Δύο παιδιά, δύο πολύ νέοι άνθρωποι, ανάγκασαν τον περασμένο Σεπτέμβριο ολόκληρη την υφήλιο να μιλάει γι’ αυτούς. Στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, ο Νάσος Γκαβέλας και ο Σωτήρης Γκαραγκάνης έτρεξαν το «κατοστάρι» της κατηγορίας Τ11, σαν να ήταν ένας άνθρωπος. Και βγήκαν πρώτοι, έσπασαν το παγκόσμιο ρεκόρ, γέμισαν περηφάνεια τους Έλληνες κι έκλαψαν όταν άκουσαν τον Εθνικό Ύμνο στη μακρινή πρωτεύουσα της Ιαπωνίας.
Η προσπάθειά τους για να φτάσουν μέχρι εκεί, ο καθημερινός αγώνας τους στις προπονήσεις, στο κρύο και υπό μερική εγκατάλειψη – θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί – Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας, οι συνθήκες καραντίνας που βίωσαν στο Τόκιο λόγω της πανδημίας, δίνουν ακόμα μεγαλύτερη αξία στο αποτέλεσμα. Την ίδια στιγμή, θυμίζουν σε όλους μας πως στην Ελλάδα του 2021, ένας άνθρωπος με προβλήματα όρασης, μπορεί να ανέβει στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου των Παραολυμπιακών Αγώνων, αλλά δεν μπορεί να κάνει με ασφάλεια μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας. Κι αυτό είναι που θέλει ο Νάσος Γκαβέλας να προσπαθήσει, μέσα από τον αγώνα του και τις νίκες του, να αλλάξει.
Δείτε στο βίντεο που ακολουθεί όσα είπαν οι Νάσος Γκαβέλας και Σωτήρης Γκαραγκάνης στο CNN Greece:
Ο Νάσος Γκαβέλας γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Περίπου στην ηλικία των δέκα ετών παρουσιάστηκε η γονιδιακή νόσος του Stargardt, που σταδιακά προκάλεσε τη μείωση της όρασή του. Όπως λέει ο ίδιος, «στην αρχή δεν μπορούσα να καταλάβω ακριβώς τι συμβαίνει. Απλά ξεκίνησα να συλλαβίζω, μου έβγαινε αυθόρμητα ή δεν κοιτούσα τον κόσμο στα μάτια γιατί δεν καταλάβαινα ακριβώς που βρίσκονται, αλλά δεν το συνειδητοποιούσα, έβγαινε αυθόρμητα. Μετά, μάθαμε ότι είναι κάτι πιο ειδικό, κάτι πιο συγκεκριμένο με τα μάτια μου, αλλά ήμουν ήρεμος και συνέχιζα πάντα να κάνω αυτό που έκανα – μου άρεσαν πάντα τα αθλήματα, έχω κάνει αρκετά αθλήματα».
Το σπριντ έγινε το κύριο άθλημά του περίπου στην ηλικία των 15 ετών και λίγο καιρό μετά, το 2017, ήρθε η συνεργασία με τον προπονητή Νέστορα Κολοβό. Την επόμενη χρονιά, σε ηλικία 19 ετών, ο Νάσος Γκαβέλας κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στα 100 μέτρα στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ΑμΕΑ του Βερολίνου, όπου έτρεξε χωρίς συνοδό. Λίγο καιρό μετά, άλλαξε κατηγορία, βρήκε συνοδό αθλητή για να τρέχει στην κατηγορία Τ11 και έφτασε στην κορυφή: Στο πιο ψηλό βάθρο των Παραολυμπιακών Αγώνων.
