Το ημερολόγιο έδειχνε 10 Μαρτίου 2014, όταν σημειώθηκε ένοπλη ληστεία στο τραπεζικό υποκατάστημα της Πειραιώς στην Κλειτορία. Αστυνομικός που υπηρετεί στο τοπικό Αστυνομικό Τμήμα, σπεύδει στο σημείο και δέχεται τα πυρά ενός εκ των ενόπλων και τραυματίζεται σοβαρά στο πόδι. Πρόκειται για τον Γιώργο Παπαχριστόπουλο, με δράστη τον γνωστό τρομοκράτη Νίκο Μαζιώτη.
Το χτύπημα αυτό έμελλε να προκαλέσει στον νεαρό ένστολο μόνιμη αναπηρία και να τον οδηγήσει σε αναπάντεχη έξοδο από το Σώμα της Ελληνικής Αστυνομίας και πρόωρη αποστρατεία.
ΑΥΤΟΘΥΣΙΑ
Ο Γιώργος Παπαχριστόπουλος με καταγωγή από το Δροσάτο Καλαβρύτων και τη Μακύνεια Αιτωλοακαρνανίας, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Πάτρα. Είναι το πρόσωπο που συγκίνησε και ταυτόχρονα συγκλόνισε την Αχαΐα και το πανελλήνιο με την πράξη αυτοθυσίας του. Χωρίς δεύτερη σκέψη, υπερασπίστηκε με σθένος και αυταπάρνηση τη δημόσια ασφάλεια, θέτοντας τη ζωή του σε κίνδυνο. Επέδειξε εμπράκτως το υψηλό αίσθημα του καθήκοντος που τον διακατέχει και γι’ αυτό έχει τιμηθεί με μετάλλια και βραβεία από τις Αστυνομικές Ενώσεις της Αχαΐας και όχι μόνον.
ΔΙΑΔΡΟΜΗ
Το 2003, αρχικά πετυχαίνει στη Σχολή Μονίμων Υπαξιωματικών του Στρατού Ξηράς, μέσω Πανελληνίων και αφού είχε προηγηθεί η είσοδος του στη Σχολή Μηχανολογίας, δίχως στις δυο αυτές σχολές να νιώσει τον ενθουσιασμό που αισθάνθηκε, όταν πέρασε στη Σχολή Αστυφυλάκων. «Η προσφορά στον συνάνθρωπο», όπως λέει στην «ΠτΚ», ήταν εκείνο που τον ενέπνευσε, ώστε σε ηλικία 20 ετών, το 2004 να εισαχθεί εκεί, μέσω πανελλαδικών εξετάσεων. Το 2012 κατόπιν εσωτερικών εξετάσεων προάγεται στον βαθμό του αρχιφύλακα 46ος μεταξύ των επιτυχόντων. Μετά την έξοδό του από τη Σχολή, υπηρετεί στο Αστυνομικό Τμήμα της Βορειοανατολικής Αττικής και έπειτα από κάποιους μήνες αποσπάται και εν συνεχεία μετατίθεται στη Διεύθυνση Αμεσης Δράσης Αττικής, μια υπηρεσία που λάτρεψε, λόγω της προσφοράς της στο κοινωνικό σύνολο. Του δημιούργησε πολλές μνήμες και τον δίδαξε παρά πολλά στα σεμινάρια εκπαίδευσης, αλλά και εκτελώντας υπηρεσίες κυρίως στο κέντρο των Αθηνών. Τον Σεπτέμβριο του 2013, μετατίθεται ως Αρχιφύλακας στο ΑΤ Κλειτορίας.
ΜΑΧΗΤΗΣ
Σήμερα είναι 38 ετών παντρεμένος και πατέρας δυο ανήλικων παιδιών. Φύσει και θέσει μαχητής, έχοντας πάντα δίπλα του, τους δικούς του ανθρώπους, δεν το έβαλε ποτέ κάτω. Η ύπαρξη των παιδιών του και η σύζυγός του – στήριγμα και συνοδοιπόρος ζωής – είναι αυτά που του δίνουν ώθηση για να συνεχίσει. Στην ερώτηση που βρήκε τη δύναμη να μην «παραδοθεί» απαντά «Γιατί θεωρείται και το παρουσιάζετε ως υπέρβαση; Υπήρχε άλλη λύση; Αν και με τα όποια προβλήματα, φάρμακα, γιατροί και πολλά ακόμη, τι θα μου αντιπροτείνατε; Μέχρι τον τραυματισμό μου, μου άρεσε η σωματική άθληση (τρέξιμο, κολύμβηση, ποδόσφαιρο), αλλά και τα ταξίδια με μοτοσικλέτα».
«Ελάχιστη αποκατάσταση στη ζωή του Γιώργου»
«Με την αγωγή του ο εντολέας μου προσέφυγε σε μια εκ των τριών κλασικών πολιτειακών- δημόσιων εξουσιών, αυτή της Δικαιοσύνης, προκειμένου να προστατέψει το θεμελιώδες δικαίωμα του σε συνθήκες εργασίας οι οποίες σέβονται την υγεία, την ασφάλεια και την αξιοπρέπεια. Δικαίωμα το οποίο ετρώθη διά των παραλείψεων, αδυναμιών και λειτουργικών ελαττωμάτων του εργοδοτικού – υπηρεσιακού μηχανισμού. Δια του δικογράφου επιδιώκει την έκδοση αποζημιωτικής απόφασης για τις πολυεπίπεδες – σαρωτικές βλάβες που υπέστη όχι μόνο ως εργαζόμενος αλλά ως ανθρώπινη οντότητα» δηλώνει στην «ΠτΚ» ο πατρινός Δικηγόρος Παναγιώτης Κοραντζόπουλος.
