία να αγωνιστούμε», δηλώνει χαρακτηριστικά.
Ο προκριματικός φάνηκε απλή υπόθεση για τον Τεντόγλου που εύκολα πήρε την πρόκριση για τον τελικό και εκεί ο Πομάσκι ένιωσε πως είχε την ευκαιρία που ζητούσε. «Ήρθε η μέρα για τον προκριματικό, όλα καλά και εύκολα. Δεν στρεσάρεται ο Μίλτος, είπαμε είναι ιδιαίτερο παιδί. Πήγε, ‘ταπ-ταπ, με τη μία προσπάθεια, γεια σας’».
«Και ήρθε η μέρα του αγώνα. Μπαίνοντας στον αγωνιστικό χώρο, στο τελευταίο call room, εγώ πλέον ήμουνα ήσυχος διότι αγωνιζόμαστε, συμμετέχουμε, οπότε από εκεί και πέρα θα φανεί η δουλειά του καθενός», εκφράζει τις σκέψεις εκείνων των στιγμών ο Γιώργος Πομάσκι και εξηγεί πώς «διάβαζε» τον αγώνα. «Όλοι οι άλλοι αθλητές ήταν νέα παιδιά, εκτός από έναν, και αυτοί μεταξύ τους λίγο μπλόκαραν. Όταν είχαμε μείνει τέσσερις για τα μετάλλια, τραυματίστηκε ο Γκέι ο Τζαμαϊκανός και ανοίγει μια θέση για μετάλλιο πιο σίγουρα».
Τα πράγματα όμως δεν κυλούσαν όπως θα ήθελαν οι Πομάσκι – Τεντόγλου:
«Να πού δεν έρχεται το καλό άλμα κι εγώ ζήταγα από τον Μίλτο μόνο μια αλλαγή στην αρχή της φοράς του, έναν καλύτερο ρυθμό… Αν ο Μίλτος ξεκινήσει το άλμα του καλά, τότε 100% το ολοκληρώνει καλά, πολύ καλά. Ε, το κατάφερε στο 6ο άλμα κι εκεί πια…».
Πώς μπορεί να αισθάνεται όμως ένας τόσο έμπειρος προπονητής που φτάνει μια ανάσα πριν τον μεγάλο του στόχο και τελικά τον πετυχαίνει στην τελευταία προσπάθεια; «Είχα υπομονή γιατί ξέρω πώς λειτουργεί και ο Μίλτος. Στοχεύει στο να το κάνει έτσι, στην τελευταία προσπάθεια. Με αυτή τη μέθοδο, ο προπονητής μπορεί να πεθάνει στην κερκίδα γιατί λίγο να πατήσεις λάθος, λίγο ο άνεμος, πολλά μπορεί να συμβούν μέσα στο μισάωρο κι εσύ να περιμένεις την τελευταία ευκαιρία… Αυτό, το έχω δει μόνο στον Μπούμπκα, που το έκανε πολλές φορές στους αγώνες του και τον έχω ρωτήσει, γιατί το έκανε αυτό να αφήνει 2-3 άλματα και να πηγαίνει στα πολύ μεγάλα ύψη. Και μου έχει πει, θέλω να νιώθω πως είμαι με το πιστόλι στον κρόταφο, ότι δεν έχω άλλη ευκαιρία, τότε λειτουργώ μέγιστα. Κάπως έτσι είναι και ο Μίλτος. Είναι πολύ δύσκολο για τον προπονητή… Παλιά ήμουνα συνέχεια ιδρωμένος, τώρα είμαι λίγο πιο ψύχραιμος, ξέροντας τι μπορεί να γίνει, είμαι έτοιμος να δεχτώ και τα δύο».
«Ο αθλητισμός με κέρασε στο τέλος και με το καλύτερο»
Ο Γιώργος Πομάσκι παραδέχεται πως το Ολυμπιακό μετάλλιο ήταν όνειρό του από όταν ήταν παιδάκι:
«Αυτό το περίμενα 50 χρόνια. Και σαν αθλητής και σαν προπονητής είχα μεγάλες ευκαιρίες. Χάσαμε στο τελευταίο άλμα το μετάλλιο με τη Νίκη Ξάνθου, από άκυρο άλμα, που δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα. Έχω μείνει πολλές φορές για κάποια μικρή λεπτομέρεια χωρίς μετάλλιο. Ε αυτή τη φορά έλεγα, δεν μπορεί να μου ξεφύγει! Ο αθλητισμός με κέρασε στο τέλος και με το καλύτερο. Τώρα, προπονητικά, νιώθω πλήρης».
Ως προπονητής, δηλώνει ο ίδιος, ήθελε πάντα να απελευθερώνει τον αθλητή του. «Είχα την ευκαιρία και την τύχη να συνεργαστώ με πάρα πολλά καλά παιδιά. Πάντα βρίσκαμε έναν κώδικα επικοινωνίας που απελευθέρωνε τον αθλητή. Ήμουνα υπομονετικός, τους πίεζα, να βγάλουμε το 100% το δικό σου, έλεγα στους αθλητές πάντα».
Ο Γιώργος Πομάσκι ζει στην Ελλάδα για περισσότερα από 30 χρόνια. Στο ερώτημα γιατί δεν έφυγε ποτέ, απαντά πως αισθάνεται ότι πρέπει να ανταποδώσει στην Ελλάδα όσα του έδωσε και θα το κάνει με όλες του τις δυνάμεις όσο μπορεί: «Μετά 33 χρόνια, έχω και ελληνικό διαβατήριο και δεν μπορώ να ξεχωρίσω πια, ποια είναι η Βουλγαρία και ποια η Ελλάδα, είμαι ένας Βαλκάνιος, να το πω, πια».
Παραγωγή: DPG Digital Media
Premium Content Manager | Σοφία Μαυραντζά · Head of Multimedia Hub | Σεραφείμ Ντούσιας · Κάμερα, ήχος, φωτογραφίες | Λευτέρης Παρτσάλης, Γιώργος Αποστολόπουλος, Νικόλας Κόρνφορντ, Γιώργος Χατζής · Μοντάζ | Νίκη Μαλλιωτάκη, Σταύρος Λογοθέτης