Η πορεία προς το Τόκιο
Με τον προπονητή του Νέστορα Κολοβό δοκίμασαν διάφορους σπρίντερ που θα μπορούσαν να είναι συνοδοί του, όμως δεν μπόρεσαν εύκολα να καταλήξουν σε μία επιλογή. «Ο συνοδός πρέπει να είναι γρήγορος, είναι πάρα πολύ βασικό αυτό», δηλώνει ο Νάσος Γκαβέλας που τότε ήδη έτρεχε τα 100 μ. κάτω από 11 δευτερόλεπτα. Τότε, «στο τραπέζι» έπεσε το όνομα του Σωτήρη Γκαραγκάνη, ενός πολύ καλού αθλητή, που είχε καταγράψει ήδη σπουδαίες επιδόσεις στη δική του καριέρα στα 100 μέτρα. Οι δύο αθλητές γνωρίζονταν, καθώς είχαν βρεθεί μαζί σε φυσικοθεραπείες και η πρόταση ήρθε με έναν πολύ απλό τρόπο, όπως θυμάται ο Σωτήρης Γκαραγκάνης: «Τον Σεπτέμβριο του 2020 μου έστειλε ένα μήνυμα να βρεθούμε και μου είπε ότι έχει μια πολύ σημαντική χρονιά με Παραολυμπιάδα, Πανευρωπαϊκούς και ‘σου προτείνω να γίνεις ο συνοδός μου’. Στην αρχή δεν γνώριζα τι είναι συνοδός αθλητής, δεν ήξερα τι σημαίνει ακριβώς και όταν μου εξήγησε, δέχτηκα με χαρά, αρχίσαμε προπονήσεις και 11 μήνες μετά φτάσαμε εκεί που φτάσαμε».
Η σκληρή δουλειά που απαιτήθηκε αυτό το διάστημα έφερε μεγάλη κούραση και οι δύο συναθλητές συμφωνούν πως ο πρωταθλητισμός απαιτεί κούραση και μόχθο. Το ότι ήμασταν μαζί έκανε την κατάσταση πιο διασκεδαστική, ομολογούν, ενώ όσον αφορά στα ψυχολογικά τους σκαμπανεβάσματα, υπήρχαν μεν, αλλά δεν ένιωσαν σε κανένα σημείο αυτής της πορείας αφόρητη ψυχολογική πίεση που θα μπορούσε ίσως να τους επηρεάσει, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. «Ήταν όμορφοι 11 μήνες, ήταν ωραίοι», παραδέχεται ο Σωτήρης Γκαραγκάνης, ενώ ο Νάσος Γκαβέλας εξηγεί: «Απλά, ένα κατεξοχήν ατομικό αγώνισμα και άθλημα έγινε σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό ομαδικό» – και κάπως έτσι οι δύο τους συμφωνούν: «Είμαστε δύο, σαν ένα και πάλι ευθεία»!
Όσον αφορά το πώς έβαλαν ως στόχο το χρυσό μετάλλιο, ο Σωτήρης Γκαραγκάνης ομολογεί πως στην αρχή δεν μπορούσε να το πιστέψει:
«Μου είχε πει ο Νάσος ότι έχουμε τις δυνατότητες, αν δουλέψουμε σωστά, να φτάσουμε μέχρι και εκεί. Εγώ τους έλεγα ‘τι λέτε ρε παιδιά’; Ως αθλητής, η καλύτερη διάκρισή μου μέχρι τότε ήταν εξάδα με τη σκυτάλη σε πανευρωπαϊκό και μου λέει τώρα ο Νάσος, ‘πάμε να κερδίσουμε χρυσό’»!
Όπως συμφωνούν και οι δύο, όσο παράδοξο κι αν φαινόταν, το γεγονός ότι ο στόχος ήταν συγκεκριμένος συνέβαλλε τα μέγιστα ώστε η πορεία προς αυτόν να χτιστεί βήμα – βήμα.
Οι Παραολυμπιακοί Αγώνες στο Τόκιο
Και οι δύο αθλητές συμφωνούν πως ενώ βρίσκονταν στο Τόκιο και η μεγάλη στιγμή πλησίαζε, τίποτα γι’ αυτούς δεν είχε αλλάξει. Όπως έκαναν τις προπονήσεις τους τόσο καιρό, μία – μία, κοιτάζοντας κάθε φορά το συγκεκριμένο αποτέλεσμα, έτσι κυλούσαν οι μέρες στη ζεστή και υγρή πρωτεύουσα της Ιαπωνίας και έφτασαν στον μεγάλο τελικό. Ήδη από τον προκριματικό είχαν καταρρίψει το παγκόσμιο ρεκόρ της κατηγορίας και έμπαιναν στον στίβο με τον αέρα του φαβορί. Ο καιρός τους επιφύλασσε μία έκπληξη όμως και ελαφρώς επηρέασε τον στόχο. Από τους 35 βαθμούς με 98% υγρασία, χρειάστηκε να τρέξουν εν μέσω έντονης βροχής και με θερμοκρασία 16 βαθμούς Κελσίου! «Τότε σκεφτήκαμε ότι οι συνθήκες είναι ίδιες για όλους, μπορεί να μην κάνουμε καλύτερη επίδοση, όμως αρκεί να κάνουμε την καλύτερη επίδοση σε σχέση με τους άλλους. Το χρονόμετρο δεν σε νοιάζει εκείνη την ώρα, απλά σε νοιάζει να κερδίσεις. Τελικά κάναμε και παγκόσμιο ρεκόρ», θυμάται ο Σωτήρης Γκαραγκάνης.
