Η ειδησεογραφία των τελευταίων ημερών επικεντρώθηκε στις ιστορικές εξελίξεις στην Ουκρανία, και την συνεπακόλουθη επαναφορά του ιδεολογικού πλαισίου πάνω στο οποίο δομήθηκε ο Ψυχρός Πόλεμος επί δεκαετίες. Ωστόσο φαίνεται να μην δόθηκε ιδιαίτερη έμφαση στον ρητορικό εκτροχιασμό των Τούρκων αξιωματούχων απέναντι στην Ελλάδα.
Αυτό που είδαμε τις τελευταίες ημέρες από την πλευρά της Τουρκίας είναι ότι η αναβάθμιση των διεκδικήσεων της εις βάρος της Ελλάδας, δεν έχει να κάνει πλέον με το γνώριμο εθνικιστικό παραλήρημα της Τούρκικης πολιτικής ηγεσίας, αλλά διαπιστώνουμε ότι πρόκειται για μια επιχειρησιακή αναβάθμιση των αιτιάσεων της Άγκυρας η οποία εμπεριέχει και αλλαγή του γεωπολιτικού status quo της περιοχής μας.
Οι απανωτές δηλώσεις περί ανάγκης αποστρατικοποίησης των νησιών του Αιγαίου δεν γίνονται υπό το βάρος των εσωτερικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο Τούρκος πρόεδρος, αλλά αποτελεί στρατηγική επιλογή της Τουρκίας και εντάσσεται πλέον στην πρώτη γραμμή των διεκδικήσεων της γειτονικής μας χώρας σε μια πιθανή διαπραγμάτευση στην οποία ενδέχεται να αναγκαστούμε να προσέλθουμε στο εγγύς μέλλον.
Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος δεινός γνώστης της διεθνής πολιτικής και των πολιτικών επιστημών, για να αντιληφθεί ότι η γειτονική μας χώρα έχει ενστερνιστεί και εφαρμόζει μια ιδιότυπη μορφή υβριδικού πολέμου ενάντια στην πατρίδα μας. Ένας συνεχής ψυχολογικός πόλεμος, με την απειλή του πολέμου να κρέμεται ως δαμόκλειος σπάθη πάνω από την Ελλάδα και να την περιορίζει σε έναν ρόλο περιφερειακό, ικέτη της προστασίας από τις μεγάλες δυνάμεις και αγοραστή οπλικών συστημάτων.
Είναι σαφές ότι η πατρίδα μας αλλά κυρίως η ίδια η κοινωνία δεν μπορεί εσαεί να πορεύεται παθητικά, με το σύνδρομο του κακοποιημένου και χωρίς πυγμή, με ψευδό-πατριωτικές εξάρσεις που θα λαμβάνουν χώρα ανά διαστήματα. Αντί το πολιτικό σύστημά μας να διακατέχεται από φοβικά σύνδρομα του παρελθόντος θα πρέπει να αναθεωρήσει τη στρατηγική του και να καθορίσει ένα νέο σχέδιο δράσης όσον αφορά την εξωτερική πολιτική καταγγέλλοντας παράλληλα, στον υψηλότερο βαθμό, την τουρκική προκλητικότητα και τις αναθεωρητικές της τάσεις όπως επίσης το casus belli με το οποίο η Αγκυρα απειλεί ένα κράτος μέλος της Ε.Ε..
Αν δεν αντιληφθεί το πολιτικό μας σύστημα στο σύνολο του, ότι στόχευση της γειτονικής μας χώρα , ανεξαρτήτως από το ποιος βρίσκεται στο τιμόνι της εξουσίας, είναι να καταστεί μια περιφερειακή ηγέτιδα δύναμη η οποία θα κυριαρχεί στην ευρύτερη περιοχή καθυποτάζοντας την πατρίδα μας σε ρόλο απλού, και ψυχικά καταρρακωμένου από τις συνεχείς μικρό-κρίσεις παρατηρητή, τότε η ιστορία θα καταγράψει τους ιθύνοντες ως τουλάχιστον απόντες την στιγμή που κάποιοι άλλοι έγραφαν το μέλλον της χώρας μας.
