Προσωπικοί συνασπισμοί εναντίον πολιτικών κομμάτων

Όσον αφορά στον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ το πρόβλημα ήταν γνωστό και τείνει να γίνει άλυτο εφόσον ο Επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίσει στο ίδιο πολιτικό μονοπάτι. Σίγουρα δεν βοηθά η πιστή αντιγραφή του Ανδρέα Παπανδρέου ο οποίος πριν από περίπου 35 χρόνια πρώτος εκείνος έκοβε ”τον ομφάλιο λώρο κόμματος – κράτους”. Δεν είναι μόνο ότι έχουν προηγηθεί κοσμογονικές αλλαγές, είναι ότι περιμένουμε ως πολίτες μια σύγχρονη αντιμετώπιση της σημερινής κοινωνίας. 

Εκείνο, όμως, που από χθες σκέφτομαι συνέχεια είναι ότι δεν φθάνει που ακολουθούμε μια πρακτικά κοινή πολιτική διακυβέρνηση με παραλλαγές (ίσως να πρέπει ακόμα κι εγώ να πειστώ ότι αυτή είναι η σημερινή πραγματικότητα και δεν αλλάζει) μοιάζει αναπόφευκτο να έχουμε και Κυβερνήσεις των Ακομμάτιστων κατά τους Επικεφαλής των κομμάτων χωρίς εμείς να τους έχουμε επιλέξει ως εκπροσώπους μας.

Διότι ο μεν Πρωθυπουργός και επικεφαλής της Νέας Δημοκρατίας κ. Κυριάκος Μητσοτάκης έδωσε το έναυσμα της αναφοράς ότι η ΝΔ είναι η παράταξη που καλύπτει τον πολιτικό χώρο «από την Δεξιά και το Κέντρο έως και την Κεντροαριστερά» και δεν χρησιμοποιεί «αριστερόμετρα» ή «δεξιόμετρα» για αυτούς που έχει δίπλα του.

Μάλιστα ανέφερε ότι «εχουν προστεθεί, από την πρώτη στιγμή, αλλά και στην πορεία στο Υπουργικό σχήμα άνθρωποι οι οποίοι δεν προέρχονται σε καμμία περίπτωση από την Νέα Δημοκρατία. Προέρχονται από το Κέντρο ή την Κεντροαριστερά». 

Ο δε επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ ανέφερε χθες στη δική του εμφάνιση στη ΔΕΘ «Δεσμεύομαι ότι η προοδευτική κυβέρνηση δεν θα είναι κυβέρνηση ενός κόμματος. Σε κυβερνητικές θέσεις θα τοποθετηθούν και εκπρόσωποι κοινωνικών ομάδων που κρατούν όρθια τη χώρα».

Κι ενώ προσωπικά άκουγα και θα συνεχίζω να ακούω με θετική προδιάθεση την επιλογή ικανών αν οι Επικεφαλής των σημερινών δύο μεγάλων κομμάτων έχουν αυτή την αντίληψη μήπως τουλάχιστον ήρθε η ώρα να γίνει μια μεγάλη συνταγματική μεταρρύθμιση;

Να κάνουμε το σύστημα Προεδρικό για παράδειγμα ή τους Βουλευτές να εκλέγονται ένας ανά περιοχή (όπως για παράδειγμα το αγγλικό σύστημα);

Διότι τι νόημα έχει να ψηφίζουμε έναν υποψήφιο Βουλευτή κι ένα συγκεκριμένο κόμμα αν η ειλημμένη στρατηγική απόφαση είναι να μας κυβερνούν εξωκοινοβουλευτικά πρόσωπα ή πρόσωπα από άλλα κόμματα; Πόσο αντιπροσωπευτική είναι μια Δημοκρατία όταν δεν ακολουθούνται οι κανόνες που χαρακτηρίζουν τον ορισμό της ως αντιπροσωπευτική;