«Το αποτέλεσμα της συνεργασίας μου με τους εξαιρετικούς συναδέλφους Παναγιώτη Καποτά και Ανθή Τσιμά για την υποστήριξη της συγκεκριμένης υπόθεσης, ελπίζω να προκύψει ως δικαίωση όχι μόνο νομικών ισχυρισμών και αιτημάτων – που εκ των πραγμάτων θα έχουν ελάχιστη αποκαταστατική επίδραση στη ζωή του Γιώργου – αλλά και της μακρόχρονης και ιδιαίτερα απαιτητικής επιστημονικής προετοιμασία της», καταλήγει ο κ. Κοραντζόπουλος.
Ο αγώνας για δικαίωση και η ελπίδα
Σε λίγους μήνες συμπληρώνονται 7 χρόνια από το περιστατικό που τον «σημάδεψε» σωματικά και ψυχολογικά και διεκδικεί το αυτονόητο, που δεν είναι άλλο από την έκδοση σύνταξης από την ΕΛΑΣ.
«Θέλω, να ευχαριστήσω τους δικηγόρους μου, που αγωνίζονται για τη δικαίωση. Επειτα από σχεδόν 7 χρόνια βρίσκομαι εν αναμονή έκδοσης σύνταξης. Δεν ανήκω στο Σώμα πλέον, και δεν αμείβομαι, απλά περιμένω. Ευχαριστώ τους συναδέλφους μου, όλη την Ενωση Αστυνομικών Αχαΐας και την εφημερίδα σας που με τιμήσατε. Ως προς το μετάλλιο, που μου απέδωσε το Σώμα, ευχαριστώ μεν, αλλά… Το Σώμα ευχαριστώ έτσι, γενικά κι αόριστα, όχι ιδιαίτερα. Το ίδιο και την Πολιτεία. Υπάρχουν άνθρωποι και όσο υπάρχουν άνθρωποι, θα έλεγα πως για τους λάτρεις του Σαμαράκη «Ζητείται Ελπίς»… υπάρχει ελπίδα. Συγκεκριμένοι άνθρωποι με βοήθησαν και έδειξαν αγάπη στο πρόσωπό μου και τους ευχαριστώ ιδιαιτέρως, όπως ο κ. Ιωάννης Ματθιουδάκης (πρόεδρος Ομίλου Φίλων Αστυνομίας Δυτικής Αττικής). Και δύο ρήσεις. ”Τα πάντα ρει”, οπότε τίποτα δεν πρέπει να θεωρούμε ως δεδομένο. Ολα είναι ρευστά. Και «τοις τολμώσιν η τύχη ξύμφορος», η τύχη, ο Θεός, θα έλεγα πως είναι σύμμαχος με τους τολμηρούς» είναι η απάντηση του στο ερώτημα για τις σκέψεις και τη ζωή που ακολούθησαν του τραυματισμού.
– Εάν γυρίζατε τον χρόνο πίσω, είναι κάτι που θα αλλάζατε, ως προς τον τρόπο διαχείρισης ή αντιμετώπισης, του συμβάντος;
Υποθετική ερώτηση, υποθετική και η απάντηση. Αν γύριζα τον χρόνο πίσω- κι εδώ βάζω και το δικό μου ΑΝ- αν είχα και το ανάλογο πόστο, δε θα άφηνα υπηρεσίες με τέτοια λειψανδρία και απίστευτες ελλείψεις υλικοτεχνικού εξοπλισμού και πολλά ακόμη, γιατί όλοι οι άνθρωποι, όπου κι αν βρίσκονται πρέπει να χαίρουν ποιοτικής ασφάλειας. Το μόνο σίγουρο, πιστεύω είναι ότι κανείς, δε θα ήθελε να μπει στο μυαλό του στο συγκεκριμένο περιστατικό… γι’ αυτό και το μετάλλιο και οι βραβεύσεις που έχουν γίνει στο πρόσωπό μου, τα αφιερώνω σε όλους αυτούς, ανά την επικράτεια, που συνεχίζουν να αγωνίζονται και δεν τα παρατάνε παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, και, φυσικά, και στη Διεύθυνση Αμεσης Δράσης Αττικής, που με έμαθε τόσα, είτε στις τακτικές της εκπαιδεύσεις είτε σε κάθε βάρδια.
– Το 2021, τι θα θέλατε να σας «φέρει»;
Καλή χρονιά, ευτυχισμένο το νέο έτος σε όλους. Θα ήθελα να μου φέρει ένα μαγικό λυχνάρι, να κάνω 3 ευχές να γίνουν πραγματικότητα, πρώτη μου ευχή «Δικαιοσύνη», δεύτερη ευχή «Ειρήνη», τρίτη ευχή άλλο ένα μαγικό λυχνάρι, και συνεχίζω, τέταρτη ευχή «Ελευθερία», πέμπτη ευχή «Ευτυχία» και έκτη και κυριότερη ευχή μου θα είναι «να είναι ο Θεός, βοηθός σε όλους».
ΜΑΡΙΑΣ Κ. ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
pelop.gr