Όταν ο Νάσος Γκαβέλας θυμάται πώς ένιωσε όταν τερμάτισε, σταματά:
«Είμαι σε μια παύση γιατί περνάνε πολλές εικόνες από το μυαλό μου, συναισθήματα… Απλά, έπεσα κάτω… Δεν ήξερα τι είχε γίνει – αν και ήξερα, το είχα καταλάβει… Ένιωθα ότι ήμασταν μπροστά γιατί δεν ένιωθα τον αέρα να ‘σπάει’ από κάπου, έχω μια μεγαλύτερη αίσθηση σε αυτό το κομμάτι και καταλάβαινα ότι ήμασταν μπροστά. Έφυγε ο Σωτήρης, ήρθε και μου λέει ‘χρυσό, bro’! Ούτε τα μάτια μου δεν είχα ανοίξει! Όσα ακολούθησαν μετά, ήταν… κρατήσαμε τη σημαία, πήραμε τηλέφωνο τις οικογένειές μας, ακούγαμε τους Έλληνες στην κερκίδα που ήταν όλοι τους εκεί και τους ευχαριστούμε τόσο πολύ γι’ αυτό»!
Ο Σωτήρης Γκαραγκάνης στέκεται περισσότερο στην ανακούφιση που ένιωσε όταν όλα όσα φανταζόταν, όσα σκεφτόταν πριν τον αγώνα, έγιναν τελικά πραγματικότητα:
«Όταν από εκεί που το έχεις στο μυαλό σου, το βλέπεις να γίνεται πραγματικότητα, αυτό που κυριαρχεί σαν συναίσθημα είναι η ανακούφιση. Φεύγει μετά η ανακούφιση κι έρχονται πάρα πολλά συναισθήματα, πάρα πολύ έντονα, τα οποία κρατάνε λίγο. Ίσως γι’ αυτό να είναι και τόσο έντονα, γιατί κρατάνε λίγο, δηλαδή αυτό το πεντάλεπτο πανηγυρισμού ήταν ανεπανάληπτο και σου δίνει δύναμη για όλες τις ημέρες κούρασης. Γιατί γι’ αυτό δουλεύουμε, για τα δέκα δευτερόλεπτα ταχύτητας και τα πέντε λεπτά πανηγυρισμών, μετά όλα κοπάζουν».
Οι στιγμές που ανέβηκαν οι δύο τους στο πιο ψηλό σκαλί του βάθρου κι έκλαψαν από τη συγκίνηση θα μείνουν ανεξίτηλες όχι μόνο στη μνήμη των δύο αθλητών αλλά και όλων όσοι τις έχουν δει. «Επειδή έχω περάσει δύσκολες στιγμές, και για την προπόνηση και είναι πολλά που σου έρχονται στο μυαλό εκεί στο βάθρο. Η ανάκρουση του Εθνικού Ύμνου είναι κάτι ξεχωριστό για όλο τον κόσμο και σίγουρα μετά από τόσο σκληρή δουλειά και προετοιμασία… Ανταμείφτηκες, αυτό», δηλώνει ο Νάσος Γκαβέλας και ο Σωτήρης Γκαραγκάνης στέκεται στη συνειδητοποίηση του ονείρου που γίνεται πραγματικότητα: «Οι σκέψεις αυτές, ότι πέτυχες, ότι έχεις κάνει την οικογένειά σου χαρούμενη σε κατακλύζουν. Εκείνη την ώρα πάνω στο βάθρο ήμουν εγώ κι ο Νάσος, δεν με ένοιαζε αν με έβλεπε ο κόσμος, απλά βγήκε η συγκίνηση. Το ζήσαμε».
Παραγωγή: DPG Digital Media
Premium Content Manager | Σοφία Μαυραντζά · Head of Multimedia Hub | Σεραφείμ Ντούσιας · Κάμερα, ήχος, φωτογραφίες | Λευτέρης Παρτσάλης, Γιώργος Αποστολόπουλος, Νικόλας Κόρνφορντ, Γιώργος Χατζής · Μοντάζ | Νίκη Μαλλιωτάκη, Σταύρος Λογοθέτης
